Ik heb geen titel want ik bedenk het terplekke...
Ik rende de laatste meters over het tuinpad. De deur ging open voor ik kon kloppen. Daar stond hij. Ik vloog in zijn armen.
"Hé." zuchtte ik.
"Hé." fluisterde hij in mijn oor.
Hij liet me los en we liepen naar de woonkamer waar we verder knuffelde op de bank.
"Mijn ouders zijn er niet." zei Tyler zacht.
Hij tilde me op zijn schoot en ik legde mijn hoofd naar achter op zijn schouder.
Het was fijn hem weer te zien. Door mijn werk had ik 2 dagen geen tijd gehad om Tyler te bezoeken. Dat leek misschien weinig, maar we zagen elkaar anders elke dag. De boutique waar ik werkte was verhuisd. Mijn baas snapte wel dat ik daarom niet meer elke dag kon komen werken dus werd het 2 dagen in de week. Die twee dagen sms'te wel wel de hele tijd, want Tyler en ik waren gewoon onafscheidelijk.
We draaiden allebei tegelijk ons hoofd. Ik glimlachte, hij glimlachte. We zoenden.
Mijn maag knorde. Ik keek op de klok aan de muur.
"Het is 6 uur." zei ik tegen Tyler.
"Heb je honger?" vroeg hij.
"Je weet nu toch wel dat er om ongeveer 10 voor 6 een beer ontwaakt in mijn buik?" Ik keek hem sarcastisch aan.
"Jaja." lachte Tyler. "Dat weet ik."
Ik stond op van zijn schoot en we liepen hand in hand naar de keuken waar Tyler cola in schonk en een ei maakte voor mij.
"En jij dan?" vroeg ik.
Hij draaide zich om naar mij en zei: "En ik? Dit is voor mij, jij krijgt niks." Hij glimlachte naar me. Ik smolt van zijn lach maar porde toen toch in zijn rug.
"En je vroeg of ik honger had!"
"Ja?" Hij hield zijn hoofd schuin en keek vragend naar mij. Ik smolt weer.
Het ei was klaar en hij deed het op een bord. Toen tilde hij mij over zijn schouder en liep met mij en het bord naar zijn slaapkamer waar we op zijn bed gingen liggen en verder gingen met waar we gebleven waren in de woonkamer...
Ik werd wakker en draaide me verbaasd om. Ik voelde dat iemand naast me lag en verschrikt vlogen mijn ogen open. Het was Tyler. Hij sliep.
"Tyler? Tyler!" ik schudde hem wakker.
"Huh?" Tyler werd langzaam wakker en draaide zich naar me toe. Zijn ogen werden groot en toen spleetjes.
"Ik denk dat we allebei wel weten wat er gebeurt is, hè?" zijn stem klonk even warm als normaal en daarom werd ik ook wat rustiger.
Ik knikte maar herinnerde me toen iets.
"Je ouders!" zei ik verschrikt. Maar hij glimlachte alleen maar.
"Ze komen pas terug over 2 dagen."
Ik zuchtte opgelucht. Ze zouden dit absoluut niet goed vinden als ze onze relatie al niet goed vonden.
"Jasmine." Tylers stem klonk nog steeds warm maar het was raar. Hij gebruikte nooit mijn hele naam. Het was altijd Jazz.
"Ja?" ik keek hem aan en smolt weg door zijn ogen.
Tyler zuchtte.
"We hebben beide geen cöndoom gebruikt."
Ik dacht na en besefte toen met een schok dat hij gelijk had.
Ik hield mijn hoofd schuin. "Dus?"
"Jazz." Tyler zuchtte. "Ik wil dat je een test doet."
"Een test?" Ik wist niet waarom ik het vroeg, ik wist heus wel wat hij bedoelde.
"Een zwangerschapstest." zei Tyler. Ik zag ik zijn ogen dat hij wist dat hij dat voor niks zei. Wat kenden we elkaar toch goed. Ik zuchtte.
"Oké." zei ik. Ik stapte uit bed en pakte mijn kleren. "Ik ga me even aankleden." Ik liep naar de badkamer.
In de badkamer deed ik de deur opslot en friste ik me snel op. Toen ik helemaal klaar was plofte ik op de rand van het bad neer. Mijn hoofd legde ik in mijn handen.
Na een een tijdje hoorde ik geklop op de deur.
"Jazz? Ben je daar?" Tylers stem klonk bezorgt.
"Ja." zei ik. "Ik ben klaar."
Ik liep naar de deur en maakte hem open. Tyler die geruststellende blik op zijn gezicht. Ik zuchtte en hij knuffelde me.
"Ik ga even naar de winkel." zei hij. Ik hiel meteen op met knuffelen en keek hem aan.
"Een test kopen." zei hij. Nogal overbodig, dacht ik. Want dat had ik zelf ook wel bedacht.
"Maak het je hier maar gemakkelijk tot ik terug ben." Hij liep naar de gang en ik liep achter hem aan. "Niet plässen anders duurt het alleen maar langer." Hij gaf me een kusje op mijn kruin en liep de deur uit. Ik liep naar de woonkamer en ging op de bank liggen.
Na ongeveer een kwartier hoorde ik de voordeur open gaan. Ik reageerde er niet zo op. Ik draaide me om op de bank. Ik voelde nu pas hoe moe ik eigenlijk was dus sloot ik mijn ogen. Maar niet voor lang. Opeens voelde ik hoe ik een kusje kreeg op mijn kruin. Ik opende mijn ogen en zag Tyler. Ik smolt weer. Maar toen ik me herinnerde waarom hij weg was geweest voelde ik me weer moe. Ik stond op en stak zonder iets te zeggen mijn hand uit. Hij gaf me de tests.
"Je weet dat dit gewoon moet, hè?" Hij keek me recht in de ogen maar het deed me even niks.
"Ja." zuchtte ik.
Ik liep naar het toilet.
Ik liep de woonkamer binnen waar Tyler op de bank zat. Toen hij mij in de gaten kreeg stond hij op. Ik hield de tests in mijn hand. Ik had er drie gedaan omdat ik het zeker wilde weten. Ik kneep ze bijna fijn. Tyler moest mijn hand open doen omdat ik het zelf niet kon. Hij liet zijn armen meteen zakken toen hij het gezien had. Hij zuchtte en plofte op de bank neer. Ik keek naar Tylers hand die klopte op de plek naast hem op de bank. "Zit." zei hij. Nogsteeds had hij een zachte, warme stem. Maar het drong niet zo tot me door. Ik ging stijf naast hem zitten. Hij sloeg een arm om me heen.
"Ik denk dat we allebei wel weten wat we met de baby willen doen?" vroeg Tyler.
Ik knikte. "Houden." zei ik maar tegelijk met dat ik dat zei hoorde ik Tyler "Abortus." zeggen. Ik keek hem verschrikt aan en zag mijn verschrikte gezicht terug in het zijne.
"Wat?" zeiden we allebei tegelijk. Tyler klemde zijn lippen op elkaar.
"Dan meen je toch niet serieus!" Ik was helemaal verbaast. Normaal waren we het zo goed met elkaar eens. "Abortus is moord. En moord is vreselijk!"
Maar Tyler keek me alleen maar aan. Hij keek met die afwezige blik die hij altijd droeg als hij nadacht.
"Je kunt niet voor en baby zorgen, Jazz." zei hij uiteindelijk.
Ik was beledigd. "Hoezo niet?" vroeg ik. "Vind je me geen goede moeder?"
"Dat is het niet." Hij keek nogsteeds een beetje afwezig. "Maar, kom op, ik bedoel, je bent zestien. Zestien! Dat kun je toch niet? Ik ben ook maar zeventien."
"Ik ben ook bijna zeventien hoor." hield ik koppig vol. Ik begon me weer een beetje te ontspannen.
"Je snapt wat ik bedoel."
"Nee dat snap ik niet. Ik kan dit aan, Tyler." Ik keek hem diep in de ogen. Even leek ik weg te smelten maar ik moest volhouden.
"Dat denk je nu." zei hij. Hij leek niks gemerkt te hebben van mijn tijdelijke verwarring. "Maar een kind is niet alleen schattig. Het is heel veel werk."
"Dus je vind niet dat ik het aan kan." Ik begon me een beetje beledigd te voelen.
"Je snapt wat ik bedoel." zei hij weer.
"Nee. En als jij niet snapt dat ik het kind wil houden dan heb ik hier niks meer te zoeken." Ik schrok van mijn eigen woorden maar stond toen toch op en liep naar de deur. Tyler kwam achter me aan.
"Kom op Jazz. Wacht nou toch even. Het is ook mijn kind."
Ik bleef staan bij de voordeur en draaide me naar hem om. "O, dus jij wilt je eigen kind vermoorden?" Daar leek hij niks op terug te weten dus ik greep mijn kans en liep de voortuin in. De deur deed ik voor zijn gezicht dicht.
Wordt vervolgd
