De heuvels.

Een goed gebied om te jagen is bij de heuvels. Er zitten veel kleine dieren zoals konijnen en vogels. Door het gras dat niet bepaald kort is kan je iets makkelijker een dier vangen, maar dat vereist wel enige techniek.
Foto:

April sloop tussen het hoge gras, ze had honger en hier was de enige optie jagen. Of vruchten natuurlijk, maar dit keer koos ze voor het jagen. Haar zelfgemaakte pijl en boog was gespannen, diep gefocust op elke beweging sloop ze verder. Dit keer ging ze voor een konijn , oke vogels waren ook niet erg. Het liefst een grote, dikke zodat ze genoeg had voor de dag en als ze iemand tegen kwam het kon delen.

Jennifer zat tegen een boom aan uit te rusten. Ze had al de hele dag gejaagd. Of naja, geprobeerd te jagen, want ze had helemaal niks gevangen. Er ontsnapte een zucht uit haar mond. Ze had werkelijk geen idee hoe ze aan eten en onderdak zou komen en ze begon het nu ook koud te krijgen in haar pyjamabroek en hempje.

Trixie zigzagde langs de laatste bomen en kwam toen uit bij een open plek met in de verte heuvels. Ze begon te lopen. Niet te snel natuurlijk. En al snel naderde ze de heuvels. Ze liep naar de top van een van de heuvels en keek rond. Er waren genoeg struiken met bessen maar waren die bessen we eetbaar? Trixie zag een konijn naar een bepaalde struik lopen en daar bessen eten. Trixie liep er ook naartoe maar het konijn bleef gewoon zitten. Ze aaide het konijn en plukte een bes. Ze bekeek de bes goed voor ze hem in haar mond stopte. Hij was heerlijk! Ze at er nog een paar terwijl het konijn nogsteeds door haar geaaid werd.

Plofff heel zachtjes zoefde de pijl door de lucht en kwam even later neer.
‘Jes!’ Bella rende naar de pijl toe en zakte toen teleurgesteld door haar knieën.
Ze had op een konijn geschoten maar hij was net op tijd weggerend.
Ze zuchtte, ze had al drie dagen niks gegeten en ze kreeg buikpijn van al die bessen die hier groeiden.
En nu ze eindelijk door had hoe ze een goede boog moest maken was ze begonnen met oefenen, een steelstaand doel kon ze nu al gemakkelijk raken maar een bewegend doelwit was moeilijker.
Rechts van zich zag ze wat bewegen, langzaam draaide ze zich er naar toe en legde nog een pijl op haar boog.
Ze richten en liet hem los.
Raak! Bella kon wel juichen van vreugde, ze rende er naar toe hij was lekker dik, hier had ze genoeg aan voor een paar dagen als ze zuinig deed.

Trixie viel neer door een ploteslinge pijn in haar arm en het konijn aan haar voeten rende geschrokken de struik in. Trixie kreunde en keek naar haar arm. Ze trok de pijl uit haar arm en keek naar het bloed dat uit op de grond drupte. Waar kwam deze pijl vandaan? Trixie keek rond en dacht dat ze iets zag. Toen legde ze haar hoofd in het zachte lange gras en zuchte. De wond in haar arm prikte.

Bella rende er naar toe maar toen ze er bijna was stopte ze van schrik.
Ze had helemaal geen konijn geraakt, ze had een meisje geraakt.
Snel rende ze naar het meisje toe ‘gaat het wel?’ ze zag dat de pijl er al uit was maar dat de wond nog steeds bloede.
Ze keek om zich heen of ze wat zag dat ze op de wond kon drukken maar ze zag niks.
Ze stond snel weer op en rende terug naar de plek waar ze die nacht had geslapen.
Ze pakte de tas die ze had gemaakt van de huid van een das en rende er mee terug naar het meisje.
Uit de tas haalde ze een pees en nog een stukje huis en drukte dat tegen de wond.

Sorry ik ben een tijdje niet meer op de pc geweest...
-

Trixie kreunde toen er iets op haar wond werd gedrukt en keek naar het meisje naast haar. "Hallo." zei ze. "Het is niet zo erg hoor." Trixie ging rechtopt zitten en hield zich overeind door op haar ellebogen te leunen. Maar de arm waar de wond was kon haar niet houden en ze viel terug in het gras. Gelukkig was het gras lang en daarom zacht. Trixie zuchtte. "Het klinkt gek maar die pijl vloog zomaar door de lucht." zei ze. Ze voelde zich stom, hoe kon een pijl nou zomaar door de lucht vliegen?

Bella moest blozen en durfde haar niet gelijk te vertelen dat zij degen was die de pijl had afgeschoten.
‘Je kan maar beter stil blijven zitten’ ze wist niet precies wat ze moest doen maar ze wist wel dat ze moest kijken of er geen spier geraakt was.
‘Laat je arm eens zien?’ Bella wist niet precies hoe ze dat moest doen maar er gewoon maar kijken was al een begin.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Maakt niet uit hoor! Fijn dat je er weer bent!

Trixie voelde zich wat beter toen ze zag dat het meisje haar arm ging bekijken. Misschien was het wel een dokter of iemand met een EHBO diploma. En als het meisje dat niet was was ze in iedergeval iemand die haar geen kwaad wilde doen. Ze liet haar arm zien en voelde een steek op de plek waar de wond zat. Ze beet op haar lip. Kom op Trixie, dacht ze, sterk zijn nu. Ze hief haar arm nog wat hoger op en probeerde de pijn te negeren. Het lukte niet. Ze voelde hoe de tranen in haar ogen brandden. Ze kniperde ze weg.

Bella bekeek de wond snel.
Ze zag dat hij niet diep was ‘Je hebt geluk gehad’ vertelde ze het meisje.
‘Hij heeft er maar een klein stukje ingezeten’ ze haalde zelf ook opgelucht adem we had zich geen raad geweten als ze het meisje ergens anders neergeschoten had.
‘Ik weet niet precies wat ik moet doen’ bekende ze ‘Maar ik denk dat ik hem eerst schoon moet maken met water en er dan een nieuw stukje huid op moet doen’ Bella wis echt niet wat ze moest doen maar wat ze net zei klonk in ieder geval alsof ze het wist.

Trixie dacht even na. "Ik denk dat het wel weer weggaat hoor." Ze glimlachte naar het meisje. "Ik ben Trixie trouwens." ze stak haar hand maar even niet uit en hoopte dat het meisje dat wel zou snappen. En je linker hand uitsteken was ook niet echt iets. Trixie gebruikte haar linker hand wel voor het naar beneden trekken van het meisje. "Sorry." zei ze er snel bij. "Maar wat op mij heeft geschoten kan ook op jou schieten." Trixie keek nog eens rond of ze iets zag bewegen tussen de struiken maar zag alweer niks.

Bella moest blozen ‘Het spijt me maar volgens mij ben ik degenen die op jou schoot’ ze durfde Trixie niet aan te kijken.
‘Ik ben Bella’ voegde ze er aan toe.
Voor de zekerheid maakte ze de wond schoon en bond er toch een nieuw stukje huid om.
Ze stond langzaam op ‘Kom mee dan gaan we naar de plek waar ik vannacht gekampeerd heb’ ze gebaarde Trixie dat die haar moest volgen.

Trixie was even verward toen Bella vertelde dat zij op haar geschoten had maar bedacht zich toen dat als Bella haar expres had geraakt ze niet naar haar toe was gekomen om de wond te verzorgen. Dus stond Trixie op en liep mee met Bella. Trixie zag het konijn waarmee ze samen besjes had gegeten achter haar aan springen, glimlachte en pakte het op. "Ben je hier al lang?" vroeg ze aan Bella. "Hier op dit eiland bedoel ik."

Bella keek even achterom naar Trixie en zei ‘Ik weet eigenlijk niet precies hoelang ik hier al ben ik bekijk het van dag naar dag.’
Bella liep stevig door ze had het konijn gezien dat Trixie vast dat en had hem het liefste opgegeten maar dat kon ze Trixie niet aandoen.
Ze zou morgen wel opnieuw proberen te jagen nu had ze nog wat bessen maar veel was het niet.
Bij haar kleine kamp aangekomen knielde ze gelijk neer bij het vuurtje dat bijna uitwas en begon er nieuw leven in te blazen het was misschien niet nodig maar nachts werd het hier best koud.

Trixie keek naar Bella die het vuurtje groter maakte. "Ik weet het ook niet precies." zei ze. "Maar het maakt me ook niet zo heel veel uit. Ik denk niet dat we hier ooit nog weg komen." Trixie's blik werd bewonderend toen ze zag dat het vuurtje ook echt groter werd. "Je hebt zeker vaker gekampeert?" De zin kwam uit in een vraagteken.

‘Nee, maar sinds ik hier ben heb ik het zo vaak gedaan dat het steeds sneller gaat’ Bella zei het niet maar ze was er best trots op.
Ze ging naast het vuur zitten en keek er gewoon in de kleuren.
Bella wist niet wat ze moest zeggen.

Trixie voelde de spanning tussen haar en Bella, het zachte goedkeurende gebrom van het konijn dat ze aan het aaien was en de vermoeidheid in zich. Ze had sinds ze hier was nog niet één keer fatsoenlijk geslapen en had het idee dat ze wallen had tot bij haar kin. Ze gaapte een keer en keek achter zich. De zon stond hoog aan de hemel. Het was nog middag. Trixie zuchtte en keek naar Bella. "Is het goed als ik even slaap?" vroeg ze zacht. Ze hoorde haar vermoeidheid nu ook terug in haar stem.

Bella keek Trixie bezorgd aan ze vroeg zich af wanneer ze voor het laatste goed geslapen had.
‘Natuurlijk’ ze glimlachte warm naar Trixie.
Ze kon alt Trixie sliep natuurlijk proberen om wat te jagen.
‘Ga jij maar slapen dan ga ik kijken of er hier in de buurt nog wat eetbaars is’ ze had een ondeugende blik in haar ogen,
het enige dat eetbaar was is deze buurt waren de bessen die aan sommige struiken groeide en de konijnen.

Trixie knikte. "Oké." Automatisch drukte ze het konijn tegen zich aan. "Waar ik net was, bij die struik, dat zijn eetbare bessen. Ze zijn best lekker." Trixie aaide het konijn nog eens en ging toen liggen. Ze keek nog één keer naar Bella, glimlachte naar haar en sloot toen haar ogen. Ze liet nog een zucht ontsnappen en viel toen vrijwel meteen in slaap, met het konijn nog steeds tegen zich aan gedrukt.

Nu Trixie ze sliep kon Bella haar eens goed bekijken.
Ze zag eruit of ze niet ouder dan 17 was, ze had lang bruin haar.
Bella glimlachte ze vroeg zich af hoelang Trixie al niet geslapen had.
Bella pakte haar pijlen en haar boog en sloop geluidloos weg.
Ze zou wat bessen gaan plukken voor Trixie en ze zou nog eens proberen om een konijn te schieten.
Ze kon zich niet voorstellen dat ze voor ze hier kwam geen vlees at.

Trixie liep door een bos. Ze hoorde zacht geroezemoes alsof mensen niet ver bij haar vandaan aan het praten waren. Ze liep snel in de richting van het geluid. Nu hoorde ze één stem boven het geroezemoes uitkomen. De stem van haar moeder! Trixie begon harder te lopen maar het geroezemoes en de stem van haar moeder werden niet luider. "Mam?" vroeg ze aan niemand eigenlijk. "Mam!" Trixie's moeder verscheen tussen de bomen. Trixie begon te rennen. "Mam!" Toen ze haar moeder wilde omhelzen verdween ze opeens. "Mam!" Trixie vloog zwetend overeind bij het vuur. Bella was er niet maar het konijn lag wel naast haar. Ze keek in de ogen van het konijn en kreeg enige hoop. "Hope." fluisterde ze tegen het konijn. "Ik noem je Hope." Ze pakte Hope op haar schoot en probeerde niet meer aan haar droom te denken. Ze probeerde het zweet een beetje weg te vegen.

Bella had al een bergje bessen voor Trixie maar nu was ze aan het proberen wat te eten te schieten voor zichzelf.
Het konijn zat dood stil voor haar ze kon hem in een keer dood maken maar ze twijfelde.
Haar hand trilde, maar haar honger won het, ze schoot.
Het konijn had geen schijn van kans ze schoot het in een keer door zijn oog.
Ze keek naar het dode lijfje en had spijt dat zij dit moest doen.
Ze pakte hem om en liep met haar spullen terug naar Trixie.
Haar handen waren zo vol dat ze alles bijna liet vallen.

Trixie schrok toen ze achter zich geritsel hoorde. Ze keek heel snel om en zag tot haar grote opluchting Bella aankomen. Ze kreeg een glimlach op haar gezicht toen ze de bessen zag die Bella bij zich had, maar die verdween toen ze het dode lijfje van het konijn zag. "Hé." zei ze een beetje schor. Trixie schraapte haar keel. Ze voelde Hope wegduiken onder haar armen. Hij had zijn dode soortgenoot vast ook gezien. "Het is gelukt zie ik." Ze zei dit gewoon om iets te zeggen. Ze verwachtte geen antwoord of iets anders. Ze keek nog eens naar Hope.

Zonder iets te zeggen gooide Balla haar tas naast het vuur en begon het konijn te villen.
Het viel haar moeilijker dan ze verwacht had.
Hoe kon ze zo’n lief konijntje neer schieten?
Bella had tranen in haar ogen maar ze dwong ze terug, dit was geen moment om toe te geven aan je gevoelens
je moest sterk blijven anders overleefde je het niet.
Nadat ze het konijn gevild had rijgde ze hem aan een stok boven het vuur en bleef er zwijgend naar kijken.
Ze was pas 16 hoe kon het dat ze hier verzeild was?
Ze had niks verkeerd gedaan in haar leven ze had alle vreselijke dingen gedaan die haar vader haar vroeg en toch zat zij hier!
Ze verdiende het niet.