Het tropisch regenwoud.

Mynx haalde snel adem omdat hij eigenlijk niet goed tegen dit soort klimaat kon. Hij had zijn shirt uitgetrokken en schuilde even onder een grote gebogen boom omdat de zoveelste regenbui van die dag was aangebroken. Snel keek hij om zich heen of hij een vlucht route kon vinden voor het geval dat. Het was zo langzamerhand een gewoonte geworden want hier moest je echt uitkijken voor de dieren. Ze waren hier echt levensgevaarlijk en omdat hij echt niet goed was in vechten was het voor hem beter gewoon gelijk te vluchten dan uberhaupt nog te gaan proberen te vechten.

Maya zat hoog in een boom en probeerde in te schatten of ze de sprong naar de volgende boom zou halen. Ze hield van dit klimaat, het leek een beetje op Indonesië en ze was er dus aangewend. Bovendien waren de bomen hier geweldig. Ze groeide door elkaar heen en het was makkelijk om van de ene naar de andere te klimmen of te springen. Maar nu zat er een grotere ruimte tussen de bomen en zou ze ver moeten springen. Voor Maya was dit geen probleem, het durven dan, het springen was een ander verhaal. Zonder ook maar een greintje angst, ookal wist ze niet of het wel zou lukken of niet, zette ze zich af tegen de tak en sprong. Meteen toen ze had afgezet wist ze al dat het fout zou gaan. Nu bekroop de angst haar, maar ook de adrenaline. De tak die ze van plan was geweest vast was gaan pakken mistte ze. In plaats daarvan begon ze aan een val van vijf meter. Onderweg probeerde ze andere takken vast te grijpen, maar dat lukte niet doordat ze ze veel te laat zag. Met een klap die ze niet graag over zou doen belandde ze uiteindelijk op de grond. De lucht werd uit haar longen geslagen en even bleef ze doodstil op de grond liggen. Voelend of ze zich pijn had gedaan, of nou ja, iets gebroken. Als dat het geval zou zijn zou ze een probleem hebben.

Mynx hoorde een harde doffe klap en gelijk waren al zijn haren recht overeind gaan staan. Hij keek om zich heen en zag niet ver van hem vandaan een meisje liggen. En vlak achter het meisje een tijger. Oké hij kon twee dingen doen, maken dat hij weg kwam in de hoop dat hij het zou overleven of proberen het meisje te redden. Normaal zou hij voor zichzelf hebben gekozen maar dit meisje zag er niet echt uit dat ze goed op zichzelf kon rekenen nu dus besloot hij toch maar het meisje te helpen. Snel schoot hij een grote tak de andere kant op en de tijger ging even naar die kant om te kijken wat er tussen de bladeren ritselde en gelijk rende hij naar het meisje toe en knielde bij haar neer.

Maya had de klap en het ritselen van de tak ook gehoord en ze schoot omhoog. Meteen opmerkend dat er met haar benen en armen niets mis was maar dat er wel een steek door haar ribbenkast ging. Shit, rib gekneusd. Pas daarna merkte ze de jongen op en meteen was ze op haar hoede. De blonde haren en de blanke huidskleur waren voor haar een teken van vreemde of toerist. Al was ze nu dan niet meer in Indonesië. Het irriteerde haar dat hij leek te denken dat ze hulp nodig had. Dat ze dat eigenlijk ook had gehad drong niet tot haar door. Ze was ook opgevoed met het idee dat je blanken maar het beste kon mijden, tenzij het toeristen was. Dan kon je er goed geld aan verdienen en dat had ze dan ook gedaan nadat ze was weggelopen. "Wat?" Het klonk een beetje vijandig, maar vooral voorzichtig en dat ze op haar hoede was.

Mynx deed gelijk een paar stappen achteruit,' Indonees!' Hij siste het, tuurlijk was hij er zelf ook één ook al verwachtte veel mensen dat niet maar hij vond het nooit leuk dat mensen dachten dat hij een toerist was daarzo, iedere keer keken ze raar op als hij Indonesisch begon mee te praten in een gesprek over hoe dom hij wel niet was. Gelijk sloeg hij een hand voor zijn mond want het was zo dat hij zelf geen vooroordelen mocht hebben. Hij hield namelijk ook niet van mensen die hem bevooroordelen.' Sorry maar je moet maken dat je wegkomt want er stond net een tijger achter je!' Toen rende hij alweer weg en klom niet al te behendig in een boom.

Maya's blik werd alleen maar vijandiger bij dat woord. Ja, hij had gelijk maar zij had blijkbaar ook gelijk over hem. Het verbaasde haar een beetje dat hij het wel goed had dat ze uit Indonesië kwam. Veel blanken hadden dat niet door, die zagen iedereen als een Chinees of Japanner. Snel keek ze om zich heen toen hij over de tijger begon. Bijna schoot ze in de lach toen ze hem in de boom zag klimmen. Hij was het hier duidelijk niet gewend. Snel rende ze ook naar een boom en begon met klimmen. De hele tijd hield ze wel de grond in de gaten. Ook probeerde ze zich niets aan te trekken van de rib die protesteerde tegen elke beweging die ze maakte. Af en toe kwam er een kreuntje over haar lippen, maar ze werd boos op zichzelf elke keer dat dit gebeurde. Ze moest sterk zijn.

Mynx sprong even naar de boom waar het meisje in zat,' Gaat het? Ik bedoel je kwam wel van een grote afstand naar beneden.' Hij keek haar bezorgd aan en zijn blik werd even onderzoekend en scande haar lichaam op een ongewone buiging of uitsteksel. Maar hij kon niet echt iets vinden,' Sorry nog van die opmerking van Indonesië, ik had geen vooroordeel mogen trekken, al helemaal niet omdat ik het zelf ook ben.' Hij lachtte maar het was geen enthousiaste lach.

Maya's afkeer van hem werd niet minder toen ze hoorde dat hij zelf ook uit Indonesië kwam, eerder meer. De blanken die in Indonesië woonden kwamen er meestal om geld te verdienen en gaven niks om de bevolking van het land. Als een straatkind wist ze daar alles van. De afkeer waarmee de blanken langs hun liepen en de minachting. Dat waren geen dingen die je snel vergat. Natuurlijk wist ze niet wat hij in Indonesië was komen doen, maar wat dat betreft had ze wel vooroordelen. "Je denkt echt dat wij hetzelfde zijn?"

Mynx schudde zijn hoofd,' Nee niemand is het zelfde anders zou het leven saai worden maar ik denk wel dat we dezelfde rechten hebben en daarmee bedoel ik ook vooroordelen, ik heb ze net laten vallen. Wil jij nu dat ook over mij doen, ik kan aan je blik zien dat je een vooroordeel in je hoofd hebt.' Het verbaasde hem hoeveel hij praatte en dat hij niet gelijk weg was gegaan toen hij doorkreeg dat ze een vooroordeel had want hij had een hekel aan mensen die een vooroordeel over hem hadden.

Maya was een beetje verbaasd over zijn woorden en de redelijkheid waarmee hij ze uitsprak, maar ze probeerde dat te verbergen. Ze zou zich niet in de luren laten leggen door die mooie praatjes. Te lang had ze op straat geleefd en de minachtig van de blanken meegemaakt omdat nu door deze jongen te laten veranderen, tenminste dat vertelde ze zichzelf. Ze was te koppig om naar iemand anders te luisteren. "Rechten? Daar heb ík nooit iets van gemerkt." Uitgespuwd worden door de samenleving was nu niet echt de beste manier om te laten zien dat je rechten had. "Jij misschien wel, met een mooi huis en alles wat je wilt. Maar misschien had je het niet door, niet iedereen leeft zo." Dat ze onredelijk was had ze wel door, maar ze was nog niet van plan daar rekening mee te houden. Eindelijk had ze de kans om te zeggen wat ze vond, al was dat nu te laat. Hier was iedereen gelijk.

Mynx kneep zijn ogen tot speeltjes en keerde haar zijn rug toe, ze moest niet praten over dingen die niet klopte. En hij had opeens geen zin meer in dit gesprek het ging de verkeerde kant op en ze had nog steeds vooroordelen dus zou hij haar nooit aardig gaan vinden. Hij bekeek de grond of hij nog een spoor vond van de tijger. Dat was niet het geval dus liet hij zich uit de boom vallen en maakte een koprol toen hij op de grond terecht kwam. Dat was eigenlijk omdat hij anders door zijn benen zou zakken en dit dan de beste methode was. Niet dat hij goed was in koprollen maar het was beter dan door zijn enkel gaan.

Maya was te koppig om op het oordeel van de jongen te vertrouwen. Dus keek ze zelf nog eens goed naar sporen of geluiden die erop zouden wijzen dat de tijger nog in de buurt was. Ze kon er geen vinden en liet zich soepel de boom uit glijden. Hoewel ze gewend was aan muurtjes en andere dingen in de stad om op te klimmen was de overstap naar bomen niet zo moeilijk. Het was in ieder geval makkelijker dan een kale muur op klimmen. "Wat? Kun je niet tegen de waarheid?" Er zat nog steeds vijandigheid, maar nutteloze en dat had ze ook wel door. Het was alleen een soort uitlaatklep. De woede en irritatie die ze al die jaren had opgekropt kon ze er nu uitlaten. Maar dat rechtvaardigde dat wat ze deed nog niet.

Mynx vond dit meisje maar irritant en besloot niet eens moeite voor haar te doen en zijn mond open te trekken. Dus hij keek om zich heen in de hoop een manier te vinden om zo snel mogelijk weg van haar te komen. Dit was niet de manier waarop hij graag een gesprek voerde, hij had zijn vooroordelen laten vallen maar dat betekende niet dat zij het moest doen. Toch wilde hij dat wel altijd want dan wist hij dat ze vrienden konden worden en dat idee sprak hem altijd heel erg aan.

Maya vond het irritant dat hij niet reageerde, dat maakte dat ze er geen zin meer in had. Ze ging tegen de stam van een boom aan zitten en sloot haar ogen. "Het heeft toch geen zin meer," mompelde ze. "Het is allemaal te laat." De volle waarheid van waar ze in was beland drong tot haar door. Toch wist ze nog steeds niet of ze haar oude leven miste of niet. Eigenlijk zat er niet heel veel verschil in. Overleven in de stad of overleven in de wildernis. Ze had nog steeds dezelfde levenslust en vrijheid. Het gaf haar alleen een gevoel dat ze nutteloos was. Er zou helemaal niemand zijn die haar zou missen, om haar zou treuren. Iedereen zou gewoon verder gaan met zijn of haar leven. Die gedachte deed haar meer pijn dan ze zou toegeven. Ze sloeg haar armen om haar knieën en verborg haar gezicht.

Mynx hoorde haar laatste woorden en gelijk draaide hij zich naar haar toe,' Dat mag je nooit zeggen! Je mag nooit de moed opgeven. En ik mag het zeggen want ik heb al veel te vaak de moed op gegeven en nu kan ik niet meer terug, nu heb ik alles verpest.' Zijn stem werd gaande weg steeds somberder, hij zou nooit meer zijn ouders kunnen zeggen dat het hem speet over de ruzie en hij kon ook nooit meer zijn armen om zijn zusje slaan en hopen dat zij net zo veel van hem hield als hij van haar.

Maya keek met een ruk op, het was bijna een beledeging dat hij dacht dat ze de moet opgaf. "Dat bedoelde ik helemaal niet." Ze siste het, maar het kwam maar zwak over. Het gevoel dat haar leven nutteloos was geweest was verschrikkelijk. Hoewel ze toch altijd door zou gaan was het een grote klap. Ze had bedoeld dat het toch geen zin meer had om vijandig tegen hem te doen omdat de regels van de andere wereld hier niet golden. Waar je vandaan kwam maakte hier niets uit.

Mynx keek haar onderzoekend aan,' Wat bedoel je dan? Want zo kwam je namelijk wel op mij over.' Eigenlijk voorspelde haar lichaamstaal al niet veel goeds en zou hij hier eigenlijk zo snel mogelijk weg moeten gaan. Toch was hij nu wel erg benieuwd naar wat ze te zeggen had en hij sloeg zijn armen over elkaar en keek haar even recht in haar ogen aan.

"Het heeft geen zin om jou duidelijk te maken wat een rotleven ik heb gehad in vergelijking met jou, want dat ik toch voorbij." Maya sloeg haar blik neer. "En er is zo goed als niks veranderd, het blijft nutteloos." Ze maakte een vuist van haar hand en kneep hard zodat haar nagels in haar handpalm kwamen te staan. De vijandigheid in haar stem was er alleen maar om de hulpeloosheid eronder te verbergen.

Mynx voelde zich aangevallen en dat had het meisje maar niet kunnen doen want hij werd langzaam steeds bozer op haar,' Moet jij eens luisteren ik heb ook niet het perfecte leventje geleid, misschien was mijn leven wel slechter dan die van jou, maar dat betwijfel ik want je bent helemaal verbitterd en gemeen.' Hij sisde de laatste woorden en draaide zich weer van haar af. Toen pas merkte hij dat zijn handen in vuisten waren veranderd en dat zijn knokkels helemaal wit waren van het harde knijpen.

Maya schrok een beetje, niet van de manier waarop hij de woorden zei maar van verbitterd en gemeen. Zo was ze niet, niet echt. Waarom dan wel opeens zo tegen deze jongen? Ergens in haar achterhoofd kwam er een antwoord op. Hij deed haar teveel denken aan haar familie. Hoewel hij er qua uiterlijk niet op leek was dat wel het geval bij de leefomstandigheden die ze zich bij hem voorstelde. Voordat ze was weggelopen had ze best een goed leven gehad, het was alleen niet het leven dat ze had gewild. Ze legde haar hoofd tussen haar knieën en kneep haar ogen dicht. De tranen mochten niet komen. Was ze zo geworden? Was haar hele leven niet alleen nutteloos, maar ook nog eens één grote fout?

Mynx had verwacht dat hij een hele scheldpartij zou krijgen maar het bleef stil, en dat baarde hem veel en veel meer zorgen. Met een langzame draai stond hij weer voor haar en keek naar het meisje. Hij wist niet wat hij nu eigenlijk moest doen. Het liefst knielde hij bij het meisje neer en sloeg zijn armen om haar heen. Maar hij kon het meisje helemaal niet goed pijlen dus wist hij niet of ze daarvan kwaad werd of dat ze het fijn vond. Dus stond hij maar een beetje twijfelend, zijn gewicht van het ene naar het andere been te brengen.' Kan ik je helpen?' Zijn stem was zacht en een beetje angstig.

Maya vocht nog steeds tegen de tranen. Ze mocht niet zwak zijn. Haar hele leven hing af van het feit dat ze sterk was en nooit opgaf. Dat geloof in zichzelf mocht ze niet verliezen. Ze schudde van nee, wat zou de jongen kunnen doen? Maar ze gaf hem geen kans, zoals ze nooit iemand een kans gaf. Ze had niet door dat ze iemand nodig had die haar vertelde dat haar leven niet nutteloos was, dat ze niet alleen was maar dat had ze niet door en zou zo niet zomaar geloven als je het haar vertelde. Zonder dat ze het door had maakte ze zichzelf nog kleiner, alsof ze wilde verdwijnen.

Mynx ging toch tegen haar in want hij had sterk het gevoel dat zij zijn hulp dus echt heel goed kon gebruiken. Snel knielde hij bij haar neer en sloeg toch nog wel met een beetje twijfel zijn armen om haar heen. Zijn ademhaling was rustig maar zijn gedachtes gingen alle kanten op. Voor nu leek het alsof hij de ruste zelf was maar eigenlijk wachtte hij op de reactie van het meisje.

Maya verstijfde toen ze de armen van de jongen om zichheen voelde. Ze was niet gewend aan vriendelijkheid, al helemaal niet van vreemden. Haar ouders waren niet gemeen tegen haar geweest ofzo, maar ze hadden haar niet geaccepteerd en gaven volgens haar vrij weinig om haar. Ook op straat had ze geen vrienden gemaakt. Natuurlijk hielpen ze elkaar wel eens, maar dat riep bijna altijd op ruzie uit. Maar ze liet de jongen begaan, het voelde niet verkeer. Zo leek het alsof ze niet alleen was.