De heuvels.

"O, nee. Geen terug val. Alles gaat prima, dankzij jou." Trixie keek hoe Bella bij het vuur neerknielde. "Dat hoeft toch niet aan? Van mij niet in ieder geval en ik denk niet dat jij nog blijft." Ze dacht na. Nee, Bella zou vast niet blijven. Trixie reisde ook rond. Ze bleef ook niet lang op dezelfde plek en ze had begrepen dat Bella hier al geslapen had. Toen viel haar iets in. "En van mij hoef je niet te blijven hoor." Bella hoefde echt niet te blijven. Trixie vond een beetje gezelschap wel fijn maar was het ook gewend om alleen te zijn. Haar maakte het niks uit. Er was niet meer veel wat haar iets uit maakte.

Bella lachte naar Trixie maar bleef bij het vuur benieuwd zitten.
‘Nee ik vind het ook wel eens fijn om niet alleen te zijn en als ik morgen vroeg wegga is het vroeg genoeg’ ze vond het niet erg om langer te blijven.
‘En het vuur moet echt aan, ik weet niet wat hier allemaal leeft maar ik wil het ook niet weten’ het lukte niet.
Haar vingers wouden niet meehelpen maar ze zou het niet opgeven.

"Momentje." zei Trixie. Ze stond op en liep richting de plek waar ze eerst was toen de pijl van Bella haar raakte. Ze had de plant gezien en hem herkend. Hij moest hier ergens zijn... Aha! Daar was hij. Ze plukte hem en liep ermee terug naar het vuur. Ze gooide hem op de stapel hout en er kwam meteen een vonk. "Ziezo." ze ging weer naast Hope zitten.

Verbaast keek Bella naar het vuur ‘Hoe heb je dat gedaan?’
Ze leunde naar achteren en maakte het zich gemakkelijk.
Haar spieren deden pijn en ze had hoofdpijn maar dat had ze de laatste tijd vaker.

Trixie wreef beschaamd over haar achterhoofd. "Eh... ik liet ,toen ik hier pas was, een takje op die plant vallen. Het takje en de plant vlogen meteen in de fik." Trixie werd rood. "Ik herrinerde me de plant nog." zei ze er achter aan. Ze aaide Hope als afleiding.

‘Dat is zo gaaf!’ Bella keek Trixie bewonderend aan.
‘Staan hier nog meer van die planten?’ dat zou veel makkelijker zijn dan steeds prutsten met takken en stenen.

Trixie dacht na. "Ja die zijn er hier. Maar ik zou ze niet in voorraad mee nemen want dan raak je er misschien perongelijk hout mee aan en staat alles hier in de fik." Ze staarde naar het vuur. Ze sprak uit ervaring.

Bella lachte ‘Ik was niet van plan om wat mee te nemen maar dan weet ik in ieder geval voor welke plant ik moet oppassen.’
Eigenlijk was ze wel van plan om er een paar mee te nemen maar dan wel goed ingepakt.
Het kon best wel eens handig zijn…

Trixie knikte. "Oké." Ze zweeg. Ze wist niet wat ze nog meer zou moeten zeggen. Ze wist eigenlijk nooit wat ze moest zeggen. En nu, met een vreemde. Wacht... Was Bella eigenlijk nog wel een vreemde. Of waren ze nu... Vrienden? Dan zou Bella Trixie's eerste vriendin zijn. Trixie aarzelde. Hoe moest je vrienden maken? Gewoon vragen of ze vrienden waren? "Eh..." begon Trixie. Maar verder ging ze niet. Nee, dat was raar. Je kon toch niet vragen 'Hé, zijn we nu vrienden?' Nee, dat was dom. Dan vond Bella haar nog raarder dan ze haar vast al vond.

‘Is er wat?’ Bella had niet echt opgelet maar het leek wel of Trixie met iets zat.
Ze stond op en rechte haar rug, van het lange stil zitten kreeg ze altijd last van haar rug.

"Eh... Nou... Ik vroeg me af..." begon Trixie aarzelend. "Of we nu... Eh... V-vrienden waren." Trixie had moeite om het woord vrienden te gebruiken want dat deed ze eigenlijk nooit. Haar moeder en zij praatten eigenlijk nooit over haar sociale leven. Je kunt moeilijk praten over iets wat je niet hebt. Trixie staarde naar de grond. Zo. Het was eruit. Maar nu vond Bella haar zeker raar. Als ze dat niet al vond. Trixie voelde zich een groentje.

Bella keek Trixie verbaast aan.
Moest ze dat nog vragen?
‘Natuurlijk zijn we vrienden!’ ze schudden haar hoofd, ze kon zich niet voorstellen hoe moeilijk dit was om te vragen.
Ze stond verteld dat Trixie het gedurfd had om te vragen.

Trixie zuchtte opgelucht en glimlachte toen. "Sorry." zei ze. "Ik ben niet echt eh... Hoe zeg je dat." Ze dacht na. "Gewend dat mensen aardig tegen me doen." Zo. Ook dat was eruit. Maar ik moet wel oppassen, dacht ze. Niet te veel zeggen, anders denk ze dat ik hopeloos ben. Niet dat dat niet waar is, dacht ze fronsend. Maar ze hoeft het toch niet te weten? Trixie keek naar Hope. Hij was haar vriend ook. Dat wist ze gewoon. Want naast hoop straalde zijn ogen iets warms uit. Trixie kende het niet, maar ze vermoedde dat het vriendschap was.

Bella glimlachte vriendelijk naar Trixie.
Zelf had ze ook niet echt ervaring met vrienden en mensen die vriendelijk voor haar waren.
‘Dat is niet erg, zelf heb ik ook niet zo veel ervaring met andere mensen’ ze keek glimlachend naar de lucht.
‘Maar hier moet je echt oppassen met wie je vertrouwd want je weet maar nooit wat die voor bedoelingen heeft’ Bella keek Trixie ernstig aan.

"Ik weet het." verzuchtte Trixie. "Helaas is niet iedereen in de wereld aardig." Trixie pakte Hope op schoot en aaide hem. Ze zou voor hem blijven zorgen als hij zou blijven. Wel raar. Een wild konijn dat zomaar naar haar toe kwam en bleef. Maar Trixie vond het niet erg. Een extra vriend kon je wel gebruiken.

‘Nee niet iedereen maar de meeste zijn wel aardig’ ze keek naar de zon die bijna onderwas.
Ze geeuwde een beetje, het was een lange dag geweest.
Bella keek nu naar Trixie en Hoop ‘Weetje je zou eigenlijk een soort tuigje voor Hoop moeten maken’ het kwam zo opeens in haar op.
Ze was niet zeker of het een goed idee was maar het zou wel handig zijn.

"Misschien." zei Trixie nadenkend. Ze verplaatste zich even in Hope maar schudde toen haar hoofd. "Ik denk niet dat hij dat fijn zal vinden. Hij is een wild konijn. Een beetje raar als hij opeens rondloopt aan een riem." Hope bewoog zijn hoofd alsof hij instemmend knikte en Trixie glimlachte.

Bella zag het al helemaal voor zich en kon niks anders dan lachen.
‘Daar heb je gelijk in maar ik bedoel een tuigje zodat iedereen weet dat hij niet eetbaar is’ het kwam er een beetje lacherig uit.
Ze bedacht dat eigenlijk helemaal niks uit zou maken als ze op hem schoot maar van dichtbij zou het een verschil maken.

Trixie dacht na. Dat was best slim. "Ja." zei ze. "Best slim." Ze wist niet of het veel zin zou hebben maar het zou kunnen. Maar hoe moest ze zoiets maken? Trixie was niet zo creatief. Al wist ze wel goed hoe ze voor zichzelf moest zorgen. Dat was wel een voordeel voor iemand die opeens wakker is geworden in een vreemde wereld waar je waarschijnlijk nooit meer uit komt. Nu Trixie er zo over nadacht klonk het zo als in een fantasie verhaal. Maar helaas... Het was echt. Toch?

Bella dacht na over een manier om een tuigje te maken.
‘Je zou..’ twijfelde ze ‘Je zou van een stukje soepel leer een tuigje proberen te maken.’
Ze wist niet of het zou lukken maar het zou het proberen waard zijn…

"Soepel leer?" vroeg Trixie. "En hoe zou ik daar aan moeten komen?" Ze dacht na maar kon niks bedenken. Gewoon, omdat ze te moe was. Terwijl ze net een tijdje had geslapen was ze nu toch gewoon weer moe. Trixie keek naar de ondergaande zon. Het was echt heel mooi. Thuis kon ze dit nooit zien. Maar als ze zoals zo vaak een keer was weggelopen ging ze naar een mooi plekje waar je het goed kon bekijken. Trixie glimlachte. Haar moeder vond het niet eens erg als ze een keertje wegliep. "Ben je al eens weggelopen?" Het floepte er zomaar uit. Trixie sloeg haar hand voor haar mond. Waarom zei ze dat nou weer?

Bella keek Trixie ernstig aan.
‘Ik heb een keer geprobeerd om weg te lopen maar dat liep niet echt goed af’ ze rilde al bij de gedachte.
Haar vader had haar na een half uur al te pakken en wat hij daarna bij Bella gedaan had….
‘En jij? Ben jij al een weggelopen?’ ze dacht van niet Trixie zag er niet uit of ze weg zou lopen en dat dan lang zou volhouden .
Zuchtend keek ze naar de zonsondergang het was mooi maar het deed haar niks.

Trixie lachte. "O ja. Mijn record is 4 dagen achter elkaar." Trixie glimlachte. "Waarom ging het jou niet zo goed af? Ik kan het je wel leren hoor." Trixie zweeg. Dat had helemaal geen zin. Ze zouden hier nooit meer uit komen. Nooit. Trixie had het allang opgegeven. Daar was ze al snel klaar mee geweest.

Bella lachte een beetje septisch ‘Het wegkomen was al een probleem. Wat wou mijn vader mij graag opsluiten in mijn kamer..’ ze zuchten even hulpeloos.
‘Ik moest me een uur lang in een vuilniszak verstoppen met maar een kleine opening om lucht te helen’ ze rilde al bij de herinnering er aan.
In gedachte verzonken keek ze voor zich.

Trixie ogen werden groot. "Een heel uur?" vroeg ze verbaasd. "Hoe heb je dat volgehouden?" Trixie dacht aan hoe het zou zijn geweest als zij dat had moeten doen. Dat had ze echt niet gekund. Ze was altijd zo gewend om genoeg ruimte en lucht te krijgen. Als zij wegliep koos ze een beetje een handige plek uit. Zoals de rots waarop de altijd naar de zonsondergang keek, of haar hut. Ze glimlachte bij die gedachte. Die had ze gemaakt toen ze klein was en in de loop der jaren verbouwd en vergroot omdat zij ook groter werd. "Hé!" Zei ze opeens en ze sprong op. Ze liep zonder verder nog iets te zeggen in de richting van een groepje bomen. Ze had een plan. Ze kon het in ieder geval eens proberen.