De heuvels.

Bella keek bezorgd in Trixie’s ogen ze zou willen dat ze precies wist wat er was maar ze kon alleen maar raden.
‘Ik weet het niet zeker’ haar stem trilde dus haalde ze diep adem en dwong zich zelf om niet in paniek te raken.
‘Maar ik heb ooit een boek gelezen over kinderen die in de wildernis bessen aten en er toen ziek van werden.
Ze vonden midden in de wildernis gelukkig een huisje waar een man woonde die hun toen geholpen had’
Bella probeerde echt zich te herinnerend wat die man gezegd en gedaan had.
‘Maar ik weet niet meer precies hoe ze beter geworden zijn maar ik weet wel dat als je deze twee bessen
samen eet je er dodelijk ziek van kan worden’ het laatste zei Bella zo zacht dat het bijna niet te verstaan was.

Trixie's ogen werden groot bij die laatste zachte woorden. "Dodelijk ziek?" vroeg ze. Ze wist dat Bella dat had gezegd maar ze wilde het toch gewoon nog eens vragen. Gewoon om zichzelf te laten geloven dat het niet zo was. Trixie ging een beetje rechter zitten. "Wat moet ik doen?" Ze deed geen moeite om haar wanhoop en angst te verbergen in haar stem.

Bella knikte als bevestiging en ging toen met haar ogendicht op de grond nadenken wat er in het boek gebeurde.
‘Ik weet niet wat ik moet doen. De man in het boek gebruikte een of andere plant maar die stond er niet beschreven’
van frustratie kan ze wel schreeuwen.
Wacht eens even stond het er echt niet beschreven?
Ze sloot haar ogen en concentreerde zich nog harder.
‘Ja!’ juichte Bella, ze sprong op duwde haar waterzak in Trixie haar handen.
‘Je moet zo veel drinken als je kan’ Bella was zo opgewonden dat ze struikelde over haar woorden.
‘Ik ben zo terug!’ zonder te wachten of Trixie alles wel goed verstaan had rende ze weg.

Trixie keek Bella verbaasd na. Ze had niet helemaal verstaan wat Bella zei maar dacht dat als ze water in handen kreeg dat was om te drinken. Trixie voelde zich een beetje duizelig worden maar voelde ook hoeveel dorst ze had. Ze nam een flinke slok. Trixie was nu zo duizelig dat ze niet meer echt rechtop kon zitten. Ze ging liggen en nam nog een slok. Alles werd een beetje wazig voor haar ogen dus sloot ze ze maar. Ze nam nog twee grote slokken en goot een beetje water over haar gezicht. Ze had het opeens heel warm terwijl ze wel voelde dat ze wit wegtrok. Ze hoopte dat Bella zou opschieten met een oplossing. Trixie nam nog een slok en bleef toen rustig liggen. Het water op haar gezicht werd nu vergezeld door zweet.

Bella rende zo snel als ze kon naar de struiken waar ze de bessen geplukt had.
Daar aangekomen voet ze zich op haar knieën vallen en groef met haar bloten handen een diepen kuil bij de wortelen.
Haar vingers deden pijn door de harde aarde maar ze ging door.
Toen ze de onderste wortel wad gevonden toen stopte ze en trok er zo hard aan als ze kon.
Hij werkte niet echt mee maar even later lukte het haar toch.
Ze rende naar de andere struik en deed daar hetzelfde.
Met allebei de wortels in haar handen rende ze terug naar Trixie.
Toen ze bij Trixie aangekomen was zag ze tot haar schrik dat ze haar ogen dicht had.
Ze schudden Trixie door elkaar ‘Wakker blijven!’ ze schudden misschien iets te hard maar daar letten ze niet op.
Uit haar tas pakte ze de halve kokosnoot schaal die ze had bewaard en maakt van de wortelen een soort prutje.
Ze goot er water bij en zetten de hele schaal in het vuur ze hoopte dat hij niet in de vik vloog.
Ze ging bij Trixie zitten en begon vragen te stellen.
‘Hoe oud ben jij eigenlijk?’ misschien hielp het om Trixie er bij te houden zodat ze niet weg kon zinken.

Trixie schrok zich rot toen iemand haar door elkaar schudde. Haar ogen vlogen open. Ze zag een beetje wazig, niet zodat ze niks meer kon zien maar gewoon niet helemaal scherp. Ze keek naar wat Bella allemaal aan het doen was en bedacht zich dat Bella waarschijnlijk degene was die haar door elkaar had geschud. Ze hoorde Bella tegen haar praten alsof het van verderop kwam maar ze kon wel verstaan wat Bella aan haar vroeg. "Zeventien." antwoordde Trixie schor. Ze merkte dat ze haar ogen met veel kracht open probeerde te houden, dus sloot ze ze maar weer. Een zucht ontsnapte uit haar mond.

Bella trok en wenkbrauw op e had niet verwacht dat Trixie een jaar ouder was.
Ze controleerde of het prutje warm genoeg was maar dat was het nog niet.
‘Echt? Kan je me misschien iets vertellen over je leven thuis?’ ze kon wel gillen van frustratie dat het nog niet warm genoeg was.
Ze pakte het water en hield die Trixie voor.
‘Drink’ beval ze.

"Nou," zei Trixie schor maar dat was alles. Haar keel deed pijn en hij voelde dik. "Nee, dat heb ik net al gedaan." perste ze eruit als antwoord op Bella's vraag. Haar keel voelde aan alsof er niks door kon en ze begon het ook steeds warmen te krijgen. Ze kneep haar ogen samen en probeerde de warmte te negeren. Het lukte niet. Omdat haar keel zo'n pijn deed kon ze ook niet zo makkelijk ademhalen. Ze ademde rochelend.

Bella zetten het water op de grond en voelde aan Trixie haar voorhoofd, ze was heet.
Bella had in dat boek gelezen dat als je koorts had het gif sneller ging dan anders.
Ze controleerde het prakje en ze dankte god dat hij warm genoeg was.
Ze had haar vingers verbrand maar daar maakte ze zich later wel zorgen om.
ze gooide er nog meer water bij zodat hij niet te warm was en liet zich toen bij Trixie op de grond zakken.
‘Dit moet je opdrinken. Het gaat even pijn doen maar hopelijk voel je je daarna wat beter’
wat ze maar niet zei is dat als je het drankje gedronken had in slaap viel voor een paar uur.

Trixie voelde waar het drankje was omdat ze haar ogen niet meer open kreeg. Ze was te vermoeid. Ze dronk het in één keer leeg, verslikte zich even omdat ze het dronk terwijl ze lag en voelde toen pijn in haar keel. Ze schreeuwde. Het begon te branden. Ze schreeuwde nog meer terwijl haar keel daar eigenlijk nog meer pijn van deed. Toen voelde ze opeens een vermoeidheid door haar lichaam stromen. Ze was stil. En voor ze het wist sliep ze.

Bella keek hoe Trixie schreeuwden en ze keek hoe ze in slaap viel.
Er liep een straaltje van het drankje over Trixie’s wang die ze voorzichtig wegveegde.
Bella zag dat Hoop naar Trixie staarde en ze zei ‘het kont wel goed met haar’
ze voelde zich schuldig het was haar schuld dat Trixie vergiftig was geweest.
Ze zuchten, het enigen wat ze nou kon doen was wachten toch Trixie wakker werd.
Ze pakte nog een stuk vlees en at het langzaam op.

Trixie liep weer door een bos. Ze hoorde zacht geroezemoes alsof mensen niet ver bij haar vandaan aan het praten waren. Ze liep snel in de richting van het geluid. Nu hoorde ze één stem boven het geroezemoes uitkomen. De stem van haar moeder! Trixie begon harder te lopen maar het geroezemoes en de stem van haar moeder werden niet luider. "Mam?" vroeg ze aan niemand eigenlijk. "Mam!" Trixie's moeder verscheen tussen de bomen. Trixie begon te rennen. "Mam!" Toen ze haar moeder wilde omhelzen verdween ze opeens. "Mam!" Trixie vloog zwetend overeind bij het vuur. Ze keek verbaasd naar Bella. "Eh... Hoi?"

Bella moest van opluchting bijna huilen.
Trixie had zo’n twee uur geslapen maar haar haar gevoeld was het veel langer.
‘Hoe voel je je nu?’ ze liep weer naar Trixie en voelde dat de koorts gezakt was.
Tijdens het slapen was hij van hoog naar laag gegaan en Bella had niet zeker geweten of Trixie het wel zou halen.

Trixie dacht even na. Ze herrinderde zich weer wat er met haar gebeurt was. Ze voelde zich nog een beetje loom en had wat keelpijn maar ze voelde zich wel al wat beter. "Het gaat beter." Zei ze opgelucht. Ze had het eigenlijk ook tegen zichzelf. Haar maag knorde een beetje. "Hmm." zei ze. "Mag ik al wat eten?"

Bella moest zachtjes lachen en schudden haar hoofd.
‘Je kan beter eerst even wat drinken’ ze gaf Trixie de zak water aan en keek of ze nog wat fruit had.
In haar tas vond ze nog twee appels die ze had bewaard voor als ze vandaag niks kon vangen.

Trixie dronk niet te veel omdat ze niet al Bella's drinken wilde opmaken. Ze voelde dat haar keelminder pijn deed nu ze wat had gedronken en nam toch nog een slok. Toen keek ze verschrikt om zich heen. Maar Hope zat gewoon naast haar. Hij keek weer wat vrolijker. Ze werd zelf ook wat opgewekter.

Toen Trixie gedronken had gaf ze haar de appel.
Ze nam zelf een hap uit de andere appel.
Ze wist niks te zeggen dus deed ze dat ook niet.

Trixie nam een grote hap van de appel. "Bedankt." mompelde ze met volle mond. Ze kauwde snel. "Echt bedankt. Je hebt waarschijnlijk gewoon mijn leven gered. Echt bedankt." Ze dacht nu eigenlijk pas na over hoe weinig het wel niet gescheeld had, of ze was echt dood geweest. Ze nam nog een hap van de appel. Hope keek haar smekend aan. Ze lachte en pulkte een stukje van de appel af en gaf het aan Hope. "Alsjeblieft Jongen."

Bella lachte om Hoop.
Misschien moest zij ook maar een beetje hoop zoeken.
‘Graag gedaan hoor en eigenlijk was het mijn schuld dus sorry daarvoor’ ze bloosde een beetje.
Ze keek naar Hoop en moest weer lachen.

Trixie keek naar Bella en glimlachte. "Jij kunt er ook niks aan doen." zei ze. "Als je ook nog zou moeten opletten op wat de mensen om je heen voor bessen eten kun je het opgeven. Dan overleef je het niet." Trixie dacht na over wat ze net gezegd had en bedacht zich dat het best raar klonk. Ze nam nog een hap van haar appel en pulkte nog een stukje van de appel voor Hope. Hope had het zo op terwijl het eigenlijk een best groot stukje was voor zo'n klein konijnen mondje. "Rustig rustig." lachte Trixie. Ze aaide Hope tussen zijn oortjes en keek hoe hij tevreden ging liggen.

Bella dacht na over wat Trixie net gezegd had ergens had ze wel gelijk.
‘Daar heb je gelijk in maar ik had best wat beter op kunnen letten.
En trouwens als ik niemand zou helpen als die hulp nodig zou hebben dan zou het hier veel et rustig worden!’
ze voelde zich er nog steeds schuldig over.
Ze had haar appel voor de helft op en begon al vol te raken,
ze had terwijl Trixie sliep ¼ deel van het konijn opgegeten en de rest klaargemaakt zodat ze het een paar dagen kon bewaren.

"Tja," zei Trixie, "normaal is saai best leuk." Trixie dacht na. Iedereen vond haar altijd saai. Behalve... Haar moeder. Trixie moest meteen weer denken aan haar droom zonder dat ze er iets aan kon doen. Voor ze het besefte speelde de hele droom zich opnieuw af in haar hoofd. Trixie had het idee dat ze vast heel raar keek. Haar ogen waren vast wazig. Toen ze aan het einde van de droom was zag ze de as van het gedoofde vuur weer. Ze zag Hope stiekem aan haar half opgegeten appel knagen maar liet het toe. Ze had geen honger. Ze had opeens nergens zin in.

‘Ja saai is soms best leuk maar hiet helemaal alleen zijn? Dat lijkt me echt niks!’ ze lachte een beetje en keek naar Trixie.
‘Gaat het wel?’ Bella ging dichter bij Trixie zitten.
De ogen van Trixie staarde in de verte maar Bella had niet het idee dat ze zag wat er voor haar gebeurden.

Trixie keek op. "Hmm." mompelde ze. Ze knikte er bij. Ze kon goed liegen. Ze loog zo vaak tegen haar moeder. Dat speet haar dan heel erg maar haar moeder hoefde niet te weten wat er in haar leven allemaal gebeurde. Niemand hoefde dat te weten. Zo was ze altijd al geweest. Opstandelijk en zacht. Ze kon tegen klappen. Die kreeg ze zo vaak. Gemene opmerkingen deden haar niks meer. Vroeger wel maar nu was ze er aan gewend. Om haar woorden kracht bij te zetten glimlachte Trixie naar Bella.

Bella haalde opgelucht adem ‘Ik dacht even dat het misschien een terug val was.’
Ze geloofde niet helemaal dat het goed ging maar als Trixie het niet wou vertellen moest ze het zelf maar weten.
Bella keek naar het de zon en zag dat hij al bijna onder was.
‘Oef moet je zien hoe laat het al is!’ Bella baalde ze was niet van plan om hier nog een nacht te blijven maar ze kon Trixie niet alleen laten.
Ze zag dat het vuur uit was en ze knielde er zuchtig naast om hem weer aan te maken.