De Bevroren Rivier

Bella liep op haar tenen naar het water toe.
Ze had het koud maar haar dorst won het van de kou, ze had en tijdje naar het riviertje zitten kijken maar ze had zo’n dorst dat ze er snel heen liep.
Ze hoopte dat het water nog niet helemaal bevroren was.
Toen Bella bij het riviertje aankwam merkte ze dat er een dik haag ijs op lag.
Verslagen zuchten ze en knielde neer om te probeerde een gat te maken.

'Dat gaat niet lukken,'Zei Diana luid, al klonk het over de waaiende wind -vijf beaufort?- slechts flusiterend. Het was er uitgeflapt, plots. Meteen daarna werd Diana rood, knalrood. Ze kende niet veel van sociale vaardigheden en zonet had ze de aandacht -vervloekte aandacht- getrokken van een meisje. Een meisje dat minstens zestien was. Zo zag ze er in ieder geval wel uit. Toch wist Diana instinctief dat ze toch minstens even oud als het meisje was. Ze was al zeker niet jonger, daar had Diana een "gave" om dat te voelen.

Bella hoorden achter zich iemand praten al klonk dat meer alsof er iemand verluisterde.
Van schrik draaide ze zich te snel om en viel met haar kont op het ijs.
Snel stond ze op en greep naar het scherpe steen die ze de laatste tijd altijd bij haar had.
Ze keek wie er gesproken had en ze zag een meisje staan, ze zag dat ze geen wapen had dus hielt ze de steen zakken maar hield hem in haar hand want er kon altijd een wapen in de buurt zijn.

Diana schudde haar hoofd, ze zou niets doen. Het meisje was veilig, wat kon ze immers doen? Ze had niets, geen wapens en vertrouwde altijd op toevallige dingen die ze bijhad of vond. Een slechte stijl, maar ze leefde nog altijd. 'Ik kan niets doen, deze rots kan ik niet optillen,'Fluisterde Diana. Het was waar, Diana was verre van sterk.

Zuchtend stak ze de steen in haar zak.
‘Heb jij misschien wat te drinken?’ Bella wou liever geen hulp vragen maar ze kon zich de laatste keer ze iets had gedronken niet meer herinneren.

Diana schudde haar hoofd, maar ze kende een minder dikke plek in het ijs. 'De linkerkant is minder dik,'Rolde er langzaam en stil uit. Ze sprak neit veel en ze was meestal onwennig bij gesprekken, zeker aks de ander haar wantrouwde.

Bella glimlachte dankbaar tegen het meisje en probeerde het aan de linkerkant.
Met een paar klappen kwam er al een barstje in, snel sloeg Bella harder en even later dronk ze snel van het koude water.

Geruisloos kwam ze dichterbij en dronk zelf een beetje als ze dacht dat het meisje klaar was. Als ze in de buurt was, klopte ze vaak op de linkerkant die verbazend snel aangroeide. Gaf het een uur of twee en je had weer een laag.

Bella had niet gemerkt dat het meisje dichterbij kwam en spande haar spieren aan maar toen ze merkte dat ze aleen maar wat dronk ontspande ze snel.
‘Zo’ begon ze ‘heb je al meer mensen ontmoet?’ ze het opgeven om steeds te vragen of ze wist waar ze waren als ze iemand ontmoeten.
Ze had te snel en te veel koud water gedronken en dat merkte ze aan haar buik.

Diana schudde haar hoofd. Ze ging niet veel met mensen om en was al zeker niet moedig. Ze kwam nooit voor mensen op en zwerfde meestal alleen rond. Misschien hielp ze sommigen door de linkerkant aan te wijzen -hier was ze immers vaak-, maar verder liet ze anderen met rust. Ze leefden hun leven en zij het hare. Zo ging dat.

Bella zuchten opgelucht ze had al gehoopt dat er hier niet veel mensen waren, meestal zag ze een paar mensen uit de verte maar meestal zat ze ergens allen.
‘Zeg weet je hier ergens een plek waar ik even zou kunnen uitrusten en waar niet al te veel wind is?’ vragend keek ze naar het meisje, ze dacht dat het meisje hier wel de weg wist omdat ze ook wist wat de goede plek was op te drinken.

'Er is hier ergens wel een grot,'Zei Diana. Haar Franse accent viel op, maar Diana deed alsof ze niets van haar bespottelijke accent hoorde. Het maakte haar nog altijd nerveus. Een van de redenen waarom ze haar mond amper opentrekte. Ze wenkte het meisje en bracht haar naar een kleine, maar goed beschutte grot.
---
Verder bij de Kleine Grot?

Bella hoorde het franse accent van het meisje en moest er eigenlijk een beetje om lachen maar ze hield zich in.
Ze volgde het meisje en was benieuwd om wat voor grot het ging.

----------------------------------------------------------------------------

oke maar ik ga eerst ff eten ben daarna terug!

Het was koud, heel erg koud. Maar Alec dwong zichzelf zijn voeten verder te zetten. Hij dwong zichzelf te bewegen. Dan werd hij ook warmer. Hij had een normale jas aan, dus niet heel erg warm. Hij had zijn armen verkleumt over elkaar geslagen. Hij beet hard op zijn lip, een vervelende tik, maar wat hij nu nog meer deed dan anders. Hij liep rustig richting het meer terwijl de ijskoude snijdende wind langs hem ging.

Trixie rilde terwijl ze de laatste stappen door de bomen zette, richting het licht. Het was opeens een stuk kouder geworden.
Uiteindelijk kwam ze uit op een ijsvlakte. Ze keek naar haar blote voeten die inmiddels blauw waren van de kou. Met haar rechterhand hield ze het linker schouderbandje van haar nachtpon vast zodat die niet af zou vallen. Net bij de laatste boom was ze met haar schouder langs een tak gescheurd. Ze had gelukkig geen schram, want de snee op haar wang van eerder was al genoeg leed. Trixie keek op en zag een jongen. Ze had al eerder de knoop doorgehakt en wist dat ze hier wat mensen moest kennen als ze wilde overleven dus ze liep op de jongen af.

Alec rilde, keek naar het bevroren water. Gelukkig had hij een jas aangehad toen hij hierheen was gegaan. Hij wist niet precies wat er gebeurt was daarvoor, maar dat maakte ook niet uit. Hij beet op zijn lip terwijl hij rilde. Het was bevroren, terwijl hij eigenlijk best dorst had. Maar hij wist ook niet of het water uit dat riviertje wel zo gezond voor je was. Zijn ogen scande even de omgeving af en vielen op een meisje dat nogal bloot gekleed was dat zijn richting op kwam.

Trixie zag dat de jongen haar zag en ze werd rood. Ze had misschien de knoop doorgehakt maar dat betekende niet dat ze opeens sociaal was. "Hoi." zei ze zacht toen ze de jongen bereikt had. Er ging nog een rilling over haar heen en ze kon er niks aan doen maar ze begon te klappertanden.

Alec keek haar met een kleine glimlach aan. 'Hi.' Was zijn simpele antwoord en rilde. Hij bekeek het meisje even. Wat zou ze het verschrikkelijk koud hebben. 'Heb je het niet verschrikkelijk koud?' Vroeg hij, hoewel hij het antwoord eigenlijk al wist. Zelfs hij, met een normaal leren jack, wat ook niet heel erg warm was, had het ook ijskoud.

Trixie keek naar de jongen. Zou hij een antwoord verwachten? Het leek haar nogal duidelijk dat ze het koud had in een nachtpon en dunne pyjamabroek. Toch wilde ze beleeft blijven en ze besloot te antwoorden. "J-j-ja." zei ze, ze klappertandde nogsteeds. "I-i-ik ben T-trixie, trouwens." besloot ze erachteraan te zeggen om het nog wat beleefder te maken. Ze keek weer naar haar voeten. Waarom kon ze nou niet één keer even niet verlegen zijn!

Alec knikte eventjes kort. 'Alec, aangenaam.' Zei hij tegen haar en glimlachte moeizaam. Door die kou kon hij amper glimlachen. Hij wou het haar graag behagelijker maken, maar dan zou hij het zelf erg koud hebben. Meestal dacht hij toch eerst aan zichzelf. Dat was niet geheel egoistisch, het was gewoon iets dat je deed. Zeker nu je eigenlijk gewoon verdoemt was in een wereld waarvan je de naam niet eens kende.

"H-hoelang ben je h-h-hier al?" vroeg Trixie. En terwijl ze dat vroeg kwam ze erachter dat niet eens wist hoelang zij hier als was. Sinds ze even was weggedut had ze geen besef van tijd meer gehad. Niet dat ze dat daarvoor wel veel gehad had maarja... Wanneer was ze ingedut? Ze probeerde het zich te herinneren maar het enige wat ze wist was dat het was nadat ze was gevallen. En haar hand gleed automatisch even naar haar wang waar de snee opzat die inmiddels een korst had. Ze moest het vast vreselijk uitzien. En meteen keek ze weer naar haar voeten, die steeds blauwer leken te worden.

Alec dacht eventjes na bij die vraag. 'Een aantal dagen, denk ik. Ik weet het niet precies eigenlijk.' Antwoordde hij haar en fronste zijn wenkbrauwen. Dom van hem, hoe kon hij nou vergeten hoe lang hij hier was? Maar hij had er niet bij stil gestaan. De dagen en nachten waren in elkaar over gevlogen. Zonder besef van tijd was hij verder gegaan. Hij liet zijn ogen over haar lichaam glijden, wat elke jongen wel zou doen, zijn ogen vielen op haar voeten. Dat was erg, geen schoenen.

Trixie werd een beetje zenuwachtig toen ze zag dat Alec haar bestudeerde en ze schuifelde ongemakkelijk heen en weer. Haar maag bromde, het was lang geleden dat ze wat gegeten had. "Eh..." begon ze. Ze deed haar best om haar tanden even stil te houden. Het lukte. "Zullen we wat te eten zoeken?" ze praatte snel en keek ondertussen rond. Er was nergens eten te zien.

Alec glimlachte even en knikte. 'Ik vind het prima. Maar ik denk niet dat we hier veel eten zullen vinden. De rivier is bevroren, waarschijnlijk geen vissen.' Zei hij tegen haar en keek naar het water. Hij wist het niet. Misschien waren er wel vissen, maar ze kregen het ijs toch niet open. 'Dan kunnen we beter ergens anders heen gaan.' Zei hij met een glimlach.