De grote ijsvlakte.

In het noorden, waar het vreselijk koud is, bestaat een groot deel van de natuur uit ijs. Zo ook de grote ijsvlakte, die bij het uiterste puntje van het noorden ligt. Hier en daar zijn wat rotsen te vinden, waar je tussen, achter en onder kan.

Daar lag ze op de grond, die ijskoude grond. Nu merkte ze nog niks maar dat kwam doordat ze sliep. Over een paar minuten zou ze vast wakker worden door de kou, je wist niet of ze hier pas net was of al lang lag. Het enige wat je zag was de felroze haren en haar dunne pyjama ; een lange broek en hemd beprint met koeienvlekken.

Mynx zit met een grote deken om zich heen geslagen onder een rots. Het is hier minder koud dan helemaal buiten in de sneeuw maar het is nou ook weer niet al te warm ofzo. Zelfs onder de deken zit hij te klappertanden en hij kijkt naar de omgeving waar hij is in beland. Zijn hersenen werken op overuren en hij moet echt zo gaan slapen want hij is nu al bijna twee dagen niet naar bed geweest gewoon bedenken waarom hij hier zit en hoe hij hier komt. Maar het lukt hem toch niet en dat weet hij ook maar al te goed des te meer wil hij opzoek naar een antwoord.

Ja, nu werd ze wakker. Eerst zag je de verwarring in haar ogen, hoe kwam ze hier? Die veranderde snel in angst, straks zou ze bevriezen. Haar pyjama plakte aan de koude grond vast, dit merkte ze toen ze opstond. Blind van angst begon ze te lopen. Het enige wat ze zag was wit en soms eens een rots, waar was ze? Eerst lag ze nog in haar warme bed en nu.. De enige kleur die je nu in het gebied zag waren haar felle haren. De kou drong door de dunne stof heen en nu al had ze het gevoel dat haar voeten, waar zwarte sokjes omheen zaten, nooit meer warm zouden worden.

Mynx zag een verschijning in de verte en hij wist haast gelijk dat het een nieuw iemand was. Hij was dan geen prater maar hij was echt niet van plan dat meisje daar in de kou te laten. Met een snelle begeweging stond hij op en was hij bij het meisje voordat hij het zelf echt helemaal besefte. De deken stond hij af aan haar en sloeg hem om haar heen. Daarna leidde hij haar zonder woorden naar de rots waar hij eerder ook onder zat en ging weer zitten terwijl hij het meisje ook liet zitten en wreef haar een beetje warm.

Stilletjes was ze met de jongen mee gegaan, vol verbijstering. Normaal praatte ze voluit maar nu leek het niet te lukken. 'Wat is dit?' kon ze nog maar net vragen, door de kou kon ze niet logisch nadenken ; waarschijnlijk wist de jongen dit ook niet. Haar lijf trilde als een rietje, ze kon niet tegen kou. De tranen prikte in haar ogen, toch zag je er levenslust in dit zou ze overleven.

Mynx haalde zijn schouders op en keek weer naar het landschap dat zich voor hun afspeelde. Het was niet veel je zag alleen maar een beetje sneeuw en af en toe een rots of een bergje rotsen. Toch fascineerde het hem hij wist zelf ook niet echt waarom. Zijn lichaam voelde koud aan maar dit meisje had de deken meer nodig dat hij want hij had niet in de sneeuw gelegen. Even ging hij met zijn hand door zijn haren en hij schonk weer een blik aan het meisje.

'Wie ben jij?' ging ze happerend verder. Langzamerdhand werd ze warmer, nou wat je op dit moment warm kon noemen. Ze moest een plek vinden waar het warmer was, hoe veel moeite ze er ook voor moest doen. Nu pas dacht ze eraan dat de jongen het ook koud moest hebben , gooide dus de andere helft van de deken over hem heen en schoof wat dichter tegen hem op zodat ze wat warmte kregen. Haar blik zei; jij moet ook overleven.

Mynx was even helemaal verbaasd om haar actie en tegelijkertijd ook heel erg dankbaar. Hij kroop even dichter tegen haar aan en het was eerder omdat zij warmer was dan hij. Hij schonk haar een dankbare glimlach,' Mynx, jij?' Het klonk niet eens als een naam vond hij zelf altijd maar des te leuker vond hij zijn naam. Hij draaide verlegen zijn blik van haar af en keek naar de witte sneeuw die door zijn warmte een beetje begon te smelten.

'April.'. Haar geklappertand irriteerde haar, hiervan kreeg ze het gevoel dat haar tanden gingen breken. Door dit ging ze nog dichter tegen de jongen aan zitten, ze moesten warm worden. Samen zouden ze kunnen overleven, hoopte ze. Misschien waren er wel meer mensen, hopelijk..

Mynx vond het een fijn gevoel dat ze wat meer naar hem toe was komen zitten, eerder omdat hij geen zin had in dood vriezen dan dat hij het leuk vond dat een meisje tegen hem aan zat. Hij glimlachtte verlegen naar April en zei net alsof hij haar gedachte kon lezen,' Verderop zijn meer mensen, uit de sneeuw.' Hij vond het zelf te ver lopen maar als ze echt wilde gaan kon ze het eind gaan lopen. Hier kon hij zijn gedachtes op een rijtje zetten daarom was hij hier, niet omdat hij niet wist hoe hij weg moest want hij wist ook wel dat de sneeuw bijna ophield en dat je bijna in een kleine mensen gemeenschap kwam. Maar hij wilde niet onder de mensen zijn.

'Hoe lang ben je hier dan al?' het praten ging al wat makkelijker, waarschijnlijk omdat ze ook wat warmer werd. Eerst wilde ze dat alles voor haar duidelijk was voor ze zich onder de mensen begaf. Haar haren kriebelde in haar gezicht en automatisch haalde ze er een hand doorheen. Best raar, het ene moment was ze nog thuis en het andere moment was zie hier, een plek waar ze niks van begreep.

Mynx zei nooit veel en hij was ook niet van plan een heel gesprek te voeren,' Te lang.' Het klonk een beetje onaardig en gelijk had hij spijt,' Ik ben in deze sneeuw nu al 2 dagen maar ik ben hier zelf al veel en veel langer.' Hij lachtte met een sombere lach en kreeg wat haren van April in zijn gezicht toen ze met haar hand erdoorheen ging. Hij vond het niet erg, het voelde wel grappig aan.

'Misschien moeten we dan maar beginnen met lopen.'. Hier zou ze het niet lang uit kunnen houden, kou was niet haar sterkste punt. Een pinguïn waggelde langs hun, zonder enige angst. Wat voor een wereld was dit? Pinguïns waren toch meestal in groepen, of was deze verdwaald. Of kwam de groep er pas later achteraan. Misschien had ze beter moeten opletten bij bio en aardrijkskunde, nouja, de tijd was niet terug te draaien.

Mynx schudde zijn hoofd,' Ga jij maar, het is hier de naar rechts en dan de hele tijd rechtdoor.' Zelf had hij geen behoefte aan mensen, hij zat hier goed, wel koud maar daar moest je je gewoon overheen zetten. Zijn lippen waren zo langzamerhand blauw geworden en hij begon zijn tenen niet meer te voelen maar de warmte van April hield hem nog een beetje warm.

'Nee, ik ga je echt niet alleen laten. Straks bevries je.' zei ze, er klonk iets koppigs in haar stem. Met een vastberaden blik keek ze de jongen aan, als hij hier zou blijven bleef zij ook hier. De roze haren maakte het af, zo zag je al wel een beetje wat voor een meisje dit was. Iemand die wilde overleven, maar wel met mensen om zich heen.

Mynx keek verbaasd naar het meisje,' Maar jij bevriest meer dan ik hoor! Jij moet echt wat meer kleren aan krijgen en dat kan je ook daarzo vinden!' Wat maakte het haar uit dat hij bevroor? De meeste mensen hier dachten alleen maar aan zichzelf dus het verbaasde hem echt heel erg dat ze zo vastbesloten was dat hij mee ging of dat zij hier bleef.

'Niet zolang we tegen elkaar aan zitten.' zei ze, nogsteeds vastberaden. Nooit zou ze het op haar geweten willen hebben dat ze iemand dood liet vriezen. En als de mensen hier wilde overleven dan moesten ze samenwerken, dat wist ze. Alleen kon je gewoon niet in de wildernis overleven. Iedereen had een specialiteit die hij kon gebruiken zodat ze een kamp konden maken.

Mynx schoot in de lach,' Oké je hebt gelijk, als je echt niet weg wilt kan je hier blijven.' Hij lachtte en sloeg een arm om haar heen omdat zij nu degene was die de koudste was. Het was leuk om met April te praten omdat echt goed terug praatte,' Wat zijn je hobby's want als we hier dan toch lang samen zitten wil ik wel weten wie je dan een beetje bent.' Hij lachtte en keek haar even ondrezoekend aan.

Ik ben effe buiten van de zon genieten. xD

April grinnikte, waarschijnlijk had het voor hem behoorlijk dom geklonken. 'Nou, zingen , kickboxen. En mijn haren verven.' zei ze terwijl ze met dezelfde kleur roze gelakte nagels naar haar haren wees. Daarnaar grinnikte ze, ze wist niet of haren verven wel een hobby was maar als je zag hoe vaak ze het deed begon je het misschien wel te denken.
-
Ik snap het .(:

Mynx schoot in de lach,' Jij bent nu officeel het tegenovergestelde dan wat ik ben!' Hij ging met zijn hand door zijn haren en eigenlijk kon hij zijn vingers niet echt meer voelen. Snel pakte hij een trui uit zijn tas en trok hem over zijn andere trui en sloeg toen beide armen om April heen,' Zo krijg jij ook een beetje warmte van mij.' Zei hij ter uitleg ook al lag dat gewoon voor de hand.

April lachte, de pijn die de kou veroorzaakte vergat ze bijna. 'Wat zijn jou hobby's dan?' vroeg ze, ietwat nieuwsgierig keek ze hem aan en kroop tegen hem aan, dit keer voor de sfeer [en ook wel een beetje de warmte]. Niet een verliefde sfeer hoor, maar elkaar dingen vertellen terwijl je tegen elkaar aan zat was gezellig, vond ze zelf dan.
~
Oke, vaag stukje.XD

Mynx lachtte om haar nieuwsgierigheid,' Ik speelde veel piano, ik was er niet al te geweldig in want alles kon beter, maar ik deed het graag.' Aan zijn stem hoorde je dat hij het er moeilijk mee had om over te praten toch wilde hij het er wel over hebben want hij moest gaan beseffen dat hij waarschijnlijk nooit meer piano kan spelen,' En ik hield er erg van om mijn zusje te plagen maar dat heb ik ook al heel lang niet meer gedaan.' Hij lachtte somber en keek naar April, niet recht in haar ogen maar gewoon wel naar haar gezicht.

April begon er nu pas aan te denken. Wieweet zag ze haar ouders en stiefzus[denk ik] nooit meer terug. Met een moeilijk gezicht beet ze op de binnenkant van haar wang, nu al wilde ze hier weg. 'Waar woonde je?' vroeg ze om de ongemakkelijke stilte weg te vagen. Stiltes boeide haar niet, zolang ze maar niet ongmakkelijk waren en dat was nu het geval.

Mynx wilde niet meer denken aan wat achter hem lag maar tegen April had hij geen keus,' Ik woonde in Indonesië, en daarvoor in Australië.' Er kwam weer een sombere glimlach, hij had het geweldig gevonden in Australië maar was verhuisd vlak na de ruzie met zijn ouders, dat was de laatste keer dat hij hun maar ook zijn zusje voor het laatst had gezien. Hij zou nu niet eens meer weten of hij haar kon herkennen wanneer hij haar ooit weer zou zien. Zij is natuurlijk ook groter geworden en het idee dat hij geen deel meer uitmaakt van haar leven breekt zijn hart. Er stroomde één enkele traan over zijn wang maar één traan zegt meer dan duizend woorden.