De kleine grot.

Ergens tussen in de bergen tussen al het ijs en de sneeuw, is er een kleine grot waar je makkelijk kan schuilen voor een sneeuwstorm of gewoon om een beetje warm te kunnen worden. Er is wat hout te vinden, maar hoe het daar is gekomen is een raadsel. Het enige waar je op moeten letten, is dat er soms ook dieren komen schuilen voor de kou, zoals ijsberen en dan kan je maar beter al weg zijn.

foto: een beetje zoiets ^^

Maya zat rillend in het hoekje van de grot. Voor haar brandde een klein vuurtje dat een spookachtig schijnsel op de wanden wierp. Ze hoopte dat het haar niet alleen een beetje warm zou houden, maar dat het ook de wilde dieren weg zou houden. Die zouden ook wel willen schuilen bij deze sneeuwstorm. Maya was bezig het terein te verkennen toen er opeens een sneeuwstorm opstak.

Jennifer kwam rillend van de kou de grot binnen. Ze had van buitenaf al gezien dat er een vuur brandde. Dat gaf meteen aan dat er nog een mens was. 'Hallo?', zei Jennifer zacht toen ze de grot binnen kwam. Het was niet nodig om hard te gaan schreeuwen in een grot, want het galmde er als een gek, dus diegene zou haar wel horen.

sorry, ik was ff eten
-------
Maya schrok zich kapot toen ze opeens iemand hoorde praten. Ze had het niet verwacht en was in gedachten verzonken geweest. "Hallo." Antwoorde ze op haar hoede. Hoewel de meeste mensen hier geen kwaad in de zin hadden kon het nooit kwaad voorzichtig te zijn. Het licht van de vlammen gleed over het gezicht van een meisje. Het was een onheilspellend beeld. Dat licht van een vuur overal zo'n eng uiterlijk aan kon geven had ze nooit geweten.

Jennifer glimlachte even toen het meisje haar begroette. Ze liep naar het meisje toe en plofte naast haar neer op de grond. 'Stomme sneeuwstorm', mompelde Jennifer en keek naar de ingang van de grot. Door de wind viel er ook sneeuw naar binnen, maar gelukkig zaten ze niet dichtbij de ingang, anders had het vuur geen nut gehad en zou ze waarschijnlijk doodvriezen.

Maya zat helemaal in elkaar gedoken, ze had het echt heel koud. Ze kwam van Indonesië, waar het altijd warm was en je altijd in een T-shirt en korte broek rondliep. "Inderdaad." Het was moeilijk te verstaan omdat haar tanden luid klapperde. Ook lukte het haar niet te stoppen met rillen. Ze stak haar handen naar het vuur uit, half zou ze haar handen er in willen steken. Dan zou ze het misschien wel wat warmer hebben.

Jennifer stak ook haar handen uit aar het vuur en ze voelde al snel haar handen warmer worden. Ze keek even opzij naar het meisje en bedacht zich dat ze zich nog niet had voorgesteld. 'Ik ben Jennifer', ze wou eerst haar hand uitsteken, maar liet het toch maar bij een glimlach, want anders zou ze haar handen van het vuur weg moeten halen en ze begon het eindelijk wat warmer te krijgen.

"Maya." Haar stem klonk een beetje hees omdat ze al even niet meer had gepraat. Ze wist zelf niet meer precies hoe lang ze hier nu precies was. Ze had nooit een goed tijdsbesef gehad en nu er geen klokken of horloges meer waren was ze het helemaal kwijt. Aan de stand van de zon kon ze nog wel ongeveer zien hoe laat het was, maar welke dag of het aantal dagen was ze kwijt. Het maakte haar ook niet zoveel uit, het zou haar niet helpen te overleven.

Jennifer keek met samengeknepen ogen naar het vuur. Dat deed ze altijd als ze nadacht. Het was haar nog steeds een raadsel wat al die mensen hier deden, daarmee bedoelde ze ook zichzelf. De behoefte om met familie en vrienden te kunnen praten werd steeds groter. Al kon ze maar even één minuutje met iemand bellen. 'Wat doen we hier?', vroeg Jennifer. zacht. Ze vroeg het niet echt aan Maya. Het was meer een gedachte die ze hardop uitsprak, maar als Maya het wist zou ze het graag horen.

"Overleven." Tenminste, dat was wat Maya deed en wat ze altijd al had gedaan. Ze zou het niet anders willen, maar misschien wel op een andere manier. Een manier waarop het zin leek te hebben. Nu was de enige reden om in leven te blijven jezelf. Hoewel dat bij haar altijd al het geval was geweest was het hier pas tot haar door gedrongen. De nutteloosheid van haar bestaan. Toch was er dat sprankje levenslust in haar. Nu stond dat op een laag pitje, maar het zou haar zonder moeite weer in vuur en vlam kunnen zetten.

Jennifer zuchtte. Het leek allemaal niet zo ingewikkeld, maar toch moest ze diep nadenken tot ze een reden had gevonden. 'Maar voor hoe lang?', was haar volgende vraag. Je kon natuurlijk wel eeuwig rondjes blijven lopen over deze wereld, maar wat was het nut daarvan? Misschien zat er wel een belangrijke wijze les achter de hele situatie, maar ze kon hem zo even snel niet bedenken.

De woorden van Jennifer deden Maya pijn, ookal had ze dat zelf waarschijnlijk niet door. Het was niet leuk om het ingewreven te krijgen dat je leven nutteloos was. In ieder geval was het beter dan het leven waarvoor ze was weggelopen, hield ze zichzelf voor. Dat had ze niet uitgehouden, kon ze met zekerheid zeggen. Het lukte haar gewoon niet zomaar de regels te volgen en een saai en regelmatig leven te leiden. Koppig gaf ze dan ook geen antwoord op de vraag van Jennifer.

Jennifer was niet van plan om te zwijgen en rustig te wachten tot de sneeuwstorm voorbij was. 'Heb je al meer mensen ontmoet?', vroeg ze verder. Waarschijnlijk vond Maya haar vreselijk irritant doordat ze maar door bleef vragen, maar het kon haar niets schelen. Alle informatie die ze kon verzamelen van mensen kon van pas komen, dus ook wie er allemaal al waren geweest. Zo zou ze het aantal mensen kunnen inschatten en ook kunnen inschatten wat hun overlevingskansen waren.

Maya knikte terwijl ze naar de vlammen staarde. Het vuur leek echt te leven. Elke seconde was het weer anders en geen enkel vuur was hetzelfde. Dat zou haar er bijna van weerhouden het vuur te doven. Door haar eigen levenslust hield ze er niet van andere levende wezens van hun leven te beroven. Maar diezelfde levenslust haalde haar uiteindelijk over het toch te doen. Anders bleef ze zelf immers niet in leven.

Jennifer begon het irritant te vinden dat Maya zo weinig zei. Zelf was ze niet zo'n stil type. 'Dus...', ging ze gewoon weer verder. 'Mis je je familie?', Jennifer wist niet of ze een gevoelig onderwerp ter sprake had gebracht, maar het kon haar even niet schelen of Maya haar aardig vond of niet, want ze zou weg gaan zodra de sneeuwstorm voorbij zou zijn.

Maya keek met een ruk op. Ze was weggelopen omdat ze er niet tegenkon hoe ze rond gecomandeerd werd, alles maar moest aannemen en een saai leven had. Dat mistte ze echt niet. Het leven op straat was moeilijk geweest ja, maar nog altijd beter dan gevangen zitten. Zo had het tenminste gevoeld. Het uitgehuwelijkt worden was de druppel, ze wilde zelf over haar leven beslissen. "Gelukkig niet." Haar stem klonk kil. En haar ogen keken Jennifer net zo aan.

Jennifer kreeg even de rillingen van Maya's kille blik en besloot maar te zwijgen. Er ontsnapte een zucht uit Jennifer's mond. Ze was deze wereld meer dan beu! Gewoon niks zat even mee. Ja, op het feit dat ze nog leefde na dan, maar als ze er over nadacht wist ze niet meer zo zeker of dat wel een meevaller was.

Maya keek weer naar het vuur zonder verder nog iets te zeggen. Iemand die haar levenslust de grond in wilde boren en haar vrijheid beperkte verdiende het niet te leven volgens haar. Hoewel haar ouders nog leefden waren ze hun dochter kwijt. Of ze het jammer zouden vinden wist ze niet, ze was wel een lastpak geweest. Door vele uit de buurt werd ze een ketter genoemd als ze zich hardop afvroeg of dat de verhalen in de Koran wel klopte.

N E W
------
Diana leidde het meisje naar een kleine, maar goed beschutte grot. Ze was niet de enige die het kende, maar nu waren ze wel alleen. Hoewel ze niet de snelste was met vuur maken, probeerde ze het toch eens met het hout dat er om een mysterieuze reden lag. Met succes, ongeveer. Een klein vuurtje kreeg ze aangestoken en ze wenkte het meisje om er rond te zitten.

Bella keek toe hoe het meisje het vuur aankreeg en ging toe het meisje haar wenkte dankbaar rond het vuurtje zitten.
Ze had niet gemerkt dat ze het zo koud had.
Ze bekeek het meisje nu eens goed en zag dat het meisje niet ouder dan negentien kon zijn.
Ze had stijl, lang, roodbruin haar en toen het meisje haar een keer aankeek kon ze zien dat ze mooie groene ogen had.
Bella vond dat ze er erg schuw maar mooi uitzag.
‘Dank je dat je me hier mee naartoe genomen hebt ’vriendelijk glimlachend keek ze het meisje aan ‘ik heet Bella trouwens’ voegde ze er aan toe.

'Ik ken de buurt hier, waarom zou ik dat niet doen?'Zei Diana. 'Diana, trouwens,'Voegde ze toe. Ze had hier, vanaf het begin, rondgezworven en slechts af en toe naar de warmere delen gegaan. Ze was nu niet bepaald gekleed op koude, maar ze kon het heus wel. Ze kende de weg hier zo ongeveer en was nogal vaak in deze grot en aan de rivier zonder naam. Toch was Diana geïnteresseerd in Bella. Bella was oplettend en wantrouwig, en liet zich niet bedriegen door uiterlijke schijn. Tot zover Diana's indrukken.

‘Nou de meeste mensen die ik tot nu toe ontmoet heb zijn op hun hoede en willen niet dat je zich met hun bemoeid dus nogmaals bedankt’
ze keek Diana aan en glimlachte.
Ze vond Diana anders dan alle andere mensen die ze had ontmoet ze leek haar erg aardig maar een beetje teruggetrokken
en misschien iets te goed gelovig als het op mensen aankwam.

'Hmmm,'Zei Diana die nu niet meteen de aandachtigste luisteraar was. Ze was bezig met het vuur, het mocht best wat groter, maar hard lukte het niet. Diana's ranke vingers kenden hun werk: Behendig liepen haar vingers langs het brandende vuur. Steeds op het nippertje, maar ze verbrandden niet en waren nog lang niet klaar voor een barbecue.

Bella keek toe terwijl Diana probeerde het vuur wat groten te maken.
Ze voelde zich heel nutteloos, ze liet al het werk aan Diana over terwijl zij degenen was die haar hier gebracht had.
‘Kan ik ergens mee helpen?’ ze moest gewoon wat doen misschien zou ze zich dan niet meer zo nutteloos voelen.

'Nee, hoor,'Zei Diana die het, sowieso, zelf wilde doen. Dan was ze toch érgens goed voor. Het vuur wakkerde nu pas goed aan en Diana ging ervoor zitten. Het vuur danste, van links naar rechts, van hoog naar laag.