Het watervalletje.

Ergens midden in het tropische regenwoud is er een watervalletje met schoon drinkwater. De perfecte plek om te overleven, zou je denken, maar nee. Er leven allemaal gevaarlijke slangen en insecten die je door 1 beet of steek verlamd kunnen maken. Je moet dus goed uitkijken waar je loopt en waar je je handen laat, want overal lijkt gevaar te dreigen.
Foto:

'Au!', met een klap viel ze uit een boom naar beneden.
Ze viel op haar achterhoofd en bleef even liggen tot de duizeligheid over was. Ze moest iets te drinken vinden, anders zou ze het nooit overleven.
Ze wist nog dat ze gisteren boos ging slapen, nadat ze betrapt was op eten stelen uit de keuken van het weeshuis.
Ze was met haar kleren in haar bed gekropen en hier wakker geworden.

Jennifer hoorde in de verte al dat er een waterval in de buurt moest zijn en ze zag dat ze gelijk had toen ze dichterbij kwam. Ze versnelde haar pas een beetje, want ze had ongelooflijke dorst. Bij de rand van het water bleef ze stilstaan en keek omlaag naar het ondiepe water. Heel af en toe tussen de kleine golfjes door, die ontstonden door het water dat onophoudelijk naar beneden leek te vallen, zag ze een persoon, wat haar spiegelbeeld moest voorstellen. Ze was redelijk rood aangelopen van de hitte. Snel zakte ze door haar knieën en liet haar handen in het frisse water zakken. Ze maakte een kommetje van haar handen en schepte wat water erin, waarna ze vervolgens haar handen naar haar lippen bracht en gulzig begon te drinken.

Bella moest snel water vinden anders zou ze het echt niet overleven.
In de verten dacht ze een waterval te horen, maar ze dacht dat ze het zich verbeelden.
Ze probeerde op te staan maar werd er zo duizelig van dat ze zich gelijk weer op de grond liet vallen.
Als ze niet kon lopen zou ze maar kruipen en hopen dat ze het zich niet verbeeld had, ze had toch niks meer te verliezen.
Ze kroop langzaam over de grond en bereikte even later de waterval.
Ze kroop helemaal naar het water toe maar net voor ze een slok kon nemen verloor ze haar bewustzijn.

Jennifer schrok op van een beweging een paar meter naast zich en stopte met drinken om op te kijken. Meteen zag ze dat het een meisje was, ongeveer haar leeftijd, maar bewusteloos. Jennifer sprong op en rende naar het meisje toe. Voorzichtig schudde ze haar door elkaar. Het had geen effect. Ze zag de uitgedroogde lippen en rode hoofd. Snel schepte ze wat water in haar handen en bracht dat naar de mond van het meisje, tot ze zich bedacht dat ze dan misschien zou stikken in het water. Plots bedacht ze zich dat je afkoelde als je je polsen onder water hield, dus snel pakte ze de armen van het meisje en legde ze tot haar ellebogen in het frisse water. Hoopvol bleef ze wachten tot er wat gebeurde.

Bella voelde dat ze nat werd en dacht dat het gewoon een grapje was van de kinderen in het weeshuis.
Ze kreunde eventjes en deed een oog open ze zag wazig.
Toen ze even later weer gewoon zag, zag ze dat er een meisje over haar heen gebogen stond.
Ze probeerde op te staan maar werd er zo duizelig van dat ze voorover viel met haar gezicht op een van de stenen en verdween in een dieper gedeelte onder water.

Jennifer deinsde een beetje achteruit toen het meisje probeerde op te staan en slaakte vervolgens een klein gilletje uit toen het meisje in het water viel. Een paar seconden was ze even in paniek en wist ze niet goed wat ze moest doen, maar vond vervolgens haar krachten weer terug en sprong in het water. Zo snel als ze waadde ze door het water naar het meisje toe en trok haar hoofd boven water toen ze bij haar was. Voorzichtig liep Jennifer achteruit terug naar de waterkant en trok het meisje met zich mee. Eenmaal bij de kant aangekomen trok ze het meisje op het droge en voelde aan haar pols of ze nog leefde.

Duisternis.
Ze liep naar een groot wit licht toe.
Nee dat kan niet! dacht Bella, nog niet, en ze draaide zich om.
Toen ze haar ogen open deed moest overgeven van al dat water in haar keel, hoestend proesten ze het laatste beetje uit.
Hijgend bleef ze met haar ogen dicht liggen.

Jennifer zuchtte opgelucht, omdat het meisje nog leefde. Ze liet haar maar even liggen, want dat leek haar beter, aangezien ze net had overgegeven. Jennifer hield nu niet meer haar pols vast, maar haar hand en ze keek bezorgd naar het meisje.

Ze deed langzaam haar ogen open en keek weer in het gezicht van het meisje.
Ze probeerde iets te zeggen maar er kwam geen geluid uit haar mond.
Met een zucht probeerde ze het nog eens en nu kwam er alleen een gegrom uit.
Ze sloot haar ogen weer, ze voelde zich zo moe, ze had al haar kracht gebruikt om naar het water te kruipen.

Jennifer glimlachte, nadat het meisje vermoeid had gegromd. 'Blijf nog maar even liggen, ik ga niet weg', zei ze geruststellend. Het meisje voelde al niet meer zo warm aan als toen ze haar door elkaar schudde toen ze bewusteloos was. Ze had waarschijnlijk al geen dorst meer, doordat ze in het water was gevallen(wat een goede theorie van mij ^^). Snel dronk Jennifer zelf nog wat water en ging vervolgens met haar voeten in het water hangen om af te koelen (lekker fris in dat drinkwater, maar boeien xD) .

In de verte hoorde ze de stem van het meisje en dat stelde haar gerust.
Ze sliep al bijna toen ze iets over haar hand voelde kruipen.
Vermoeid deed ze haar ogen open en kon nog net een schreeuw onderdrukken.

Jennifer bungelde met haar voeten in het water een keek even opzij naar het meisje. Ze had haar ogen open, maar had een bange blik op haar gezicht. Snel keek Jennifer waar het meisje ook heen keek. Er zat een grote vogelspin op haar hand. Jennifer sprong met een gilletje op. Razendsnel keek ze om zich heen op zoek naar een stok. Een paar meter verderop zag ze een geschikte stok en pakte hem snel op. Vervolgens liep ze terug naar het meisje en keek even hoe ze het beste de spin eraf kon halen, zonder dat hij het meisje zou bijten. Voorzichtig duwde ze tegen één van de harige poten, in de hoop dat de spin er zelf af zou gaan.

Bella zag het meisje met een stok naar haar toe komen en een pootje aanraken.
Ze schudden haar hoofd en hoopte dat het meisje het zag.
Bella wist dat als je hem liet schrikken hij pas echt gevaarlijk zou worden het beste kon je je hand gewoon niet meer bewegen en hopen dat hij vanzelf weg zou gaan.
Ze probeerde het te zeggen maar er kwam nog steeds geen geluid uit haar keel.

Toen Jennifer merkte dat de spin niet weg zou gaan door haar gepor, gooide ze boos de stok op de grond. 'Ga godverdomme weg, kut-spin!', schreeuwde ze naar het beest. Haar hysterische gedrag had totaal geen zin en dat wist zij ook wel, maar ze had even genoeg van de hele situatie en dan moest zo'n rot-spin het nog even verergeren!

Bella merkte dat ze banger was voor het meisje dan voor de spin.
Ze pakte het stokje op, schoof het onder de spin en wipte hem van haar hand af.
De spin had dat niet verwacht en bood geen weerstand.
De spin liep weg en klom een boom in.

Jennifer begon te blozen toen het meisje de spin zonder enige moeite van haar hand af wipte. Ze had helemaal hysterisch tegen een spin lopen schreeuwen en voelde zich nu heel dom tegenover het meisje. 'Sorry dat ik zo flipte net', mompelde Jennifer. Hopelijk zou het meisje het begrijpen dat ze helemaal gek werd van alles. Ze stak haar hand uit naar het meisje om haar overeind te helpen.

Bella pakte de hand van het meisje aan en liet zich overeind trekken.
Toen ze eenmaal stond wankelde ze een beetje maar bleef gelukkig staan.
‘Het geeft niet hoor, ik zou ook flippen’ glimlachend keek ze het meisje aan.
Verbaast keek ze om zich heen.
‘Um misschien een domme vraag maar weet jij waar we zijn?’ ze zag de waterval en een heleboel bomen.

Jennifer haalde haar schouders op, als teken dat ze het niet wist. Als ze zou weten waar ze was, dan was ze misschien alweer terug thuis, in haar vertrouwde kamer. 'Ik ben Jennifer trouwens', zei Jennifer met een glimlach. Haar wangen waren al niet meer zo rood als daarvoor.

‘Ik heet Bella’ ze keek Jennifer even aan maar had zo’n droge keel dat ze heel schor klonk.
Ze knielde neer bij het water en nam een paar grote slokken.
Het was erg helder water ze kon zich er helder in zien.
Op de bodem zag ze wat glinsteren, ze stak haar hand in het water en haalden er de aansteker uit die ze eerder nog in haar zak had gehad.

'Doe geen moeite, die doet het niet meer', zei Jennifer toonloos terwijl ze keek hoe Bella de aansteker uit het water viste. Zelf had ze haar mobiel uit haar zak gehaald toen ze op de kant zat met haar voeten in het water. Hij deed het al niet meer voordat ze in het water was geweest, maar daarna lag hij echt helemaal uit elkaar. Ze had hem zuchtend in het water gegooid.

Bella wist wel dat hij het niet meer zou doen maar probeerde het toch.
En inderdaad hij deed het niet, met een zucht stopte ze hem weer in haar zak.
Ze begon te rillen, ze had haar natten kleding nog aan dat begon ze te voelen.
‘Zeg Jennifer wet jij misschien of er hier meer mensen zijn?’ ze vroeg het gewoon voor de zekerheid maar ze dacht van niet.

Jennifer knikte. 'Ja, ik heb er al twee ontmoet, maar misschien zijn er nog meer', zei ze toonloos. Ze was er niet bij met haar gedachten. Ze dacht aan thuis, aan haar familie en haar vrienden. Was er wel een goede reden dat ze hier terecht waren gekomen? 'Hoezo?', vroeg Jennifer nog steeds toonloos. Ze keek Bella niet eens aan, maar staarde naar het water.

Bella begon het nog kouder te kijken door stil te staan.
‘Nauw ik begin het koud te krijgen dus ik hoopte eigenlijk dat ze een vuurtje zouden hebben die wij ook konden gebruiken of wil je hier de helen nacht in het dokter blijven zitten?’
Bella zou het zelf fijner vinden om hier te blijven maar het begon al een beetje donker te worden en wie weet dat voor dieren ze hier tegen zouden komen.

Jennifer dacht aan de aansteker die Quinty bij zich had. No way dat ze het aan hem ging vragen! ALS ze hem überhaupt zou kunnen vinden als ze dat zou willen. 'We kunnen proberen zelf vuur te maken met de vloeistof die in de aansteker zit', zei ze nog steeds toonloos. Plots werd ze vreselijk boos. Ze stond op en liep naar een hoge plant waar ze tegen begon te trappen. 'Het is allemaal één grote klote-zooi hier!', schreeuwde ze. Ze werd helemaal gek in deze wereld!