Het watervalletje.

Bella merkte dat Jennifer het helemaal gehad had en dacht dat ze op het punt stond om haar verstand te verliezen.
Snel liep ze naar haar toe ‘Rustig maar, ik heb al vaker een vuurtje gemaakt zonder aansteker maar het duurt gewoon iets langer en daar hebben we niet genoeg tijd voor. We moeten ook nog iets te eten vinden.’ Haar hooft deed nog steeds pijn en door te snel lopen werd de pijn te erg dat ze op haar knieën viel.

Jennifer bleef stil staan en hield haar adem in, in de hoop dat ze zo zou kalmeren. Gelukkig werkte het. 'Oké, dat is mooi', zei ze zo rustig mogelijk, maar de woede was nog te horen in haar stem, want hij sloeg over. Jennifer ademde diep in en weer uit. Vervolgens keek ze Bella geschrokken aan. Ze was verstijfd en was niet in staat Bella te helpen.

Voorzichtig stond ze op, wat was er met haar aan de hand?  
Langzaam zetten ze een paar stappen maar de wereld draaide zo dat ze moest kokhalzen,
als er nog wat in haar maag had gezeten was dat er nu uitgekomen. 

Nog steeds verstijfd keek Jennifer naar Bella. Ze had geen idee wat ze moest doen. Het beste wat ze nu kon doen was Bella maar even met rust laten en hopen dat het over ging.

Bella keek naar Jennifer en zag dat ze van haar geen hulp kon verwachten.
Moeizaam rechte ze haar rug en zetten nog een stap,
dat ging al beter maar ze voelde dat ze dit niet lang vol zou kunnen houden. 

Nu kwam Jennifer pas in actie. Ze ging naast Bella staan en legde Bella's arm over haar schouder, zodat ze op Jennifer kon leunen. 'Kan je niet beter even blijven zitten?', vroeg ze bezorgd. Ze voelde zich schuldig dat ze Bella niet eerder had geholpen, maar beter laat dan nooit.

Vastbesloten schudden ze haar hoofd maar dat had ze beter niet kunnen doen.
Een golf van misselijkheid overviel haar.
‘Nee, we kunnen hier niet blijven. We weten niet wat voor dieren er hier zitten en ik kan nu echt geen vuur maken’ Bella voelde zich zo hulpeloos en dat had ze nooit.
Voor het eerst kon ze iets niet bij haar zelf en zou ze hulp van Jennifer moeten aannemen.

Jennifer trok haar wenkbrauwen op. 'Waar wou je heen gaan dan?', vroeg ze verbaast. Ze had geen idee waar ze heen moesten. Overal waar je keek waren bomen, bomen en nog eens bomen. Alles leek zo perfect als je niet dacht aan de gevaren van het regenwoud, maar het was alles behalve perfect. Het was een regelrechte nachtmerrie, tenminste zo voelde Jennifer het.

Hulpeloos haalde Bella haar schouders op, haar hoofdpijn maakte het logies denken onmogelijk.
Ze wist alleen maar dat ze hier weg moest en ergens wat te eten vandaan moesten halen en een vuurtje.
‘Ik denk dat we andere mensen moeten zoeken en ondertussen wat te eten’ ze keek naar Jennifer en hoopte dat zij ook met een oplossing zou komen.

Jennifer knikte. Bella had gelijk, ze moesten anderen om hulp vragen en eten had Bella wel nodig. Zelf had ze een tijdje terug al gegeten en had nog niet echt honger. 'Ik weet ongeveer wel wat eetbaar is en wat niet', zei Jennifer een beetje trots. Veel andere ideeën had Jennifer niet.

Bella zuchtte opgelucht ze kon zelf meestal ook wel zien wat giftig is maar hier had ze nog niks gevonden wat ze kende.
‘Ik weet zelf een beetje wat giftig is en wat niet maar ik kan beter vlees klaarmaken dan groente zoeken’ ze glimlachte verontschuldigend naar Jennifer.
Omdat haar vader haar nooit genoeg eten gaf heeft ze geleerd hoe je zelf je eten moet vangen en klaarmaken, ze kon al kleine vogels goed doden en met ratten en muizen had ze geen probleem.

Jennifer keek een beetje aarzelend naar Bella. 'Hoe wou je aan vlees komen dan? Ik kan echt niks vangen, geloof me, zo handig ben ik niet', zei Jennifer met enige humor in haar stem. Ze zag al een konijn voor zich dat haar uitlachte omdat ze het niet kon vangen.

Bella keek Jennifer aan of ze gek was of zo ‘wat dacht je dan dat we gewoon naar de winkel konden en daar vlees kopen?
Nee, we moeten vallen zetten en proberen een goed wapen te maken als we het willen overleven.
Het planten en groente zullen we het niet overleven.’
Haar hoofd deed zo’n pijn dat ze niet meer verder kon ze moest gewoon even rusten.

Jennifer trok één wenkbrauw op. De toon waarop Bella sprak stond haar helemaal niet aan. 'Als je het allemaal zo goed weet, dan ga jij dat toch lekker doen?', vroeg ze geïrriteerd met haar handen in haar zij. Ze was niet van plan om naar commando's van Bella te gaan luisteren, zo was ze gewoon niet en dat zou ze zelfs voor deze situatie niet veranderen.

Verbaast keek Bella haar aan ze had niet gemerkt dat ze gemeen tegen Jennifer gedaan had.
‘Het spijt, ik bedoelde het niet zo, het spijt me echt’ ze keek Jennifer smekend aan.
Haar hoofd deed zo’n pijn, ze kon er niet nu nog een ruzie bij hebben.
Ze hoorde haar maag knorren maar trok zich er niks van aan, zonder Jennifer zou ze het nu niet overleven dus nam ze zich voor om niks meer te zeggen.

Jennifer rolde even snel met haar ogen. Nu moest ze natuurlijk zeggen dat het niet uit maakte en dat het haar speet dat ze boos was geworden, maar eigenlijk had ze daar helemaal geen zin in. 'Laat maar zitten', zei Jennifer nog steeds geïrriteerd. Ze kon er niet zo goed teen als mensen zo zwak waren en vooral niet als ze al geïrriteerd was. Dat Bella zich waarschijnlijk niet goed voelde, drong niet tot Jennifer door.

Goed, nu had ze Jennifer boos gemaakt.
Zuchtend stond ze weer op ‘Zullen we weer verdergaan? Het kan elk moment donker worden’ vragend keek ze Jennifer aan.
Ze had zin om op de grond te gaan liggen en er de hele nacht te liggen slapen.

'Best', mompelde Jennifer. Ze had eigenlijk helemaal geen zin in gezelschap, maar ze kon moeilijk zeggen dat ze liever alleen het gevaarlijke oerwoud in wou. Met een diepe zucht begon Jennifer te lopen. Ze verwachtte dat Bella wel achter haar aan zou lopen en als dat niet zo was, dan was dat Bella's probleem, niet de hare.

Bella zuchtte ze had niet verwacht dat Jennifer nog boos op haar zou zijn ze had het echt verpest.
Langzaam stond ze op, gelukkig stond ze dicht bij een boom en kon ze zich er nog net aan vast pakken anders was ze vast weer gevallen.
Ze was helemaal duizelig en haar hoofd voelde alsof er een vliegtuig aan het opstijgen was en ze er naast stond.
Ze hoopt dat Jennifer zich on zou draaien en haar zou helpen maar ze dacht van niet ze zag er wel erg boos uit.

Kutkind xD Ik haat jou echt xD
____________________________
Jennifer merkte na ongeveer tien meter dat ze niet gevolgd werd en bleef staan. Ze keek om en zag Bella nog bij het watervalletje staan. Ergens kreeg ze medelijden met haar en besloot toch maar terug te lopen. Zonder iets te zeggen legde ze Bella's arm weer over haar schouders om haar zo te ondersteunen en liep weer, nu samen met Bella, het oerwoud in.
_______________________
Goed hè? xD

Bella keek Jennifer dankbaar aan ‘Denk je dat je terug gekomen bent, ik dacht even dat je me hier allen achter zou laten’
ze had echt gedacht dat Jennifer haar hier zou achterlaten.
Ze wist dat als ze dat gedaan ze zeker deze nacht niet gehaald zou hebben.
Ze wist nog niet wat voor soort dieren hier leefde maar ze dacht niet dat ze allemaal even aardig zouden zijn.

New

............................................................

Jesse liep zachtjes rond in het bos hij hoorde ergen een waterstromen en was daarnaar onderweg.
Hij hield zijn met in zijn linkerhand en had een tas van herten leer over zijn rechterschouder.
Boven zich hoorde hij bladeren ritselen, hij keek snel omhoog en zag nog net iets wegschieten tussen de takken.
Hij besloot er geen aandacht aan te besteden.

Bella wist dat er hier in de buurt een waterval was, ze was hier al eens eerder geweest.
Ze zat boven op een tak in een boom en keek rond, haar boog hield ze stevig vast.
Onder zich hoorde ze iemand lopen ze schrok er van want ze had niemand horen aankomen.
Snel kroop ze weg achter een tak met veel bladeren, ze zag dat het een jongen was.
Ze besloot hem te volgen en te zien of hij zich allen kon redden.

Even later kwam Jesse bij het watervalletje aan.
Hij rende het laatste stukje en dronk snel van het water.
Achter zich hoorde hij wat bewegen en wist gelijk dat het de persoon was die hij eerder had horen wegschieten.
Hij pakte een steen op en gooide die naar de persoon hij hoopte dat hij niet te hard aankwam.

Bella voelde dat iets haar hard tegen haar slaap raakte en ze wankelde eventjes.
Ze vloekte nu hard op en stapte achter het struikje vandaan waar ze had gezeten.
‘Was dat nu echt nodig?’ boos keek ze de jongen aan.
Ze bleef hem aankijken terwijl ze dichterbij kwam ze zag dat de jongen er niet verkeerd uitzag misschien een beetje vies en magertjes maar dat was iedereen hier.