De heuvels.

Bella bleef voor zich uit kijken en hoorde niks.
Ze dacht aan vroegen, niet aan de slechte dingen maar aan de goede dingen, het waren er niet zo veel dus al snel was ze terug in het heden.
Versuft keek ze om zich heen.
Ze zag Trixie naar een groepje bomen lopen en ze vroeg zich af wat ze ging doen.
Eigenlijk wou Bella Trixie achternagaan maar haar benen weigerde mee te werken dus bleef ze maar zitten en wachten.

Toen Trixie bij het groepje bomen aan kwam keek ze rond. Nu had ze een heleboel nodig. Ze liep naar een boom die een beetje afgezonderd stond. Deze zou ze niet kunnen gebruiken als steun dus kon ze het hout gebruiken. Trixie begon takken van de boom te breken. Ze legde ze op een stapel. Toen alle takken van de boom waren keek ze weer rond. Als ze van thuis wegliep en van plan was een hut te maken of de hut uit te breiden had ze van thuis touw mee genomen. Nu moest ze aan natuurlijk touw zien te komen, of ze moest iets vinden als vervanging. Toen herinnerde Trixie zich het zakmes dat ze altijd bij zich droeg. Ook als ze naar bed ging. Gewoon voor de veiligheid, want haar buurt was niet zo kindvriendelijk. Trixie pakte het zakmes snel en begon de takken op maat te snijden. Ze was helemaal opgewonden. Dit kon nog wel eens een keer gaan lukken.

Bella begon ongerust te worden toen Trixie wat langer wegbleef dan ze had verwacht.
Nog steeds geplaagd door haar verleden besloot ze haar toch maar te gaan zoeken.
Langzaam stond ze op, eerst weigerde haar benen maar na een tijdje stond ze stevig genoeg om te lopen.
‘Trixie?’ ze liep langzaam tussen de bomen door maar ze zag Trixie niet.
Voor de zekerheid trok ze toch haar mes.

Trixie hoorde een geluid en stond meteen stil. Ze wilde bijna 'wie is daar?' roepen, maar bedacht zich toen dat ze beter stil kon blijven. Ze sloop geruisloos in de richting van het geluid en trok haar zakmes. Ze hoorde weer iets kraken en bleef even staan om te luisteren. Zachtjes sloop ze in de richting van het geluid. Ze zag iets bewegen en greep haar zakmes nog wat beter vast. Ze sloop nog wat dichterbij en stond klaar voor de aanval.

Bella draaide haar hooft met een ruk om.
Achter zich had ze iemand horen bewegen.
Ze sloop geluidloos naar de dichtbij zijn de boom, soepel trok ze zich op een tak.
Door zo vaak snel in een boom te moeten klimmen waren haar armspieren behoorlijk sterk geworden.
Ze verstopte zich tussen de bladeren en hoopte dat wie het ook was hij of zij niet omhoog zou kijken als die hier langskwam.
En diegene moest er wel langs want dit was de enigen manier om op het openveld te komen.

Trixie ging nog wat verder naar voren maar zag nu niks meer. Haar knokkels waren wit, zo stevig hield ze haar zakmes vast. Opeens stond Trixie stil. Vroeger als zij zich moest verbergen in het bos omdat er iemand was, klom ze altijd in een boom. Trixie keek met een ruk op en gilde toen ze iemand zag zitten. Van de schrik strompelde ze wat achteruit en struikelde ze over een boom wortel. Ze landde op de zachte bladeren en keek angstig omhoog naar de gedaante in de boom. Haar zakmes had ze nogsteeds stevig beet.

Daar was het weer, iemand die haar kant op kwam.
Bella maakt zich zo klein mogelijk en probeerde niet te bewegen.
Met haar mes stevig in haar hand schoof ze een klein stukje op zodat ze kon zien of er iemand aan kwam.
Helaas had ze niet door dat degene al te dicht in de buurt was om te zien vanaf de plek waar ze nu zat.
Opeens hoorde ze iemand onder zich gillen, Bella haar hand greep het mes nog steviger vast voor ze naar beneden keek.
Onder zich zag te Trixie liggen maar ze had niet het gevoel dat Trixie haar herkend had.
‘Gaat het wel?’ Bella kwam langzaam tevoorschijn maar ze kwam niet uit de boom ze wou eerst dat Trixie haar herkend want ze had niet het gevoel dat ze dat deed.
Ze had het mes gezien en het zekere voor het onzekere…

Trixie schudde even verward haar hoofd. Toen de de stem van Bella hoorde ontspande ze een beetje. "Eh... Ja het gaat." zei ze nog een beetje verward. Ze keek naar haar hand die het zakmes nogsteeds stevig vast had. Ze verslapte haar greep en liet het mes zakken. "Sorry. Ik schrok een beetje..." Trixie wreef over haar achterhoofd. "Een beetje heel erg, denk ik." Ze krabbelde overeind en keek weer omhoog naar Bella. "Wat was je eigenlijk aan het doen?"

Bella grinnikte om het gezicht dat Trixie trok, het zag er niet uit.
‘Ik kwam kijken wat je aan het doen was maar ik dacht dat ik iemand hier hoorde rondsluipen en het zekere voor het onzekere dus zit ik hier!’ nu moest ze echt lachen.
Het was eigenlijk belachelijk dat ze in een boom geklommen was, als iemand haar echt kwaad gedaan wou doen had dat niks uit gemaakt.

"Je zit in een boom." zei Trixie droog. Ze begon ook te lachen. "Wat zijn we toch een stelletje rare." Trixie veegde nog wat aarde van haar nachtpon af. "Maar ik ga weer even verder met waar ik mee bezig was." Trixie hief haar hand op en liep terug naar de stapel hout. Ze begon een ontwerp te bedenken en het hout al een beetje goed te leggen. Toen ging ze zoeken naar iets van lianen of iets anders wat ze als touw zou kunnen gebruiken.

Nadat Bella uitgelachen was sprong ze soepel uit de boom.
Ze liep naat Trixie toe en keek aandachtig wat ze aan het doen was.
‘Zeg’ begon ze aarzelen ‘Wat ben je eigenlijk aan het doen? Het wordt zo donker en dan zie kan je niks meer zien.’
Bella snapte niet echt wat Trixie met al dat hout aan het doen was.

Trixie trok hoopvol een of andere plant uit de grond en keek naar de wortel. Hij leek flexibel. Ze trok er aan en hij ging niet kapot. "Perfect." mompelde Trixie. Toen draaide ze zich naar Bella. "Ik... eh... Ik maak een hut?" Trixie kon zich wel voor haar kop slaan. Dat klonk pas stom. Maar ze had het er aan de andere kant voor over als ze iets had om in te wonen. Of het nu van hout was of van bakstenen. De mensen in de derde wereld landen kunnen ook niet kiezen, dacht ze. Ze begon meer van die planten te zoeken als die die ze had.

Een hut? Nu? Het begon nu echt te schemeren en het zag er niet uit dat de hut op tijd klaar zou zijn.
‘Kom’ zuchten Bella ‘Zeg maar wat ik moet doen, dan help ik je.’
Ze kon maar beter helpen maar ze had echt geen idee hoe je een hut moet maken.

Trixie duwde een van de planten die ze had in de handen van Bella. "Deze moet je zoeken." zei ze. "Maar zorg dat je de wortels me trekt. Die heb ik nodig. De plant is niet zo belangrijk." Ze draaide zich om en keek rond. Haar oog viel op een boom. De boom had grote dikke bladeren. "Perfect." mompelde Trixie weer. Ze liep naar de boom en plukte hem helemaal kaal. Ze kon de bladeren nauwelijks dragen toen ze terug liep naar de plek waar ze haar stapel hout had liggen. Ze legde de bladeren er bij en ging op zoek naar grote takken of dunne bomen.

Even keek Bella naar de plant in haar hand en hij kwam haar bekend voor maar van waar wist ze niet.
Na even rond gekeken te hebben vond ze nog wat van dezelfde plant.
Ze zaten stevig in de grond maar na wat gefrik met haar mes kreeg Bella ze los.
Terwijl Bella op de grond zat op de plant uit te graven hoorde ze geritsel maar ze dacht dat het Trixie was dus bestede ze er geen aandacht aan.

Trixie begon met de wortels al het hout aan elkaar te binden en zette alles met moeite overeind zodat het een soort hut vormde zonder voorkant zodat ze er wel in kon. Ze maakte de bladeren ook aan elkaar en maakte dat weer vast aan het dak maar kwam er achter dat ze niet genoeg 'touw' had. Ze ging op zoek naar meer van die planten en vond ondertussen nog wat bessen waarvan Hope zat te eten. Ze was blijkbaar mee gekomen. Trixie at er wat van en nam ook nog een deel mee naar de hut. Ze maakte het laatste deel bladeren vast op het dak tegen de regen en keek tevreden naar haar hut.

Van een afstandje bekeek Bella de hut die Trixie gebouwd had.
Sinds ze hier was aangekomen had ze geleerd dat paranoïde niet bestond en dat je nooit voorzichtig genoeg kon zijn.
Ze vond dat de hut er stevig uitzag meer het was niet echt iets voor haar, ze sliep liever in de openlucht.
Bella bedacht zich dat ze voor ze hier kwam nog nooit gekampeerd had en nu deed ze het elke dag…
Er was veel veranderd.