De heuvels.

Trixie keek niet naar Bella. Als Bella haar niet wilde begroeten vond ze dat best. Trixie trok haar knieën op en sloeg haar armen er omheen. Hope ging achter haar liggen. Ze voelde hoe hij haar rug als kussen gebruikte. Ze staarde naar het hoopje as wat over was van het vuur. Ze moest toch weer aan haar droom denken. Of was het een nachtmerrie? Trixie wist het niet meer. Ze wist eigenlijk veel niet meer. Een traan rolde over haar wang.

Bella keek even naar het konijn boven het vuur, hoe lang moest het nog braden?
Als ze er alleen al naar keek liep het water haar in de mond.
Trixie vind mij vast een monster dat ik een lief konijntje zo op ga eten schoot er door haar hoofd en keek naar Trixie.
Zag ze daar een traan?
Ze twijfelde moest ze naar haar toe of hier blijven zitten?

Trixie keek niet meer naar het vuur omdat ze dan niet kon vermijden dat ze het konijn ook kon zien. Ze keek nu naar de grond links van haar en dag droomde. Het leek alsof ze weer thuis was. Alles was goed. Maar toen werd ze met een schok weer terug gebracht in de werkelijkheid omdat Hope even bewoog achter haar. Trixie trok haar benen nog wat verder naar zich toe en verschool haar hoofd tussen haar buik en haar benen. De tranen liepen nu over haar wangen en ze voelde hoe haar schouders mee schokten. Trixie probeerde ze stil te houden. Het lukte. Hope kwam naar haar toe en ging onder haar hoofd liggen zodat ze tegen ham aan keek. Ze glimlachte even en zag hoe haar tranen zijn mooie witte nat vies maakten.

Verbaast keek Bella toe, waarom zat Trixie te huilen?
Aarzelend liep ze naar haar toen en ging naast haar zitten.
Ze keek naar het konijn en begon het met een vinger te aaien terwijl ze naar Trixie keek.
Ze vond het zielig voor het konijn dat hij gezien had dat er een soortgenootje boven het vuur hing maar daar kon ze echt niks aan doen.
‘Het spijt me’ murmelde ze zachtjes tegen het konijn en tegen Trixie.

Trixie keek op. Meer tranen stroomde over haar wangen omdat Bella zo aardig was. "Jij kunt er niks aan doen. Het is niet jou schuld dat we hier zijn." Toch? Dacht Trixie erachteraan. Bella wist vast ook niet waarom ze hier waren en hoe ze hier eigenlijk beland waren. Trixie keek weer naar de grond. Ze had niet het idee dat ze hier ooit uitkwamen. Maar ze mocht toch wel hopen?

Bella zuchtte was het echt niet haar eigen schuld dat ze hier was?
Misschien als ze voorzichtiger was geweest was niemand er achter
gekomen wat haar vader gedaan had en zou hij nu niet in de gevangenis beland.
‘Nee het is inderdaad niet mijn schuld dat we hier zitten’
verzuchte ze terwijl ze het konijn bleef aaien.
‘Ook al voelt het soms alsof ik het verdiend heb.
En ik moet zeggen dat ik het niet zo erg vind om hier te zijn’ ze glimlachte,
als ze nu terug zou kunnen wist ze niet zeker of ze dat wel zou willen.

Trixie keek Bella verward aan. "Hoezo verdiend?" vroeg ze. "Hoezo blijven. Vond je het niet fijn toen je nog thuis woonde en alles normaal was?" Trixie dacht aan hoe het zou zijn als zíj nu gewoon thuis was. Ze zou thuis komen van een wandeling en haar moeder aantreffen met een bak ijs op schoot. Ze glimlachte bij die gedachte. Haar moeder moest eigenlijk op dieet van zichzelf maar ze hield het nooit vol. En om er dan voor de zorgen dat ze niet alles opat mocht Trixie er ook uit eten. Trixie glimlachte weer. Dat waren leuke tijden.

Bella zuchtte, wou ze er echt over praten?
Ze had het nog nooit aan iemand verteld.
En nu wou ze het gelijk aan een vreemde vertelen?
‘Het is gewoon als ik niet perse naar het slaappartijtje van een vriendin wou zou mijn vader nu niet in de gevangenis zitten’ zo ze had het gezegd.
Ze haalde diep adem en merkte dat de tranen over haar wangen liepen.
Ja haar vader had haar niet goed behandeld maar het bleef toch haar vader.

Trixie keek verbaasd op toen Bella dat zei. Toen Bella ook nog begon te huilen wist Trixie helemaal niet meer wat ze moest doen. Ze had haar socialiteitsprobleem dan wel opzij gezet om met mensen te kunnen praten en daardoor te kunnen overleven, maar wat moest ze doen als een vreemde naast haar begon te huilen. Aarzelend sloeg ze een arm om Bella heen waardoor ze niet meer allebei haar armen om haar opgetrokken benen had, en dus gleden haar benen omlaag. Hope sprong geschrokken van haar schoot en dook achter haar rug weg. "Oeps." mompelde ze. Ze schaamde zich dood. Waarom was ze nou zo onhandig? Trixie keek weer naar Bella. Het zag er niet uit alsof Bella erover wilde praten. "Eh... Als je er niet over wilt praten hoeft het ook niet hoor." zei Trixie zacht. Ze keek naar haar schoot. Haar moeder zei dat ook altijd tegen haar.

Bella lachte schamper ze had zo haar best gedaan om niet et gaan huilen en nu huilde ze toch.
‘Het spijt me. Ik denk dat ik me een beetje liet gaan’ ze lachte door haar tranen heen naar Trixie.
Met de pols van haar rechterarm veegde ze de tranen weg.
Ze stond op en controleerde of het konijn al gaar was.
Terwijl ze over het konijn gebogen stond maakt ze een afspraak met zichzelf dat ze niet meer zou huilen.
Zeker niet als degene om wie ze moest huilen het niet waard was.

Trixie grinnikte opeens. Ze wist niet waarom. Ze moest gewoon grinniken en voor ze het wist zat ze te lachen. "Wij zijn een stelletje huilebalken zeg." zei ze nog steeds lachend. Ze draaide zich om en pakte Hope op schoot. "Mensen zijn raar hè Hope?" Trixie aaide het konijn om het af te leiden van het konijn boven het vuur. Hope maakte een goedkeurend geluidje. en nestelde zich lekker op Trixie's schoot. Trixie keek naar Hope. Ze voelde zich opgelucht nu alles een beetje eruit was.

Verbaast keek Bella naar Trixie wie gaat er nou lachen op zo’n moment?
Maar als ze even goed nadacht was het eigenlijk ook best grappig.
Ze verscheen een glimlach op haar gezicht.
Het konijn was nog niet gaar dus ging ze weer naast Trixie zitten.
‘Hoop hè?’ ze bekeek het konijn nog eens.
Ze vond het niet echt een Hoop maar ergens klopte het wel.
Ze aaide hem zachtjes over zijn kopje terwijl ze spijtig naar het konijn boven het vuur keek.

Bella voelde zich rood worden maar toch keek ze naar Bella. "Je vind me nu vast gestoord maar zijn ogen hebben iets wat me gewoon hoop geeft." Oké, dacht ze, dat klonk echt stom. Ze besloot maar weer naar Hope te kijken en aaide hem weer. Hij voelt zich vast gemeen, dacht ze, hij wordt hier door twee mensen geaaid terwijl zijn soortgenoot aan het braden is. Maarja, dacht Trixie nu alsof ze het tegen Hope had, sommige dingen lopen anders. En dat kon Trixie weten.

Bella schudden haar hoofd.
‘Dat is helemaal niet gek hoor!
Iedereen heeft iets waar hij hoop uit kan putten’ zij zelf had dat niet echt maar misschien was het niet eens zo’n slecht idee om er een te zoeken.
‘Weet je iedereen heeft eigenlijk hoop nodig de meeste mensen die ik ben tegengekomen heeft de hoop al opgegeven dat we terug kunnen’ het was niet helemaal waar maar de meeste hadden het echt opgegeven.
Ze beek het konijn eens met andere ogen en de naam paste eigenlijk precies bij hem.

Trixie keek verbaasd op. "Mensen? Welke mensen? Zijn hier nog veel mensen?" Trixie drukte haar lippen stijf op elkaar. Waarom vroeg ze nou opeens zoveel terwijl ze normaal bijna nooit praatte? "Sorry." zei ze. Ze keek weer naar Hope. Hoeveel mensen zouden er al vast zitten op deze plek? En waren ze allemaal zo aardig als Bella of zou ze een paar vijanden krijgen? Trixie was helemaal in gedachten verzonken toen ze zich bedacht dat ze iets gevraagd had. Ze keek afwachtend naar Bella.

Bella onderdrukte een glimlach toen ze hier zelf net kwam had ze ook niet verwacht andere mensen tegen te komen.
‘Mmm je dacht toch niet dat jij de enigen was?
Er zijn bete veel mensen hier maar de meeste zitten verspreid dus de kans dat je ze snel tegen komt is klein’ ze glimlachte.
‘Je hebt eigenlijk best geluk gehad dat je mij hier bent tegengekomen.
Ik was al bijna weg’ ze keek Trixie pleitend aan hoe zou ze er op reageren?
‘Hoe lang ben je hier nu al precies?’
nieuwsgierig keek ze Trixie aan ze wist niet of ze de vraag al gesteld had en als ze dat gedaan had dan was ze het antwoord al weer vergeten.

Trixie zuchtte opgelucht toen ze hoorde dat ze niet zo snel iemand zou tegenkomen, glimlachte en dacht na. Hoelang was ze hier nu? Ze had geen idee eigenlijk. Ze was zo druk bezig geweest een uitweg te bedenken dat ze niet echt de tijd had bijgehouden. Was het twee dagen geleden dat ze hier wakker werd? Of toch langer geleden? Of juist eerder? Ze moest meteen weer denken aan toen ze wakker was geworden. Automatisch ging haar hand naar haar rechter wang waar ze toen een schram had opgelopen. Ze dacht even terug aan dat moment en herinnerde zich toen dat Bella haar iets had gevraagd. "Eh... Geen idee eigenlijk." zei ze eerlijk. Ze wist dat Bella het ook niet wist en greep nogsteeds elke kans aan om niks te hoeve vragen. Wat ben je toch een slecht gezelschap, zei ze in haar hoofd tegen zichzelf, Bella probeert misschien wel een gesprek te beginnen. Toch had Trixie al veel meer gepraat dan ze normaal zou hebben gedaan.

Bella haalde haar schouders op.
Zelf wist ze het ook niet precies ze had de eerste vijf weken bijgehouden maar was er toen mee gestopt.
‘Maar als je iemand tegen komt moet je nooit maar ook echt nooit zomaar tevoorschijn komen’ ze hoopte dat Trixie het zou onthouden.
‘De meeste zijn erg aan hun privacy gehecht’ ze had zelf een keer gehad dat ze bijna doorboord was door een speer toen ze iemand achteren aansprak.

Trixie knikte. "Ik zal het onthouden. Ik ben zelf ook erg op mijn privacy gesteld." Dat was echt zo. Haar privacy was eigenlijk het enige in haar leven waar ze vroeger aan dacht. Haar moeder begreep het altijd, Trixie had het tenslotte van haar. Maar alle kinderen vroeger op haar school en nu, in de tent waar ze werkte om wat bij te verdienen voor haar en haar moeder, begrepen haar niet. Ze probeerde haar te ontwijken. Trixie was er nu wel aan gewend. Ze wist niet anders dan dat ze als onzichtbaar werd beschouwd, maar nu ze er zo over nadacht vond ze het toch niet zo leuk. Maar dat was voorbij. Alles was voorbij. Ze zou opnieuw beginnen nu ze hier was beland. Een nieuw leven. Een verse start. Trixie knikte in zichzelf en glimlachte.

Bella controleerde het konijn nog een keer en zag dat het gaar was.
Voorzichtig haalde ze hem van het vuur en sneed er een stukje af om te kijken of hij wel echt gaar was.
Ze verbrande haar mond terwijl ze proefde en het smaakte echt goed.
Na zo lang niks gegeten te hebben smaakte dit echt hemels.
Ze pakte de bessen die op de grond lagen en gaf deze met een glimlach aan Trixie.
Zelf sneed ze nog een stuk konijn en propte dat bijna in haar mond.
Ze dacht niet meer aan het konijn dat het was geweest nu was het gewoon vlees dat klaar was op opgegeten te worden.

Trixie pakte de bessen aan. "O, dankje." Nu Trixie de bessen in haar handen had voelde ze pas hoeveel honger ze had. Ze deelde de bessen en at eerst haar helft op voor de de andere helft aan Hope gaf. Maar Hope at niet van de bessen. Trixie dacht dat Hope misschien geen honger had maar voelde toen haar buik pijn doen. Ze klemde haar kaken op elkaar. "Eh... Bella." zei ze bijna kreunend terwijl ze haar armen om haar buik sloeg. "Zijn het wel eetbare bessen?"

Bella keek verschrikt op en liep snel naar Trixie toe.
‘Natuurlijk weet ik het zeker ik heb er zelf ook van gegeten’ ze klonk bezorgd.
Ze pakte een bes en bekeek hem, het was gewoon een zelfde soort bes dat ze zelf gegeten had.
Toen bedacht ze zich opeens iets en sloeg verschrikt haar handen tegen haar mond.
Ze pakte Trixie stevig vast en keek haar in de ogen ‘Welke bessen heb hier voor gegeten?’
Bella wist niet precies hoe deze bessen heten maar ze wist wel dat als je ze in combinatie met een ander soort at je er dodelijk ziek van kon worden.

"Die rood kleurige van de struik waar ik door je pijl werd geraakt." Trixie keek naar het verschrikte gezicht van Bella. "Hoezo?" vroeg ze nu een beetje angstig. Ze keek even naar Hope. Het leek wel of hij ook bezorgd naar haar keek. Ze glimlachte zwakjes want ze voelde geen vreugde meer. Met een nieuwe start bedoelde ze niet het einde. of was het nog niet het einde?

Vloekend rende Bella naar de struik en trok er een hand besjes af.
Zo snel als ze kon rende ze terug naar Trixie.
‘Zijn dit de bessen?’ ze hielde ze op haar openhand voor Trixie’s gezicht.
Bella hoopte met heel haar hard van niet.
Maar omdat ze het niet zeker wist probeerde ze zich te herinnen hoe ze dit probleem in dat boek dat ze gelezen had zouden oplossen.

Trixie schrok toen Bella vloekte en knikte langzaam tegen de bessen die voor haar gezicht bungelden. "Hoezo?" vroeg ze weer. Ze werd nu echt bang. Zou het zo erg zijn? Wat zou er met haar gebeuren. Bella zou vast niet zo reageren als er niks aan de hand was. Nee natuurlijk niet! Dacht ze. En als er iets was zou ze toch niet doodgaan. Toch? Trixie begon te twijfelen en keek nog eens naar Hope. De hoop die ze in zijn ogen kon vinden was verdwenen. Hij keek haar nu ook bezorgt aan. "Hoezo?" vroeg ze weer. Nu wat zachter.