Het bos bij de rivier.

Peeta werd langzaam wakker omdat hij iets nats over zijn wang voelde gaan. Hij opende zijn ogen en merkte dat hij naar een paar poten keek. Hij draaide zich om en zag een hert aan hem snuffelen. Hij schoot opeens overeind terwijl hij nadacht hoe hij in dit bos gekomen zou kunnen zijn. Hij was toch echt in zijn eigen kamer gaan slapen, voor zover hij wist. Maar wie wist hoe veel tijd er voorbij gegaan zou zijn toen hij zijn ogen dicht had gedaan. Hij stond op en aaide het hert even, wat blijkbaar niet bang was. Een onbewoond eiland blijkbaar, anders was het wel weggerend. Hij rekte zich uit, eigenlijk was het wel mooi en rustig.

Jennifer werd wakker door het gefluit van vogels en een zachte bries die door haar haren ging. Ze opende haar ogen. Het eerste wat ze zag waren bomen. Hoe was ze hier terecht gekomen? Ze wist zeker dat ze naar haar bed was gegaan. Misschien was het wel een droom, maar iets gaf haar het gevoel dat ze veel te wakker was voor een droom. Ze ging rechtop zitten en steunde op haar handen. De geur van bloemen en gras kwam haar neus binnen. Plots hoorde ze verderop iets. Het was maar het zachte geluid van poten die de bladeren deden ritselen. Wacht. Poten?! Razendsnel bewoog ze haar hoofd in de richting van het geluid. Een hert. Hij leek erg geïnteresseerd in iets wat op de grond lag. Jennifer stond op om beter te kunnen zien wat datgene was. Meteen zag ze dat het een mens was. Toch liep ze er niet heen. Ze wachtte tot de jongen haar ook zou zien.

Begin je eigenlijk met kleding aan? Anders loopt Peeta bijna helemaal naakt rond
-----
Peeta keek even om zich heen en zag nog iemand anders zitten. Blijkbaar keek zij naar hem, maar hij had geen flauw idee voor hoe lang. Hij stond op en begon rustig naar haar toe te lopen. "Hoi." zei hij rustig toen hij binnen gehoorsafstand kwam. Hij ging tegen een boom aan staan en zei toen "Ik ben Peeta."

Quinty opende zijn ogen en zag tot zijn schrik een groen bladerdak. Hij schoot omhoog in een zit stand en keek verbaast rond. Hij probeerde te bedenken wat hij in een bos deed. Alleen wist hij nog dat hij de laatste keer dat hij wakker was echt hier niet was geweest. Nee hij was heerlijk thuis geweest met al zijn luxe. Quinty keek rond en zag tot zijn verbazing nog twee mensen, een meisje en een jongen. Toen pas zag hij het hert. Hij wilde weten waar hij was maar hij had zo het gevoel dat zij het ook niet wisten.

Ze worden wakker in hun pyajama xD Omdat ze daar ook in gingen slapen ^^
_____________________________________________________________________
Jennifer stond snel op toen de jongen in haar richting kwam lopen. Ze deed dat om zich veiliger te voelen, doordat ze groter zou zijn als ze staan dan als ze zou zitten, maar ook staand was hij duidelijk groter dan haar. 'Jennifer', zei ze zacht met een glimlach. Ze voelde zich totaal niet op haar gemak in een bos, in haar roze pyjamabroek en een hempje met hartjes, met een jongen.

Peeta knikte kort en keek nog een keer om zich heen. "Weet jij waar we zijn?" HIj keek even naar Jennifer, voor hij nog iemand anders opmerkte. Blijkbaar was diegene ook net wakker geworden. Wie zou hen hier naartoe gesleept hebben, om ze te laten stikken in de natuur. Hoe had diegene trouwens het ongemerkt kunnen doen, vroeg hij zich af.

Quinty stond rustig op en liep naar de twee mensen toe. 'Hoi.' zei hij, zijn stem was nog ruw en een klein beetje hees van het slapen maar dat zou straks over gaan wist hij uit ervaring. 'Weet een van jullie toevallig wat we hier doen?' vroeg hij toen. Hij had de vraag van de andere jongen niet gehoord dus vroeg hij het zelf maar. Hij glimlachte een beetje ondanks dat hij zich hier niet op zijn gemak voelde.

Peeta schudde zijn hoofd. Hij had geen flauw idee. "Ik ben Peeta." zei hij daarom maar. Elkaars namen weten zou wel fijn zijn. Dan kon hij mensen ook gewoon bij hun naam aanspreken. "Een beter vraag is trouwens waar water en eten is." merkte hij op. Tuurlijk kon je hier vast wel te eten vinden, maar je moest dan wel weten wat je kon eten.

Jennifer keek van de jongen die zich net bij hun had gevoegd naar Peeta en weer terug. 'Goede vraag', mompelde ze en keek om zich heen. In de verte hoorde ze het kabbelende geluid van een rivier. 'Ik geloof dat ik water hoor, maar dat kan aan mij liggen', zei ze nog een beetje slaperig. Ze wreef in haar ogen om zo een beetje wakker te worden.

"Het zou best kunnen." zei Peeta. "We kunnen gaan kijken terwijl we praten. Dat water hebben we waarschijnlijk het hardste nodig." Hij keek even naar de jongen en Jennifer en wachtte tot ze in zouden stemmen. Hij had geen zin om weg te lopen van de paar mensen die er waren. Wat had het voor zin als het geen water was en hij ze niet terug zou kunnen vinden. Dan was hij alleen.

Jennifer knikte instemmend. Het was inderdaad datgene wat ze het hardste nodig zouden hebben om te overleven, want wie wist hoe lang ze hier nog moesten blijven?! Ze was blij dat ze niet de enige was in het bos, anders had ze zich vreselijk alleen gevoeld en waarschijnlijk niet de kracht gevonden om te overleven.

'Quinty. En ik denk inderdaad dat het slim is om daarheen te lopen.' zei hij tegen de twee mensen. Hij wist niet of het slim was om bij ze te blijven maar waarschijnlijk wel. Misschien konden ze op die manier de taken verdelen of zo iets. Hij keek en een voor een aan in afwachting tot hun begonnen te lopen. Ergens vond hij het vervelend dat hij alleen een trainingsbroek aanhad maar in de situatie waarin ze nu zaten was dat niet echt iets waar hij over moest gaan zeuren dacht hij.

Hoewel Jennifer nog in de war was van de hele situatie, besloot ze wel om nu even de leiding te nemen en begon met lopen in de richting van het geluid. Ze had even een goedkeurende blik gegeven naar het ontblootte bovenlijf van Quinty ( ach ja ^^) , maar bedacht zich toen dat dit niet de tijd was om naar jongens te gaan kijken. Ze hadden alle drie water nodig en hadden de tijd nodig om te ontdekken hoe de omgeving was.

Peeta liep achter Jennifer aan. Het maakte hem niet zo veel uit. Hij liep rustig verder terwijl hij zich probeerde te herinneren of hij tussendoor wakker was geworden. Hij keek uit macht der gewoonte op zijn horloge, maar besefte zich toen dat die het niet meer deed. Zouden ze het ding gesaboteerd hebben ofzo. Hij had graag de tijd bij zich gehad.

Jennifer keek niet om, om te kijken of ze haar volgden. Het maakte haar ook niet uit of ze dat wel of niet deden, want ze zou zich prima zelf kunnen redden, tenminste dat dácht ze. Het geluid werd luider met elke meter die ze liep en ze hoorde voetstappen achter zich. Er verscheen een grijns op haar gezicht; twee jongens die háár volgden. Nou, dat kwam niet zo vaak voor!

Quinty liep als laatste achter de twee aan. Ergens wilde hij zelf de leiding hebben maar hij wist totaal niet wat hij hier moest doen. Normaal was hij goed in de leiding hebben maar nu wist hij niet goed hoe hij zich moest gedragen. Hij zei niets meer. Ook had hij de blik van Jennifer gezien maar daar reageerde hij niet op omdat het zo totaal niet logisch was, zeker niet in de situatie.

Peeta hoorde het ruisen van water luider worden. Blijkbaar was er toch iets in de buurt wat gedronken kon worden. Hij keek ondertussen goed om zich heen zodat hij het terug zou kunnen vinden. Hij vroeg zich af hoe ze beschutting moesten moesten vinden. Of bouwen, dat kon waarschijnlijk ook. Misschien waren er ergens grotten die niet al te diep waren, maar wel waterdicht. Dat zou wel fijn zijn.

Jennifer zag in de verte de rivier al. Ze keek even om en lachte triomfantelijk. 'Misschien gaan we toch nog niet dood', lachte ze vrolijk. Ze had helemaal geen zin om negatief te zijn over de situatie, want ze hadden nog geen tegenslagen gehad. Wat ze zouden doen nadat ze hadden gedronken, had ze zich nog niet bedacht, maar daar zouden ze wel over kunnen praten als ze geen dorst meer hadden.

Quinty glimlachte niet echt meer. Hij wilde nu eigenlijk eerst naar huis, hij was niet iemand die in de wildernis hoorde te leven maar het was nu eenmaal zo. 'We gaan sowieso niet dood, we moeten hierna gewoon eten en een slaapplek vinden dan komt het waarschijnlijk wel goed.' zei hij. Hij hoopte eigenlijk stiekem dat als ze weer gingen slapen ze dan de volgende morgen gewoon weer thuis zouden wakker worden.

Peeta knikte even kort. Van water zouden ze inderdaad niet dood gaan. Als ze nou maar ergens vlees en slaapspullen vandaan konden halen was het nog simpeler geweest. Maar aangezien ze gewoon ontvoerd waren zou dat waarschijnlijk niet gaan gebeuren. Hij vroeg zich af wat er uiteindelijk met hen zou gebeuren. Zouden ze ooit nog hun familie terug zien?

'Nou zeg! Jongens, niet zo negatief!', riep Jennifer vrolijk. Ze vond het helemaal niet zo erg om te moeten overleven in de natuur, maar dan moest ze wel een beetje vrolijk gezelschap hebben. Natuurlijk miste zij haar familie ook, maar ze vond het niet erg om even weg te zijn van school en alle verwachtingen van mensen van haar.

'Blijf jij maar lekker positief dan ga ik een poging wagen om te blijven leven.' zei Quinty met een wat boze ondertoon. Hij had geen zin in gezellig gepraat. Hij wilde dat hij gewoon thuis was waar hij met zijn vingers kon knippen en dat er dan eten op tafel stond. En waar hij gewoon bij zijn ouders en broer was. Hij wilde hen niet ook verliezen.

Peeta keek even met een glimlach naar Jennifer, voor hij voorover boog om wat water te drinken. Hij had behoorlijk veel dorst gekregen van de warmte. Niet dat het heel warm was, maar het was een prima excuus voor hem. "Nou, wat gaan we doet om te overleven? Zoeken naar fruit en hopen dat het niet giftig is?"

Jennifer rolde met haar ogen en negeerde Peeta's vraag even. De toon waarop Quinty praatte stond haar niet aan en ze had echt geen zin om nog aardig voor hem te zijn. Ze zette haar handen in haar zij en keek hem een beetje boos aan. 'Als je geen zin hebt om een beetje aardig te blijven doen, dan kan je net zo goed weggaan!', zei ze geïrriteerd. Vervolgens keek ze lief naar Peeta. 'Anders laten we Quinty alles toch eerst proeven?', zei ze poeslief, maar keek even met een gemene blik naar Quinty.