Het gigantische middenmeer

In het midden van het stuk land waar mensen op zitten is een gigantisch meer. Je ziet de overkant wel in de verte, maar vaag. Het is omgeven door veel dicht struikgewas wat het lastig maakt er te komen. Er zijn een paar wildpaden die je kan volgen, maar hoofdzakelijk moet je je door de struiken worstelen. Er staan geen doornstruiken, het is alleen maar erg dicht.

Bella zag in de verte het meer al liggen, ze had een paar mensen er over gehoord maar had niet verwacht dat hij zo groot zou zijn.
Ze begon zich een weg door alle struiken te banen.
Verderop tussen de struiken zag ze glinsteren.
Ze liep er voorzichtig heen en bukte zich haar vinger raakte iets scherps.
Met een schreeuw trok ze haar hand terug.
Ze keek naar haar hand en zag dat er in de palm van haar hand een klein sneetje zat.
Ze begon op het wondje te zuigen ze had eens gehoord dat het dan sneller zou stoppen.
Even later bloede het wondje al niet meer en ze boog zich naar voren, tussen een paar struikjes lag een glanzende steen voorzichtig zonder de randen aan te raken pakte ze hem op.

Peeta liep tussen de struiken door naar eten te zoeken toen hij opeens op een grasveld stond. Hij keek op en zag een gigantisch meer. Hij kon maar net de overkant zien en had niet geloofd dat het zo groot zou zijn. Hij keek even naar het water en besloot toen dat hij wilde zwemmen. Hij trok zijn kleren uit, maar hield zijn ondergoed aan en sprong toen in het water. Het was verfrissend warm, vond hij. Het was gelukkig niet zo koud als het kon zijn.

Bella bekeek de steen eens goed hij was wit en erg scherp.
Misschien kon ze hier een beter wapen van maken dan de speer die ze van een lange stok had gemaakt.
Ze beende zich een weg terug naar het bos koos een stevige tak en brak hem af.
Voorzichtig liep ze naar het meer toe en ging op een stukje steen zitten en begon van de steen en de stok een nieuwe goed speer te maken of zelf een mes al zou ze niet weten hoe ze dat zou moeten doen.