Kliffen

Als je op de kliffen staat giert de wind je om je oren en moet je als je licht bent uitkijken dat je niet weggeblazen wordt. Hier vanaf kijk je op de zee die een heel eind onder je ligt. Denk hierbij aan een groot gedeelte van de Engelse kust waar je ook dit soort kliffen hebt. Deze zijn begroeit met mos en glibberige waterplanten, uitkijken dus want je glijdt hier snel uit.

Daar liep ze, op haar gezicht stond levenslust te lezen, hier zou ze overleven. In haar ene hand was een tak te vinden en in haar andere hand een dun stuk draad, waarschijnlijk van een een of ander dier die ze had kunnen vangen. Diep in gedachten ging ze zitten en begon ze aan de pijl en boog, die ze met geforceerde bewegingen probeerde te maken.

Maya werd wakker door een harde windstoot die haar bijna meenam, ze was erg licht en zou hier dus snel weggeblazen kunnen worden. Als iemand die gewend was snel wakker te worden en meteen te reageren schoot ze omhoog en keek om zich heen. Meteen had ze door dat dit niet het verlaten huis was waar ze in slaap was gevallen. Hoewel de met mos bedekte rots voor haar niet verkeerd lag. Verward probeerde ze te bedenken waar ze was, maar ze kon geen enkele plek bedenken waar ze dit had gezien. Voor zover zij wist waren er zelfs geen kliffen op Java. Het ruisen van de zee was namelijk goed te horen en dat was een geluid dat ze wel herkende.

Haar haren waaide voor haar ogen door een windstoot, gelukkig had ze haar benen om een kleine rots geslagen. Ongestoord ging ze verder met het binden van het draadje aan de tak Het zou vast een slechte boog worden, survivalen deed ze nooit , ze was eerder een stadskind. Toch was de neiging om te overleven groter, natuurlijk.

Malaya greep zich snel vast aan een kleine uistekende rots toen een windstoot weer van plan was haar in zee te gooien. Met ogen die angst, maar ook vastberadenheid uitstraalden keek ze om zich heen. Het was bijna een opluchting een ander meisje te zien. Al was ze ook meteen op haar hoede, het was een blanke. Toch besefte ze wel dat ze haar vooroordelen opzij moest zetten. De normale regels golden hier blijkbaar niet. "Hee." Riep ze een beetje aarzelend.

Uit haar gedachten gehaald keek ze op, het meisje was haar nieteens opgevallen. 'Hoi, hulp nodig?' vroeg ze toen ze het meisje zich vast zag houden, ergens zag het er zielig uit. Oke, veel hulp kon ze niet geven want met haar 1,57 maar iemand geen hulp bieden terwijl ze het nodig hadden lukte, voor haar, niet.

Maya zou de hulp waarschijnlijk niet aannemen, ze vond dat ze wel voor zichzelf kon zorgen. Maar er was iets anders. "Wat is dit? Waar zijn we?" Omdat ze toch als moslim was opgevoed keek ze even naar de lucht. Ze geloofde niet in Allah, maar er bekroop haar toch even, heel even, een angst. Zou het een straf zijn? Snel schudde ze de gedachte uit haar hoofd. Nee, natuurlijk niet. Er was vast een heel normale reden voor. Toch twijfelde ze hieraan.

'Op alletwee de vragen heb ik geen antwoord. Ik ben hier ook pas twee dagen. Het enige wat ik weet is dat je je best moet doen om hier te kunnen overleven.'. Aangezien het meisje niet op haar aanbod in ging hielp ze haar ook niet, als zij het niet wilde? Aan de vragen die ze had gesteld wilde ze niet eens nadenken, het waren dezelfde vragen als ; wat gebeurd er als je dood gaat, je had er geen antwoord op.

Overleven? Dat kon ze wel. Ze had tenslotte op straat hetzelfde gedaan. Malaya ging even zitten en bekeek alles eens goed en vergeleek het met haar oude staat. Eigenlijk was dit zo slecht nog niet. Wat had ze verloren dat ze niet kwijt wilde. Het enige wat haar dierbaar was waren haar vrijheid en leven en die had ze nog. Die eerste leek zelfs alleen maar meer te worden. Voor die tweede zou ze moeten vechten, maar dat wilde ze wel.

Jennifer keek over het randje van de rots waarop ze stond. Ze schatte de afstand naar beneden op ongeveer twintig meter en rilde bij de gedachte dat ze eraf zou vallen. Snel deed ze een paar passen achteruit, gewoon voor de zekerheid. De wind voelde redelijk koud aan op haar blote huid. Ze zou echt moeten gaan leren om zelf kleding te maken met wat ze hier kon vinden, anders zou ze binnen de kortste keren ziek zijn.

Diana was hier, uit somberheid, naartoe gegaan. Onderweg was ze geen enkele keer gevallen, maar hier zou dat de kortste keren gebeuren. Dat wist ze nu al en ze zou het niet willen uitproberen. Na enkele keren zijn uitgeschoven, filosofeerde Diana over de zwaartekracht en alles daaromheen. Dat er nog een meisje was, mérkte ze niet eens of amper. Meestal ging ze zo in zichzelf op dat ze mensen niet opmerkte. Heel erg had ze dat nooit gevonden, maar anderen ergerden zich er blijkbaar wel aan. Niet dat ze dàt merkte.

Jennifer keek op toen ze vanuit haar ooghoeken iemand aan zag komen lopen. Het meisje leek haar niet op te merken, of ze wóu haar niet opmerken. Jennifer stond op, maar liep niet naar het meisje toe. Ze wou wel weten wat het meisje zou gaan doen, want er leek niet veel levenslust in het meisje te zitten.

Nog steeds in gedachten verzonken, ging Diana op de rand van een klif zitten. Quasi-onoplettend was ze zomaar ergens gaan zitten, maar niets is wat het leek. Hier ging Diana altijd zitten, juist omdat hieronder nog een uitstekende rots was die redelijk stevig was. Zo zag hij er in elk geval uit. Toen Diana voor een keer eens opkeek, zag ze een ander meisje. Oh geweldig, was ze toch niet alleen, maar niet heus. Met haar groene ogen keek ze het meisje even aan, maar een lange blik was het zeker niet.

Jennifer hield haar adem in toen ze het meisje naar de rand van een klif zag lopen. Even dacht ze dat ze zou gaan springen, maar toen ging het meisje op de rand zitten en haalde Jennifer opgelucht adem. Zelf was ze doodsbang dat ze eraf zou donderen als ze zo dichtbij de rand was, maar toch ging ze naast het meisje zitten en keek opzij naar haar, maar zei niks.

Diana wierp nog één schuwe blik op het andere meisje. Blond haar, bruine ogen. Een doodnormaal meisje, met andere woorden. Zijzelf, Diana, was anders. Zijzelf had roodbruin haar en groene ogen, ze pasten totaal niet bij elkaar, maar daar gaf Diana niet om. Ze deed meestal gewoon wat aan, en zelfs daar dacht ze niet eens bij na. Maar Diana was anders dan de buitenkant: Onder de vrouwelijke, maar stoere kleren lag een serieus, angstig meisje dat bang is voor anderen. Zich heeft afgeschermt omdat ze een ander niet vertrouwt.

Jennifer schrok een beetje van de schuwe blik, maar trok er zich verder niks van aan en haalde haar schouders op. 'Ik ben Jennifer', probeerde ze een gesprek te beginnen. Of het meisje zou antwoorden wist ze niet, maar ze zou het wel heel onbeschoft vinden als ze dat niet deed en zou dat dan ook laten merken.

'Diana.' Meer zou Jennifer uit Diana's mond krijgen. Ze vertrouwde Jennifer niet, Jennifer probeerde een gesprek aan te knopen en ze had het niet zo op sociale mensen. Het ontbrak Diana aan sociale vaardigheden en mensen die een gesprek met een vreemd iemand aanknoopten, waren wanhopig volgens Diana. Diana vertrouwde niemand, niemand was te vertrouwen.

Jennifer rolde even met haar ogen. Leuk, weer zo'n stil type dat geen contact wil , dacht ze. Normaal gesproken zou ze haar schouders hebben opgehaald en er verder geen aandacht aan hebben besteed, maar in deze situatie kon iedereen wel wat hulp gebruiken en dat ging niet werken als je zweeg. Jennifer stond op en begon heen en weer te lopen, ten eerste omdat ze te veel energie had en ten tweede omdat ze hoopte zo Diana te irriteren, zodat ze een gesprek aan zou gaan.

________________________________________
Haha, best irritant van Jennifer eigenlijk xD

Irritante Jennifer.
-------
Diana zuchtte stilletjes. Ze kwam op haar woorden terug: Jennifer zou er wél meer uitkrijgen. 'Teveel energie?' Twee woorden, heel knap Jennifer. Je hebt drie woorden lang Diana's stille stem gehoord. Plots overviel Diana een vlaag van weemoed. Vroeger werd ze met rust gelaten op de universiteit en kon ze naar hartelust dromen en wat ze in hemelsnaam nog deed. Ze wist het al niet meer.

I <3 irritant doen ^^
______________________
Jennifer had plots zin om overdreven vrolijk te gaan doen en deed dat dan ook. 'Ja, ik heb niks te doen en jij zegt niks, dus...', zei ze brutaal. De laatste tijd kon het haar niet veel schelen als sommige mensen haar niet mochten. 'Dus, waar woonde jij?', vroeg ze op een overdreven vrolijke toon. Ze huppelde nu heen en weer en schopte ondertussen wat steentjes weg die voor haar voeten kwamen.

____________________________________
Ik wil echt dat er meer mensen naar Marzenia komen xD

Haha, ik ook. :p
------------------
'Frankrijk,'Zei Diana, waarbij ze haar accent hard liet op vallen. 'Et toi?' Als ze dat zo nodig moest weten, zou ze Frans spreken ook. Diana was altijd al een talenwonder geweest en kon haar accent goed verbergen, maar als ze wilde, kon ze het laten opvallen. En dat wilde ze nù.

Jennifer stopte met huppelen. Haar vrolijkheid was meteen een stuk minder. Ze miste, nu ze er over nadacht, thuis best wel. 'Engeland. Londen', zei ze een beetje verdrietig. Ze plofte weer naast Diana neer en keek haar aan. 'Mis jij thuis ook zo erg?', vroeg ze met die verdrietige toon nog in haar stem.

'Mais oui, j'aime ma famille,'Sprak Diana verder in het Frans. 'Et toi?'Vroeg Diana, al was dat er van Jennifers stem gedropen. Diana keek Jennifer aan met haar melancholische, groene ogen die zich vrijwel altijd in je geheugen boorden. De meesten vergaten Diana's ogen nooit, ze waren donkergroen en te groen om eigenlijk helemaal natuurlijk te zijn.