dalmeer

Tussen twee bergruggen in liggen verschillende meren met glashelder water. De bergen zijn begroeid met bomen die helemaal doorgaan tot de rand van de meren en soms zelfs tot in het water. De meeste bomen zijn loofbomen maar soms staan er een paar naaldbomen tussen. De meren staan met elkaar in verbinding door kleine beekjes en watervalletjes door het hoogteverschil.
http://www.google.nl/imgres?imgurl=http://www.vakantienaarkroatie.nl/kroatie%2520dal.jpg&imgrefurl=http://www.vakantienaarkroatie.nl/istrie-informatie.html&usg=__EezV6V2EcQ1Z2cHmt6i6X1xVNkY=&h=472&w=639&sz=69&hl=nl&start=0&sig2=aEZQg8nEgQ18YVPEnPBUmw&zoom=1&tbnid=w99Dh2VjDInosM:&tbnh=129&tbnw=170&ei=uxijTbm9OIvsOZaVrTQ&prev=/images%3Fq%3Ddal%26um%3D1%26hl%3Dnl%26rlz%3D1R2TSEA_nl%26biw%3D1419%26bih%3D699%26tbm%3Disch&um=1&itbs=1&iact=hc&vpx=659&vpy=73&dur=426&hovh=193&hovw=261&tx=109&ty=135&oei=uxijTbm9OIvsOZaVrTQ&page=1&ndsp=28&ved=1t:429,r:3,s:0

Bella liep langzaam en voorzichtig door het water.
Ze moest naar de overkant maar de stenen op de boden waren glad.
Ze wist dat als ze viel en meegesleurd werd naar een dieper gedeelte ze er geweest was.
Ze nam nog een stap en de steen waar ze op stond wankelde gevaarlijk.

Maya hing uit een boom die boven het water hing. Met een hand hield ze een stevige tak vast en met de andere een waterzak die ze van de maag van een hert had gemaakt. Haar voeten steunden tegen de stam. Zo hing ze boven het water en vulde ze voorzichtig de waterzak. Hij was nog niet helemaal waterdicht, maar daar werkte ze nog aan. In ieder geval kon ze nu water vervoeren en hoefde ze niet zo bang te zijn voor uitdroging.

Weer zetten Bella voorzichtig een stap en weer wankelde de steen gevaarlijk.
Bella raakte uit haar evenwicht er viel in het water.
Snel probeerde ze te gaan staan en ze vond met haar voet een steen.
Ze ging er met een voet op staan en hoopte met heel haar hard dat de steen niet zou gaan wankelen.
Voorzichtig zetten ze haar tweede voet er op en de steen viel om.
Weer probeerde ze een steen te vinden maar vond er geen.
Ze werd meegetrokken door het water en probeerde uit almacht iets te vinden waardoor ze niet zou verdrinken.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik ga ff eten, kom daarna weer!

Maya hoorde een plons en trok zich haastig de boom in zodat de bladeren haar aan het zich ontrokken voor wat daar ook geluid maakte. Voorzichtig gluurde ze door een opening in het bladerdak, er liepen hier overal dieren rond die erg gevaarlijk konden zijn. Maar toen ze een meisje zag dat door de stroming mee werd getrokken ontspande ze. Even aarzelde ze, ze hoefde niets met andere te maken hebben. Ze zuchtte en liet zich weer uit de boom hangen en stak haar hand uit. "Hier," riep ze om het meisje duidelijk te maken dat ze haar wilde helpen.

Bella hoorde iemand naar haar roepen en zag de hand.
Snel probeerde ze hem te pakken maar de eerste keer lukte het niet, ze proberen het nog eens en nu lukte het haar.
Maar ze was te uitgeput om zich op te trekken dus pakte ze de hand die haar hielp extra stevig vast.

Malaya voelde een ruk aan haar arm toen haar hand werd vastgepakt. Haar andere arm omklemde de dikke tak van de boom en weerhield haar ervan dat ze ook zou worden meegesleurd door de stroming. Langzaam begon ze het meisje de boom in te trekken, maar het was zwaar en ze had niet echt een goede ondergrond om steun op te zoeken. Hard beet ze haar kaken op elkaar, ze mocht nu niet opgeven. Heel langzaam trok ze het meisje steeds weer een stukje naar zich toe. Er zaten tussenpozen in waarin ze even op adem kwam. Je zou het niet zeggen als je zo naar het heldere water keek, maar er zat een heel sterke stroming in.

Bella was al half uit het water, degen die haar hielp is echt sterk dacht ze.
Ze voelde ze nu een paar takken had waar ze op kon steunen en begon zelf ook mee te werken.
Het hielp volgens haar niet veel want ze was uitgeput door het porberen om niet onderwater te blijven.

"Godverdomme." Malaya siste het, niet tegen het meisje of tegen iemand anders. Gewoon omdat het ontiegelijk zwaar was. Niet zozeer omdat het meisje zo zwaar was, maar het water had haar zowiezo verzwaard en de stroom trok bijna net zo hard als zij aan haar. Hoewel het misschien niet veel scheelde, scheelde het genoeg. Met een laatste krachtinspanning gaf ze een harde ruk aan de arm van het meisje, dat zou best pijn kunnen doen. En trok haar een tak die er stevig genoeg uitzag. Ze hield de hand van het meisje nog vast, al zette ze geen kracht meer. Alleen voor de zekerheid, stel dat ze niet op de tak terecht zou komen of dat die toch niet stevig genoeg was.

Bella zat eindelijk stevig maar was toch blij dat het meisje haar hand nog vast had want stel dat de tak niet stevig genoeg zou zijn, daar moest ze niet aan denken.
‘Dank je’ bracht ze hijgend uit.
Ze begon te rillen en keek naar beneden, dat had ze beter niet kunnen doen want ze vond dat het water er erg eng uitzag.

Malaya hijgde ook en knikte alleen maar als antwoord. Ze had het gevoel dat er niet meer dan gepiep uit haar keel zou komen als ze zou proberen te praten. Haar arm voelde lam en gevoelloos aan, eigenlijk voelde haar hele lichaam vrij slap aan. Om te voorkomen dat ze van de tak af zou donderen steunde ze met haar rug tegen de stam aan en hijgde daar uit.

Bella bleef heel stil zitten en kreeg haar ademhaling iets beter onder controle.
Ze had haar ademhaling nog niet genoeg onder controle om echt goed te kunnen praten.
Dus bekeek ze het meisje alleen maar goed, ze had donker haar dat helemaal door de war zit.
Bella vroeg zich af hoe zij er uit zou zien.

Maya merkte dat het ademhalen makkelijker ging en dat ze er niet meer naar hoefde te happen. "Maya." Haar stem klonk inderdaad pieperig en ze probeerde dan ook maar niet meer te zeggen. Dat ze anders ook naar haar naam zou vragen vond ze wel duidelijk en ze hoopte dat het meisje het ook zou snappen. Helemaal snapte ze nog niet waarom ze het meisje had geholpen, ze had nooit zo'n behoefte aan andere en vond dat ze zelf geen hulp nodig had. Maar ze gaf waarschijnlijk gewoon teveel om alles wat leefde.
-----------------
jij speelt toch Yelena David op FH, wil je Lucy meeten?

Bella kon bijna niet horen wat het meisje zei door dat het een beetje pieperig klonk.
Ze nam een grot hap lucht en zei ‘Ik ben Bella’ ze moest daarna zo erg hoesten dat ze niet verder kon praten.
‘En nog eens bedankt dat je mij geholpen hebt’ zei ze toe ze klaar met hoesten was.
Ze was Maya erg dankbaar dat ze haar geholpen heeft.
Ze zou dacht ze misschien niet hetzelfde doen als Maya in het water gelegen had.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Ja klopt! Waar zullen ze meeten?

Maya glimlachte. "Graag gedaan hoor." Dat klopte niet helemaal, maar het was natuurlijk gewoon een uitdrukking. Ze zou het echt niet weer over doen en ze had het dus echt niet graag gedaan. De geïmproviseerde tas van hertenleer prikte in haar tas. Het enige wat erin zat waren dingen die van het hert afkwamen. Een paar stukken gedroogd vlees, een bot dat ze van plan was scherp te maken en als wapen te gebruiken. Dat bot was waarschijnlijk hetgene dat in haar rug prikte. Een beetje geïrriteerd ging ze verzitten.
--------
het kleine stukje bos, ik begin wel ^_^

Bella knikte naar Maya ze wist ook wel dat het niet zomaar iets.
Maya had haar voor gevaar voor eigen leven uit het water gevist.
‘Ik had gewoon moeten leren zwemmen toe het nog kon’ vol spijt schudden ze haar hoofd.
ze had wel willen leren zwemmen maar haar vader vond dat onzin.

"Het heeft voordelen als je op een eiland woont." Malaya glimlachte, al was het een beetje een gedwongen glimlach. Er moest wat luchtigheid komen, nu was de sfeer zo gespannen. Hoewel ze opgegroeid was in Jakarta was ze vaak genoeg bij de zee geweest om prima te kunnen zwemmen. Nog steeds hield ze niet heel veel van water en was ze liever tussen te bomen.

‘Ik ben zelf in Australië opgegroeid maar daar had ik nooit de tijd of de energie om te leren zwemmen ik lag liever in de zon’ Bella moest lichtjes glimlachen eigenlijk had ze nooit durven leren zwemmen bang dat iemand haar littekens zou zien en vragen zou stellen.

Maya glimlachte en haalde in haar hoofd even de wereldkaart tevoorschijn en zocht naar Australië. Ze was alleen maar naar school gegaan voordat ze weg was gelopen en zelfs toen had ze niet echt goed opgelet en dan was het onderwijs in Indonesië ook nog niet het beste dat je je kon voorstellen. Maar ze wist nog wel dat Australië ook een eiland was. "Op Java is de zee ook wat dichterbij." Australië was een heel stuk groter en had dus meer binnenland.

Bella moest lachen ‘het ligt er aan waar je woont ik heb een paar jaar aan de kust gewoond, maar daar het ik ook geen les genomen, ik had het al druk genoeg met eten zoeken’
met een klap deed ze haar mond dicht, het was niet haar bedoeling om dat te zeggen maar ze flapte het er gewoon uit.
Bella moest licht blozen en keek naar de lucht.

Er verscheen een verraste en nadenkende uitdrukking op Maya's gezicht. Natuurlijk waren er verklaringen voor, zo was ze zelf toch ook. Ze had het alleen niet verwacht van Bella. Was ze ook een straatkind? Ze besefte dat ze het met een kleine trots dacht, dat kwam natuurlijk doordat ze was weggelopen. Niet alleen van haar ouders en het huis, maar van een leven dat ze niet wilde leiden. "Wat bedoel je precies?" Vroeg ze voorzichtig.

‘Laat maar, vergeet maar dat ik het heb gezegd’ spijtig schudden Bella haar hoofd.
‘Ik heb gewoon een nare jeugd gehad maar dat niet boeiend niet, we kunnen beter nadenken over wat we nu gaan doen en hoe we uit deze werend moeten komen’
ze glimlachte oprecht naar Maya.
Ze had niet verwacht dat Maya ging vragen wat ze had bedoeld maar vond het niet erg.

Maya haalde haar schouders op. "Ik heb ook geen fijn jeugd gehad." Ze vroeg niet verder. Als Bella het zou willen vertellen zou ze dat wel doen en zo zat het ook met haar. Op de volgende opmerking van haar ging ze niet in. In tegenstelling tot wat de rest blijkbaar allemaal wilden vond zij het hier prima. Er was vrij weinig verschil met haar oude leven en ze mistte niemand. Of je nou moest overleven in de stad of in de wildenis, het idee was hetzelfde.

Bella keek Maya dat ze niet verder zou vragen, maar dat ze niet had gereageerd op haar laatste opmerking was gewoon raar de meeste mensen die ze ontmoet had hadden allemaal een andere theorie over hoe ze hier kwamen.
Zelf had ze geen zin om terug te gaan naar het weeshuis maar een goede maaltijd zou fijn zijn.
‘Heb jij al veel mensen ontmoet?’ Bella was nieuwsgierig of er hier veel mensen in de buurt waren.

"Niet echt." Maya ging er weer niet verder op in. Dat ze niet naar andere had gezocht zou alleen maar rare blikken opleveren. Maya had het misschien niet helemaal door, maar ze was weer bezig de muur op te zetten, zich af te sluiten van andere. Het was op zich wel goed dat ze niet iedereen zomaar vertrouwde, maar ze gaf veel mensen, waaronder Bella, niet eens een kans. Ze was te bang dat ze zouden proberen haar te comanderen, te zeggen wat ze moest doen zonder dat ze er iets tegenin mocht bregen. Te bang dat ze haar vrijheid zouden beperken. Nu was ze vrij, vrij als een vogel, maar wel alleen. Maar ook dat had ze nog niet door.