Het tropisch regenwoud.

Mynx liet even een opgeluchte zucht ontsnappen en trok haar even wat dichter tegen zich aan,' Het komt vast allemaal goed.' Hij geloofde zijn eigen flusiterende stem niet maar dat deed er nu even niet toe. Dit meisje waar hij gek genoeg nog steeds de naam niet van wist moest worden gekalmeerd,' Mag ik de naam weten van deze bijzondere verschijning.' Hij glimlachtte vriendelijk en zijn stem was nog steeds zacht want ze zaten dicht tegen elkaar en dan vond hij het niet nodig om te gaan schreeuwen.

Maya tilde haar hoofd op, blij dat haar ogen niet rood en behuild waren. Een beetje verbaasd dat zijn ogen zo dicht bij waren. Ze ging niet op zijn opmerking in. Het zou niet goed komen, dat wist ze zo goed als zeker en hij zou haar echt niet van gedachten laten veranderen. "Maya." Haar stem klonk een beetje hees, maar was verder goed verstaanbaar. Haar ogen stonden vragend en ze dacht dat het wel duidelijk was wat ze vroeg.

Mynx herhaalde voor zichzelf nog een paar keer haar naam en keek toen weer terug naar haar,' Mynx.' Hij was nooit echt van de grote antwoorden en nu ook niet echt eigenlijk. Zijn hand liet haar even los en ging door zijn haren,' Oké sorry als ik iets verkeerd heb gezegd maar mijn leven is waarschijnlijk anders gegaan dan dat jij denkt.' Hij lachtte schamper en keek naar de grond.

Maya wilde haar mond al opendoen om een vervelend antwoord te geven maar bedacht zich. Mynx was erg aardig voor haar en dat zou zij ook maar moeten doen. "De blanken minachtten ons." Zei ze dus maar. Wie ons was of hoe of wat legde ze verder niet uit. Het was al heel wat dat ze zich enigszins liet helpen. "Sorry." Ook dat was al heel wat, toegeven dat ze fout zat. Uitleggen deed ze verder dus ook maar niet.

Mynx schudde zijn hoofd,' Nee sorry voor mijn vooroordeel, waarschijnlijk heb jij het er ook moeilijk mee gehad. Waarschijnlijk zelfs moeilijker dan ik maar blanken en Indonesische mensen minachten mij.' Hij lachtte maar het was een sombere lach. Voor hem was het eigenlijk gewoon geweest dat mensen hem niet mochten, hij was stil en niemand praatte met hem dus hij verwachtte ook niet dat mensen hem aardig zouden vinden.

Maya keek een beetje verbaasd. De meeste blanken in Indonesië waren rijk, dus de bevolking hielp ze maar al te graag in de hoop iets te verdienen. "De Indonesiërs waren ook niet zo blij met mij." Mompelde ze. Waarschijnlijk waren de meeste haar liever kwijt dat rijk geweest. Ze was nu niet echt het braafste meisje geweest. "Maar hoezo minachtten ze jou?" Ze begreep het niet en daar hield ze niet zo van, zeker niet als ze had gedacht dat ze het snapte.

Mynx haalde zijn schouders op,' Ik was absoluut niet rijk woonde in een krakerspand en woonde ook nog eens alleen. Geen familie.' Het laatste was moeilijk voor hem om te zeggen maar het maakte niet meer uit, hij moest zich erover heen zetten en beginnen te realiseren dat hij zijn ouders waarschijnlijk nooit meer zou zien,' Maar hoezo bij jou dan?' Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan.

Maya glimlachte toen ze dat hoorde, het kwam misschien nogal gemeen over maar het betekende voor haar dat hij wel een beetje op haar leek. "Ik was weggelopen." Er klonk geen spijt in haar stem, eerder trots. Nooit zou ze spijt krijgen van die daad, hoewel haar leven daarna niet ideaal was geweest was het wel een leven waarin ze zelf haar leven mocht bepalen en vrij was.

Mynx moest een beetje grijnzen,' Dan lijken we erg veel op elkaar want ik ben ook een soort van weg gelopen.' Hij liet haar los want hij kreeg door dat hij haar al die tijd nog steeds vast had gehouden. Met één hand ging hij door zijn warrige haren en zijn blik gleed even over de omgeving.

Sorry inspi loos

"Dat bedoelde ik ook met nutteloos." Fluisterde Maya opeens weer teneergeslagen. "Mijn leven is grotendeels hetzelfde gebleven sinds ik hier ben." Ze sloeg haar ogen neer. "Het draait om overleven en ik ben net zo eenzaam." Eten zoeken, slapen, lopen uit veel meer bestond haar leven niet. Nog steeds niet.

Mynx schudde zijn hoofd,' Nee hier komen we uit, zie het als een tijdelijke hel maar je moet er even doorheen en dan krijg je een beter leven.' Hij wist nog niet of dat doorheen komen was dat je eindigde dood en dan een geweldig nieuw leven kreeg of dat hij een uitweg ging vinden maar hoe dan ook zou het beter worden. In dat opzicht was hij een echte optimst.' En je bent niet eenzaam ik zit namelijk hier nu met jou te praten en jij hebt voor mij je vooroordelen laten zakken. Misschien had je het zelf niet door maar dat heb je wel gedaan.'

Een regendruppel gleed over een blad, vloog even door de lucht en viel uiteindelijk op de op haar zij liggende Trixie. Ze knipperde met haar ogen en kon meteen scherp voor zich kijken. "Huh..." mompelde ze zacht. Ze ging verward overeind zitten en keek rond. Zonnestralen die door het bladerdak hadden kunnen glippen schenen op haar gezicht.
Ze keek nog steeds rond. Het thema van haar kamer was misschien wel natuur, maar dit was absoluut niet de plek waar ze gisteravond met een nachtpon en pyjama broek in bed was gestapt. Toen herinderde Trixie zich wat ze toen in haar broek had gestopt: Haar notitieboekje met pen en haar zakmes. Dat zakmes had ze altijd bij zich, want tja, ze woonde niet echt in een kind vriendelijke buurt. Laat staan in een groot huis. Onee, luxe? Dat had Trixie nooit gekend.
Trixie stond wankelend op en liep in een willekeurige richting.

"Snap je het niet? Of ik in deze wereld zit of niet, mijn leven bleef gewoon hetzelfde." Maya had zin om ergens mee te gaan gooien het liefst tegen een muur ofzo, dan zag ze het resultaat ook. Maar hier in de wildernis waren geen muren of bakstenen om mee te gooien. Niet bepaald zachtzinnig sloeg ze met haar achterhoofd tegen de boom die achter haar stond en waar ze tegenaan zat. Het hielp niet echt, er liep nog steeds boosheid door haar heen en de agressie zat nog steeds in haar.

Trixie hoorde stemmen en bleef stokstijf stilstaan. Mensen? Dacht ze. Zijn hier mensen?! Ze raakte lichtjes in paniek. Ze was absoluut niet goed met mensen. Ze pakte automatisch haar zakmes en liep een stukje verder tot ze vage gedaantes zag. Ze liep nog een klein stukje verder en ging achter een boom staan waar ze tegenaan leunde. Een papagaai vloog verontwaardigd op en Trixie kromp even in elkaar maar ging toen weer rechtop staan en luisterde of de gedaantes haar gehoord hadden.

Toen Trixie niks hoorde bedacht ze zich opeens dat ze niet wist of deze mensen het goed met haar voor hadden. Ze besloot dat ze er beter vandoor kon gaan en zette het op een lopen. Alleen had ze er even niet bij nagedacht dat ze niet bepaald de handigste persoon op de wereld was en al snel struikelde ze over haar eigen voeten. Haar gezicht viel tegen een steen aan en Trixie voelde hoe haar wang open ging. Warm bloed gleed uit de snee op haar rechter wang naar haar kin en drupte daar van haar gezicht af. "Ah." kreunde ze, en tranen voegde zich bij het bloed. Trixie krabbelde overeind en strompelde verder. Maar haar wang deed zo'n pijn dat ze even moest stoppen. Ze leunde tegen een boom aan en dacht na. Wat nu? Hoe kan ik het bloeden stoppen? Helaas had ze wel vragen maar geen antwoorden. Ze besloot even te gaan zitten en zakte omlaag langs de boom. Ze legde haar hoofd tegen de boom en dutte weg...

Trixie deed langzaam haar ogen open en zag alleen maar bomen. Ze sprong overeind en wist toen weer wat er gebeurt was. Nouja, zover ze wist wat er gebeurt was. Trixie voelde een korstje op de snee in haar rechter wang. Het zal er wel verschrikkelijk uitzien, dacht ze bij zichzelf. Ze keek naar haar nachtpon en pyjama broek en trok een vies gezicht: ze zaten vol met bloedvlekken. Trixie vroeg zich af of ergens in de buurt water was en ze liep rechtdoor tussen de bomen door. En dan zoek ik meteen wat eetbaars, dacht ze toen haar maag hard liet weten dat hij leeg was.

Maya schreef:

"Snap je het niet? Of ik in deze wereld zit of niet, mijn leven bleef gewoon hetzelfde." Maya had zin om ergens mee te gaan gooien het liefst tegen een muur ofzo, dan zag ze het resultaat ook. Maar hier in de wildernis waren geen muren of bakstenen om mee te gooien. Niet bepaald zachtzinnig sloeg ze met haar achterhoofd tegen de boom die achter haar stond en waar ze tegenaan zat. Het hielp niet echt, er liep nog steeds boosheid door haar heen en de agressie zat nog steeds in haar.

Mynx haalde zijn schouders op,' Waarom verrander je jouw eigen leven dan niet, je maakt keuzes over hoe je gaat leven. Ik ben bijvoorbeeld met een rede weg gelopen jij denk ik ook wel, en wij moeten alle twee leven met de gevolgen van die keuze om weg te lopen. Iedere keuze die je maakt heeft gevolgen!' Het klonk eerder filosofisch maar goed dat was Mynx ook wel een beetje dus eigenlijk praatte hij nu over dingen die zich in zijn hoofd afspeelde.

Het duurde even voordat Maya de woorden ook begreep, ze was niet gewend aan dit soort diepzinnige uitspraken. "Denk je dat dat makkelijk was?" Vroeg ze voorzichtig, het was niet haar bedoeling weer zo boos en vijandig te worden. "Dat ik wegliep was een doodzonde, maar ik had er inderdaad een reden voor. En ik zou niet weten hoe ik mijn leven zou kunnen veranderen, hoewel het nu toch niet meer gaat." Ze verwachtte niet dat ze hier ooit weer uit zou komen, en ze zou het ook niet proberen.