Proloog.
Zeven maanden, acht dagen en vier uur. Ja, zo lang is het alweer geleden. Het lijkt als de dag van gisteren, maar de tijd gaat snel, dat blijkt maar weer.
Ik ben normaal niet het type dat het bij gaat houden hoe lang je al met iemand samen bent, maar deze keer is anders. Alsof het voor altijd is, zo voelt het. Of hij dat ook zo voelt, ik hoop het. Ik denk van wel, als ik zijn woorden moet geloven dan. Eigenlijk maakt het me ook niet uit, als het maar blijft zoals het nu is; zorgeloos en mooi.
Ja, zo had ik me liefde voorgesteld.
1.
‘Slaap je?’, zijn stem is zo zacht, maar laat me toch schrikken.
Natuurlijk sliep ik niet, ik dagdroomde.
‘Nee, hoe kan ik in hemelsnaam bij jou in slaap vallen?’, vraag ik terwijl ik snel met mijn ogen knipper. Dat doe ik altijd als ik net ‘wakker word’ uit een dagdroom.
Zijn glimlach geeft me een kriebel in mijn buik. Hoe krijgt hij het toch steeds voor elkaar dat ik me zo voel bij hem?
Onvoorstelbaar hoe perfect hij soms kan zijn.
Inderdaad, soms.
Niet altijd.
Ruzie hoort erbij, zeggen ze toch altijd?
Dus ook bij ons.
Als er een zucht ontsnapt uit mijn mond, kijkt hij op. ‘Alles oké?’, is de vraag die ik meteen te horen krijg.
Hij is lief, maar dat wil hij niet geloven, hoe vaak ik het hem ook zeg. ‘Je verdient beter’, is dan het weerwoord.
Weerwoord, raar woord eigenlijk.
Ik knik.
Als ik zou antwoorden met woorden, zou ik het mooie moment verpesten.
Dat heb ik al te vaak gedaan en ik heb mijn lesje geleerd, dus houd nu mijn mond. Er schieten natuurlijke wel allemaal dingen door mijn hoofd die ik eigenlijk zou willen zeggen, maar kan me inhouden.
Ik zuchtte niet omdat ik verdrietig, boos of iets anders negatiefs ben. Nee, ik zuchtte omdat ik gelukkig ben, met hem.
Zijn hart hoor ik kloppen als ik met mijn hoofd tegen zijn borstkas leun. Regelmatig, maar snel.
Ik heb werkelijk geen idee waar de film over gaat die we kijken.
Niet dat het me veel uitmaakt, want het enige wat ik wil is bij hem zijn.
Als de aftiteling van de film over het tv-scherm rolt kijk ik hem aan.
Zijn ogen kijken naar de mijne en een warme tinteling gaat door mijn hele lichaam.
Die film kan me gestolen worden, ik wil alleen maar jou, gaat er door mijn hoofd heen.
Alsof hij gedachten kan lezen drukt hij zijn lippen hartstochtig op de mijne.
Toen we begonnen met film kijken zaten we naast elkaar op de bank en ik leunde tegen hem aan, maar nu ligt hij languit op de bank en ik bovenop hem.
Ik voel zijn handen op mijn rug onder mijn shirt, warme handen op een warme rug.
Dan voel ik zijn handen naar mijn bh-sluiting gaan en waarschijnlijk verschijnt er even een angstige uitdrukking op mijn gezicht, want meteen haalt hij zijn handen weg.
‘Sorry, ik ga veel te snel’, zucht hij beschaamd.
Ik denk na over wat hij zei.
Gaat hij inderdaad te snel?
Wat wil ik allemaal wel en wat nog niet?
Dat zijn geen moeilijke vragen, want ik hou zoveel van hem en ik wil hem en niemand anders, maar waarom dan toch nog die kleine twijfel?
‘Nee, je gaat helemaal niet te snel’, probeer ik luchtig te zeggen, maar hij kan gemakkelijk zien dat ik er toch nog niet zeker van ben of ik dit wel wil.
‘Ik wil dat het perfect is en dat je geen spijt krijgt Eva’, zegt hij ernstig.
Ik knik begripvol.
Natuurlijk, ik zou niks doen wat ik niet wil, toch?
Toch?
Ik ga van hem af en ga weer gewoon rechtop op de bank zitten.
Met zo’nzelfde nadenkende blik als ik, gaat hij ook rechtop zetten.
Hij legt zijn hand op mijn bovenbeen en streelt hem.
‘Geen haast, we hebben alles tijd’, zegt hij kalm en draait zijn hoofd naar mij toe. Op zijn gezicht is een kleine glimalch te zien. Het verlangen is af te lezen op zijn gezicht, dus ik kijk snel weg, voor ik domme dingen kan doen.
‘Wil je iets drinken?’, ik sta op en loop naar de keuken toe terwijl ik het vraag.
Moeilijke momenten ontwijken is mijn specialiteit, dat snap je waarschijnlijk al.
Ik hoef niet eens te luisteren, ik weet al dat hij zachtjes zucht.
Geen idee waarom.
Misschien is hij gefrustreerd?
Maar zucht hij dan om zichzelf of om mij?
Mijn beurt om te zuchten.
Tja, een makkelijk zorgeloos leven is toch wel even iets anders dan dat ik heb. Niet dat ik zóveel zorgen heb zoals gescheiden ouders, geen vrienden of iets dergelijks, maar gewoon, een vriendje hebben lijkt leuk, maar het is oh zo lastig! Je moet met alles rekening houden: dat je op tijd terug smst, je op tijd belt, je vaak genoeg af spreekt, je niet per ongeluk met andere jongens flirt, enzovoort.
Niet dat hij er zo’n groot probleem van maakt als ik per ongeluk een van die dingen fout doe. Jim is echt lief als het daarop aankomt.
Hij vergeeft mijn fouten zó makkelijk, dat ik soms begin te twijfelen of ik dan überhaupt wel iets fout heb gedaan.
Met twee cola loop ik terug.
Ik geef hem zijn glas en ga naast hem zitten met de mijne.
Zijn hand glijd over mijn bovenbeen en hij kijkt me verlangend aan. Ik kijk weg alsof ik niks gezien heb.
‘Wil je een ijsklontje in je cola?’, vraag ik nu nerveus.
Zonder zijn antwoord af te wachten pak ik zijn glas weer af en loop alweer naar de keuken.
Ik wil net ijsklontjes in zijn glas doen als ik twee armen om me heen voel.
‘Waarom loop je van me weg?’, fluisterd hij in mijn oor.
Aan zijn stem is te horen dat hij het niet leuk vindt.
Ik draai me om.
Hij zet zijn handen tegen het aanrecht, zodat ik tussen hem en het aanrecht in sta.
Ik kan geen kant op.
‘Dat doe ik helemaal niet’, lieg ik.
Liegen gaat me niet, zoals dat bij moeilijke momenten ontwijken wel gaat, goed af. Natuurlijk heeft hij me door.
Hij trekt zijn wenkbrauwen op.
‘Niet liegen alsjeblieft’, hij heeft een droevige blik.
Ik sla mijn ogen neer.
‘Ik weet gewoon niet of ik al klaar ben voor al dat volwassen gedoe’, fluister ik.
Ik friemel aan de rits van mijn paarse vest.
Stiltes zijn makkelijker als je iets in je handen hebt, tenminste dat had ik altijd, maar nu voel ik me alsnog ongemakkelijk.
Hij tilt met zijn hand mijn kin omhoog, zodat ik hem aan móet kijken. Hij kijkt me strak aan, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht.
Hij kijkt niet vaak serieus, dus dat maakt me nog nerveuzer.
*Prrrrrtt* *Prrt*
Ik moet uitkijken dat ik mijn rits niet kapot maak.
‘Ik doe niks wat jij niet wilt oké?’, ik wil hem geloven.
Dolgraag.
Maar ik weet dat hij ook graag verder wil op het gebied van seks.
Ook dolgraag.
Gatver, wat moeilijk.
Ik knik.
Hij kust me teder op mijn mond.
Zijn handen rusten op mijn heupen.
Ookal wil ik nog niet verder, toch voel ik de opwinding en het verlangen, maar waarschijnlijk niet zo sterk als hij het voelt.
Ik buig mijn hoofd een beetje naar achter, zodat onze lippen van elkaar geraken.
Ik glimlach naar hem.
‘Kom, dan gaan we weer naar de woonkamer’, zeg ik terwijl ik me weer omgedraaid heb en de glazen met cola én ijsklontjes pak. Één geef ik aan hem, de ander neem ik zelf mee.
Ik laat me weer op de bank zakken en kijk naar het televisiescherm.
Het is zwart.
De aftiteling van de film is ook al afgelopen.
Ik haal de afstandsbediening tevoorschijn en kijk vragend naar Jim, die alweer naast me is komen zitten, met zijn cola in zijn hand.
‘Moet ik hem uitzetten of wil je nog iets kijken?’, vraag ik.
‘Zet maar uit’, hij kijkt niet eens naar de televisie. Alleen maar naar mij.
Ik kan niet goed tegen die verlangende blik van hem, maar zal wel moeten, want die zal ik nog wel vaak te zien krijgen.
Met één druk op de knop zet ik de tv uit.
Ik neem telkens kleine slokjes cola en weet dat Jim naar me kijkt.
Heel irritant.
Zo kan ik toch niet normaal drinken?
Ik zet mijn glas neer op het tafeltje voor de bank en pak vervolgens zijn glas af en zet die ook daar neer. Vervolgens druk ik hartstochtelijk mijn lippen op de zijne. Mijn handen verdwijnen onder zijn shirt en ik voel zijn hart snel kloppen onder mijn handen.
Hij is best gespierd, voel ik nu.
Het verlangen groeit met elke kus en ik ben bang dat ik me op een gegeven moment niet meer ga kunnen inhouden.
Ik trek snel zijn shirt uit.
Ik wil zijn huid tegen de mijne voelen, niet op de seksuele manier.
Gewoon zijn warmte, die vetrouwd aanvoelt.
Mijn lippen gaan van zijn mond naar zijn nek en steeds verder omlaag.
Lang het kuiltje tussen zijn sleutelbenen.
Recht omlaag.
Over zijn gespierde buik.
Sixpack, beter gezegd.
Ik hoor hem sneller ademen en besef dan pas waar ik mee bezig ben.
Hij blijkbaar ook, want hij duwd me plots hardhandig van zich af.
‘Eva, dit kan gewoon niet!’
Hij klinkt gekwetst, verward en boos tegelijkertijd.
‘Sorry’
‘Eerst zeggen dat je niet wil en me dan helemaal gek maken, door me…’
Hij schud zijn hoofd.
‘Ik kan maar beter gaan’
‘Jim…’
‘Ga maar even nadenken wat je precies wil voordat je… Dingen doet…’
Zijn adem is nog steeds snel.
‘Ik…’
Wat kan ik zeggen?
Hij geeft me een waarschuwende blik.
Niks zeggen dus.
Binnen een minuut heeft hij zijn shirt weer aan, zijn schoenen aan, jas gepakt en staat hij voor mijn neus.
‘Bel me als je weet wat je wilt’
Ik hoor de klik van de voordeur die in het slot valt.
Stilte.
Daar zit ik dan.
Helemaal alleen thuis.
Met mijn twijfels en vragen.
Duizenden vragen.
