Het drijfzand

Het is een open plak in het midden van een groepje bomen.
Als je er naar kijkt zie je niks bijzonders. Maar als je er loopt merk je dat je er langzaam in vast komt te zitten.
Er hangen lianen boven je hoofd maar je komt er vaak niet bij.
En als je tegenstribbelt zak je er sneller in.

Jennifer liep tussen de bomen door. Ze had een goed humeur, want ze had goed gegeten en gedronken en de omgeving leek perfect. Ze was da ook niet van plan dat te laten verpesten door iets of iemand. Na een stukje lopen merkte ze dat de grond een beetje vochtig was en het lopen steeds lastiger ging, haar voeten leken wel aan de grond vast gekleefd! Ze bleef stilstaan en keek omlaag. Ze zag dat ze op een soort modderige grond stond en haar voeten leken elke seconde iets verder weg te zakken. drijfzand, schoot het door haar heen. Lichtelijk raakte ze in paniek, want hoe zeer ze ook verder probeerde te lopen en haar voeten probeerde op te tillen, ze kwam gewoon niet meer weg!

Bella keek om zich heen ze zat nu al een paar uur achter een hert aan maar ze had nog geen kans gezien om hem neer te schieten.
Ze spande haar poog en richtte, het hert stond dood stil een paar meter voor haar.
Ze schoot raak! Ze liep snel naar het hert toen en trok de pijl uit zijn zij.
Het dier ademde nog dus uit haar tas pakte ze het geïmproviseerde mes en sneed zijn keel in een keer door.
Ze kon zich niet voorstelen dat ze dit een paar weken geleden zou durven maar nu leek het zo normaal.

Jennifer zat inmiddels tot haar heupen in het drijfzand toen ze eerst een voorwerp door de lucht hoorde zoeven en toen een harde plof hoorde. Ze keek zoekend om zich heen, voor zover ze haar hoofd kon draaien dan, en zag tot haar verbazing Bella bij een dood hert staan. 'Hé!', riep Jennifer in de hoop dat Bella haar zou horen en zou komen helpen.

Bella keek verschrikt op en hield haar boog in de aanslag.
Ze zag Jennifer gelijk.
Ze bekeek de situatie waar Jennifer in zat en handelde snel.
Ze sneed een van de lianen in haar buurt los en gooide het naar Jennifer toen.
De liaan kwam niet eens bij haar in de buurt.
Vloekend trok Bella de liaan terug en knoopte hem aan een pijl en schoot hem naar Jennifer toe.
Ze hoopte dat ze goed geschoten had anders was Jennifer er geweest.
En jes! ‘pak vast’ schreeuwde ze naar Jennifer.

Jennifer wachtte vol spanning af of de liaan bij haar aan zou komen. Ze kreeg het doodsbenauwd in het drijfzand, waar ze inmiddels al tot haar taille in zat, en wilde er dan ook zo snel mogelijk uit. Snel greep ze het touw vast en keek naar Bella. Ze wist niet of ze sterk genoeg was om zichzelf eruit te trekken en wachtte tot Bella met een goed plan kwam.

Bella bekeek de situatie nog eens het zag er niet goed uit voor Jennifer.
‘Oké ik ga dit touw aan die boom vastbinden en dan moet je probeerden om hem om je middel te binden’
Bella deed gelijk wat ze zelf zei en knoopte hem stevig vast.
Met haar mes sneed ze nog een liaan af en wachtte rustig tot Jennifer de liaan om haar middel had geknoopt.

Jennifer keek een beetje twijfelend naar het touw, maar bedacht zich dat dit misschien haar enige optie was. Natuurlijk had ze ook de optie om gewoon te sterven, maar dat was ze zeker niet van plan. Braaf deed ze wat Bella had gezegd en knoopte de liaan strak om haar middel. Of de liaan stevig genoeg zou zijn wist ze niet, maar ze moest het er maar mee doen.

‘Oké nu schiet ik dit touw naar je toe en die met je stevig vastpakken’ Bella hoopte met heel haar hard dat ze genoeg geoefend had om Jennifer niet neer te schieten.
Ze pakte nog een pijl en bond daar het touw aan vast, ze zetten de pijl op de pees en schoot.
Hij raakte Jennifer net niet en bleef voor haar in het drijfzand steken.
Bella haalde opgelucht adem dat was gelukkig goed gegaan.

Jennifer vertrouwde Bella, maar toch was ze bang voor de pijl. 'Oké', zei ze een beetje aarzelend. Met haar adem ingehouden wachtte ze tot de pijl geland was. Ze ademde pas weer door tot ze zich besefte dat ze niet geraakt was. Opgelucht pakte ze de liaan vast, maar wist vervolgens niet goed wat ze eigenlijk moest doen. Een beetje onzeker keek ze naar Bella. 'En nu?', vroeg ze onzeker. Haar kansen dat ze eruit zou komen waren groot, maar dan zou ze het wel juist aan moeten pakken.

Bella keek Jennifer even onzeker aan hat had net zo’n goed idee geleken maar nu wist ze dat niet zo zeker.
‘Oké nu moet je rustig blijven ik ga proberen om te eruit te trekken’ Bella wist niet zeker of ze sterk genoeg was maar ze zou het zeker probeerden.
Bella zetten zich schrap en trok zo hard als ze kon.

Jennifer knikte begrijpend, maar ook onzeker. Erg zeker van dat het zou lukken was ze niet en de woorden van Bella hadden haar niet gerust gesteld. Hoe kon ze in hemelsnaam rustig blijven als ze al tot iets boven haar taille in het drijfzand zat?! Misschien kwam ze er wel nooit meer uit... Jennifer maakte zich klaar om zich af te zetten, voor zover dat kon, zodra Bella begon te trekken.

Bella trok zo hard als ze kon maar ze kon niet zien of voelen of het hielp.
Het eerste touw zat stevig om Jennifer’s middel zodat ze niet verder zou zakken.
Bella trok en trok het zweet stond op haar bovenlip en rolde van haar nek naar haar rug.

Jennifer zette zich zo hard mogelijk af tegen de vochtige grond waar ze in vast zat. Ze voelde dat ze een stukje omhoog kwam, maar ze was er nog lang niet uit. Ze probeerde mee te helpen door te trekken aan het touw dat aan de boom zat. De kracht die aan haar lichaam zoog was sterk, maar als ze nog even door zou zetten zou ze er waarschijnlijk uit komen. 'Nog even doortrekken!', schreeuwde Jennifer naar Bella en zelf trok ze nog wat harder. Haar stem sloeg even over van de angst die ze de hele tijd had gevoelt. Haar handen trilden, maar ze gaf niet op.

Bella trok echt zo hard als ze kon en ze voelde dat het een beetje hielp maar niet veel.
Haar handen trilde door de kracht waarmee ze trok en ze voelde de blaren die ze zou krijgen.
Haar voeten gleden weg maar ze zetten haar hielen in de grond en trok met haar laatste kracht nog een keer hard aan het touw.
Ze viel met haar kont hard tegen de grond maar ze liet het touw niet los.

Met een ploppend geluid kwam Jennifer uit het drijfzand geschoten. Door de kracht die Bella had gezet was ze er niet heel soepel en elegant uit gekomen, maar dat maakte natuurlijk helemaal niks uit in die situatie. Ze lag nu op het drijfzand en kroop heel voorzichtig naar de kant toe waar het drijfzand ophield. Haar knieën en handen bleven af en toe nog vast zitten aan het drijfzand, maar lang niet zo vast als ze daarvoor had gezeten. Met een harde zucht liet ze zich op de harde grond vallen waar Bella op zat. 'D-Dankje', stotterde Jennifer nog trillend door de kracht die ze had gezet.

Bella was buiten adem ‘Graag gedaan’ hijgde ze.
Ze had kramp in haar maag en ze duwde haar vuisten in haar buik.
Naar adem snakkend keek ze naar Jenniffer ‘Gaat het een beetje?’ het was een rare vraag maar ze moest gewoon weten of alles goed ging.

Jennifer begon te lachen. 'Ja, ik leef nog alles gaat freakin goed man!', riep ze blij. Ze zag dat Bella buiten adem was en gaf haar maar geen knuffel om haar te bedanken, dat zou ze wel doen als ze weer op adem was. Ze haalde de liaan rond haar middel los. Haar broek zat helemaal onder de modder en er zaten een hoop scheuren in. Ja, ze zou nu echt eens zelf kleren moeten leren maken...

Bella lachte opgelucht toen ze zag dat Jennifer niks mankeerde.
Ze had haar ademhaling weer ondercontrole maar de steek was er nog steeds.
Ze haalde nog eens diep adem en hield toen haar adem in.
Ze had haar tas laten vallen maar nu kroop ze er naar toe en haalde er een geïmproviseerd waterzakje uit.
Snel nam ze een slok en gaf hem toen door aan Jennifer.
Het water had een rare smaak maar het was water.

Jennifer nam een slok uit het waterzakje wat Bella haar had aangegeven. Het water smaakte een beetje vreemd, maar Jennifer trok haar schouders op en dronk verder. Waarschijnlijk kon het geen kwaad. 'Dankjewel', zei Jennfier dankbaar toen ze het zakje terug gaf. Ze bedoelde daar niet alleen het water mee, maar ook het redden van haar leven.

‘Volgens mij staan we nu quitte’ Bella moest zelf een beetje lachen al was het van de zenuwen.
Ze kon niet geloven wat er net gebeurd was.
Jennifer was er echt bijna geweest en nu zaten ze hier te kletsen.
‘Ik kan bijna niet geloven dat was echt ongelofelijk eng!’
Bella kon niet meer ophouden met lachen de adrenaline stroomde nog steeds door haar aderen.

Jennifer lachte met Bella mee, al was het een beetje een rare situatie om dat te doen. 'Oké we staan quitte', lachte Jennifer. Het was inderdaad eng geweest, vooral als je nadacht over wat er had kunnen gebeuren en hoe het was verlopen. Ze had geluk gehad, dat zeker.

Bella haalde diep adem in de hoop te stoppen met lachen.
Maar het enigen wat ze bereikte was dat ze nog harden moest lachen.
Ze liet haar blik rondgaan en stopte bij het dode hert.
In een keer stopte ze met lachen en een gevoel van hulpeloosheid overspoelde haar.

Jennifer stopte met lachen zodra Bella dat ook deed. Ze volgde haar blik en bleef rusten op het dode hert. 'Had je honger?', zei Jennifer uiterst grappig. Ze kon een giechel niet onderdrukken en sloeg snel haar hand voor haar mond. Zelf zou ze waarschijnlijk geen hert kunnen doden. Niet alleen omdat ze het zielig vond, maar ook omdat ze gewoonweg niet snel genoeg was om überhaupt een dier te kunnen vangen.

Bella zuchtte verdrietig ‘eigenlijk wel ja’
Ze stond op en pakte het mes dat ze had laten vallen.
Ze liep naar het hert toe en bekeek het eens goed.
Het was dik dus had ze genoeg vlees voor zeker een week.
De huid was nog helemaal intact dus daar kon ze ook gewoon wat mee.
‘Wil jij ook wat?’ ze draaide zich om en keek Jennifer nieuwsgierig aan.
Zou Jennifer het durfen?