De kleine grot.

Bella zuchtte het was lang geleden dat ze bij een goed vuur had gezeten.
Meestal at ze bessen en daar had je geen vuur bij nodig, dus maakte ze hem ook niet.
‘Dit is beter’ verzuchte Bella en leunde met gesloten ogen tegen een rots.
Het vuur maakte haar slaperig maar omdat ze niet in slaap wou vallen begon ze vragen te stellen.
‘Hoelang ben je hier al’ ze stelde niet allen vragen om wakker te blijven maar was ook heel nieuwsgierig.

'Dat heb ik niet bijgehouden. Al wel een tijdje,'Zei Diana. Ze was haar hele gevoel voor tijd kwijt, een uur was naar haar gevoel een minuut. Misschien was het raar, maar Diana verlangde niet naar de mensenwereld. Hier voelde ze zich goed, goed genoeg.

Bella zuchtte ‘ik ben hier al een week ofzo ik hou de tijd ook niet echt in de gaten.’
‘Heb jij heimwee naar je ouders en naar je oude leefentje?’
Bella wou het echt weten, de meeste zouden er alles aan doe om terug te geen.
Ze had zelf de tijd dat ze hier was gebruikt om na te denken wat ze wou.

'Nee, dat heb ik nooit gehad. Jij?'Zei Diana. Schuw, voorzichtig en onzeker. Zo kwam elk woord eruit, Diana had geen vrienden. Nooit gehad en ze had haar stem amper gebruikt. Het was haar nooit opgevallen dat haar stem zo helder klonk. Het maakte haar bang. Angst verscheen er in Diana's groene ogen. Ze was bang van zichzelf, pure angst.

Bella moest even nadenken, ze wist nog altijd niet of ze heimwee zou moeten hebben of niet.
‘Nee, ik denk dat ik het liefste hier zou willen blijven.
Er is toch niemand die mij graag terug zou willen dus zou dus zou ik toch voor mezelf moeten zorgen’
verdrietig zuchtte ze verdrietig en sloot even haar ogen om alle herinneringen kwijt te raken.
Ze opende snel weer haar ogen en glimlachte naar Diana, ze zag wat in Diana’s ogen wat ze niet thuis kon brengen.
‘Gaat het wel?’ bezorgt keek ze Diana aan.

'Het gaat wel, hoor. Maar hier moet je ook voor jezelf zorgen. Waar je ook bent, je zal altijd voor jezelf moeten zorgen,'Zei Diana. Het was een lange zin, maar voor Diana was het waar. Je kon niet eeuwig bij anderen blijven. Vroeg of laat zou je alleen staan en een ander moeten steunen, aan de zijde van een ander staan en voor jezelf zorgen. Nee, dat wou Diana niet. Diana zorgde voor zichzelf. En alleen voor zichzelf.

Daar moest Bella even over nadenken ‘dat is waar’ zegt ze langzaam.
‘Maar het is soms ook fijn als er iemand voor je zorgt’ ze klonk een beetje verdrietig.
‘En soms moet je voor iemand anders helpen als die dat niet kan, je hebt mij toch ook geholpen?’ ze glimlachte vriendelijk naar Diana.

'Daar heb je gelijk in, maar uiteindelijk heb jij ook voor jezelf gezorgd doordat je naar de Rivier ging, ik heb alleen wat ik weet gedeeld,'Zei Diana nadenkend. Het wàs ook fijn als iemand voor je zorgt, maar Diana had snel voor zichzelf leren zorgen en de hulp die ze van anderen behoefde was geleidelijk aan geslonken tot amper een hoeveelheid.

Nadenken beet Bella op haar lip, Diana had daar een punt, zo had ze er nog niet over nagedacht.
Ze zuchtte ze had nog veel te leren over mensen, ze had er spijt van dat ze vroegen niet met meer mensen omgegaan was.
Voor ze hier vastzaten had ze mensen in verschillende groepen geplaatst.
Vriendelijk, niet vriendelijk, slim, dom, irritant, niet irritant maar hier is ze er achter gekomen dat mensen meerdere kanten hebben goede en slechte.
Net als zijzelf.

Diana keek naar de opening van de grond en vloekte binnenmonds. 'Je zult hier nog even moeten blijven, er is net een sneeuwstorm opgekomen,'Zei ze en ze keek Bella met haar groene ogen aan. Haar ogen stonden bijna altijd weemoedig en melancholisch, ze verlangde ergens hartgrondig naar vroeger. Maar tegelijkertijd ook weer niet, ze zat grondig in de knoop met zichzelf. En dat besefte ze.

Bella keek ook naar de opening van de grot ze zuchtte verlangend.
Was ze hier maar nooit naartoe gekomen ze haatte de kou.
Ze stond op en liep naar de opening ze had nog nooit een sneeuwstorm gezien en dit is misschien de enige keer dat ze er een zou kunnen zien.
Bella wou naar buiten ze zat al te lang op een plek.

'Als er hier een sneeuwstorm is en je naar buiten gaat, vries je dood,'Zei Diana. Hoewel ze daar niet zeker van was, vermoedde ze dat wel. Van haar was het verstandiger als Bella gewoon hier bleef. 'Dat risico wil je niet lopen, of wel?'

Verlangend keek Bella nog even naar buiten en draaide zich toen abrupt om en ging weer bij het vuur zitten.
‘Nee ik denk dat ik hier beter nog eventjes kan blijven maar ik hoop echt dat de storm snel over is’ ze glimlachte verslagen.
Ze had nu al het gevoel dat ze hier dagen zat, ze wou verder, ze wou alles zien en dan kijken of er een uitweg is.

'Sneeuwstormen duren nooit lang,'Zei Diana. Ze klonk als iemand die hier al jaren was, maar ze was hier hoogstens twee weken. Een vage glimlach gleed over Diana's gezicht, maar even snel als hij gekomen was, was hij er al niet meer.

Bella knikte dankbaar naar Diana ze moest er niet aan denken om hier te lang te moeten blijven.
‘Gelukkig maar ik zou gek worden om hier te moeten blijven’ ze zuchtte soms wou ze wel eens willen dat ze meer geduld had.
‘Ik snap niet dat je genoeg geduld kan hebben om op een plek te blijven’ ze glimlachte naar Diana.

'Dat heeft niet te maken met geduld, ik voel me hier gewoon goed,'Zei Diana. Haar zachte stem was nu slechts een fluistering. 'Ooit ga ik proberen terug naar mijn familie te gaan, maar ik weet nog niet wanneer. Het kan over een week zijn, maar ook over een paar jaar dat ik een poging doe.' Haar flusiterende stem klonk onheilspellend in de grot en ze schrok ervan.

Bella keek Diana verbaast aan ze had het gevoel dat Diana helemaal niet naar huis terug wou.
‘Hoe kan je hier overleven? Het is hier zo koud en je moet de hele tijd een stuk lopen als je wat te drinken wilt.
En hoe kan je hier ooit aan eten komen?’ Bella had echt respect voor Diana maar ze zag Diana nou niet echt een dier doden om die dan opeten.

'Als je goed genoeg zoekt, zie je eten hangen aan de weinige bomen die hier zijn. Soms eet ik etensresten van dieren die zijn opgegeten,'zei Diana. Het klonk vermoeid en Diana wist dat haar gezicht grauw zag. Ze was niet gezond bezig, dat wist ze zelf heus wel, maar het was haar enige kans om te overleven. Bovendien kénde ze deze omgeving.

Bella keek Diana verbaast aan ‘kan je niet beter vallen zetten?’
ze zag haar niet een dier doden maar je kan het toch niet alleen overleven van dingen die aan een boom hagen?
‘Kan je niet beter in een warmer gedeelte wonen dan hier?
Daar zou je veel gemakkelijker voedsel kunnen vinden’
Bella vond het raar dat iemand hier vrijwillig zou willen wonen.

'Ik ken het hier, in warmere gedeelten zijn er veel meer anderen die zelf willen overleven. Hier is bijna niemand, hier kan je op je gemakje eten zoeken. Ik leef toch nog?'Zette Diana haar stekels op. Waar bemoeide Bella zich mee? Ze had het hier toch goed? Er was toch niets aan de hand? Er waren genoeg voordelen aan deze plek. Geen mensen die je wilde doden, bijvoorbeeld.

Bella keek Diana nadenkend aan ‘daar hem je gelijk in, maar voel je je soms niet eenzaam als je hier alleen zit?
Het lijkt me dat er niet echt veel mensen langs komen’ ze bedacht zich dat zij zelf het helemaal niet erg zou vinden als ze ergens allen zou zitten.
‘Maar als jij het fijn vind om hier allen te zitten hou ik je niet tegen’ ze haalde haar schouders op en keek in het vuur.

Eenzaam? Het was bespottelijk: Diana wou juist alleen zijn. 'Jij ben toch ook hier? Wat doe jij dan hier?'Zei Diana. Diana was niet dol op mensen die hun neus in andermans zaken staken, vooral niet als ze hun neus in hààr zaken staken. Ze was springlevend, veel vermagerd was ze niet eens. Oké, haar huid was grauwer en ze had wallen en erg warm had ze het niet, ze leefde toch nog?

Bella keek Diana verbaast aan ‘ik wist niet dat je boos zou worden zo bedoelde ik dat niet.’
Ze haalde haar schouders op ‘en ik ben allen maar hier omdat ik een uitweg zoek meer niet.
Maar als je wilt kan ik wel weg gaan’ ze begon nu zelf ook boos te worden.

'Je bemoeit je beter niet met de keuzes van anderen. Veel succes om weg te gaan,'Blafte Diana, luider dan ze gewend was. Ze wist dat er meestal vlak na de eerste nog een sneeuwstorm kwam, meestal een halfuur erna. Dit verzweeg ze voor Bella. Ze had Bella niet moeten vertrouwen. Ze was teleurgesteld in zichzelf en nam zichzelf voor om niemand meer te vertrouwen. Diana had kennis van dit gebied, genoeg kennis om te overleven en ze misbruikte die kennis enkel.

Bella draaide zich snel om en keer Diana met vlammende ogen aan.
‘Weet je ik had even gedacht dat je volwassen was! Maar ik had het mis je bent gewoon nog een klein kind!’
ze wist dat het niet eerlijk was om zo tegen haar te praten maar ze was het zat.
‘Het is best dat je niet tegen kritiek kan maar dan hoef je niet zo te praten als ik allen maar wat vraag!’
het laatste schreeuwde ze.
Bella keek Diana nog even aan en draaide zich toen om en stapte naar buiten.