Het drijfzand

Toen de beer brulde was Bella’s eerste gedachte wat een geweldig beest en haar tweede rennen.
Ze rende zo snel als ze kon weg, weg van Jennifer en weg van de beer.
Ze wist dat deren sneller waren dus in de eerstvolgende boom met lagen takken klom ze snel naar boven.
Bella keek naar de beer onder haar en legde nog een pijl aan.
De beer klom tegen de boom op, Bella had wel gehoord dat beren konde klimmen maar geloofde het niet.
Ze schoot een pijl en nog een en nog een.
De beer klom snel maar Bella schoot sneller.
Toen hij bijna bij haar was viel hij neer op de grond.
Bella durfde de boom nog niet uit ook al zag de beer er dood uit.

Jennifer werd steeds ongeruster. De minuten kropen langzaam voorbij. Ze beet op de binnenkant van haar wang. Moest ze Bella nu niet gaan helpen? Aarzelend kwam ze in beweging. Ze trilde van top tot teen, zo bang was ze, maar haar moed was sterker en ze beval haar benen te gaan rennen. Haar hoofd draaide zich razendsnel heen en weer terwijl ze tussen de bomen rende om te kijken waar Bella zich bevond. 'Bella!', schreeuwde ze. Ook al zou de beer nu waarschijnlijk naar haar toe komen, schreeuwde ze toch. Ze kon Bella niet in de steek laten, zeker niet nadat ze haar uit het drijfzand had geholpen.

Bella hoorde in de verten Jennifer roepen en dacht dat ze de beer zag bewegen.
‘Ik ben hier!’ ze riep zo had als ze kon in de hoop dat Jennifer haar kon horen.
Ze legde nog een pijl aan maar wachten met schieten.

Jennifer hoorde Bella terug roepen. 'Thank god, ze leeft nog', mompelde ze in zichzelf. Snel rende ze naar waar ze de stem vandaan had horen komen. Vanaf een afstand zag ze al de grote beer liggen bij een boom. In de boom zat Bella. Ze keek vragend naar Bella. 'Is ie dood?', vroeg ze een beetje bang. De beer zou haar makkelijk kunnen doden als hij nog leefde.

‘Ik denk het’ haar stem trilde een beetje.
Voor de zekerheid liet ze de pijl toch maar los.
Hij raakte de beer daar haar hoofd maar nu wisten ze tenminste zeker dat hij dood was.
Ze klom uit de boom en wankelde een beetje.
Ze keek naar beneden en zag dat er bloed langs haar been droop ze had hem vast opengehaald tijdens het klimmen.

Jennifer keek bezorgd naar Bella's been. 'Gaat het wel?', haar stem trilde. Bloed, daar kon ze echt niet tegen. Ze had al vol afgrijzen gekeken naar de pijl die zich in de kop van beer doordrong. Plots herinnerde ze zich dat ze op de heenweg een klein beertje had gezien, maar had er geen aandacht aan geschonken. 'Je gaat me toch niet zeggen dat dit de moeder van dat kleine beertje verderop is?', vroeg ze vol medelijden.

Bella voelde haar lip trillen.
Ze hurkte de neer bij de beer en trok alle pijlen uit het levenloze lijf.
Het maakte kleine plop geluiden maar ze kreeg ze er allemaal uit.
‘Ja dit is de moeder’ ze verluisterde, het voelde fout wat ze had gedaan maar het was de beer of haarzelf dus ze kon er niks aan doen.
Ze sloot de ogen van de beer die haar aankeken.
Ze haalde diep adem en dacht aan het beertje zonder moeder.

Jennifer sloeg haar hand voor haar mond en vocht tegen de tranen die brandden achter haar ogen. 'Wat nu?', vroeg ze met een gebroken stem, ook zij fluisterde. Heel langzaam liep er een traan over haar wang. Geschrokken veegde ze hem weg. 'Ik bedoel, hij overleeft het niet zonder zijn moeder. We moeten iets doen!', zei ze nu hardop. Ze begreep wel dat het niet anders had gekund, anders was Bella er geweest, maar toch... Het was gewoon triest.

Dacht Jennifer echt dat Bella zo’n klein beertje achter zou laten?
Bella stond op en keek Jennifer beslist aan.
‘Ik hou hem!’ ze dutten geen tegenspraak en liep het bos gewoon in.
Ze keek nog een keer om om te zien of ze alles had en liep toen naar het beertje.
Het beertje was eerst bang voor haar maar hij kwam later wel wat dichterbij.
Bella ging op de grond zitten met haar handen met de polsen omhaag.
Ze had genoeg tijd dus het beertje kon zijn tijd nemen.

Jennifer keek Bella met open mond aan. Was ze wel helemaal goed bij haar hoofd?! Een beertje verzorgen, dat was echt niet makkelijk. Het moest eten hebben, drinken hebben, liefde hebben en op kunnen groeien als een beer, niet als mens. Ze volgde Bella en keek toe hoe ze het beertje aar haar toe probeerde te laten komen. Nee, een beer was geen goed huisdier, zelfs niet als ze zo klein waren, dat begreep Bella tot wel?

Bella was zelf wel dat het gekkenwerk was om een beer op te voeden maar ze was zijn moeder het verschuldigd.
Bella begon het koud te krijgen maar ze zou hier blijven.
Het kleine beertje keek schuw toe hij had vast nog nooit mensen gezien.
Langzaam zette hij een stap in Bella’s richting, keek rond en piepte.
Bella dacht dat haar hart zou breken, het beertje riep vast zijn moeder en die zou hij nooit meer zien.

Jennifer's ogen vulden zich met tranen. Ze kon dit niet aanzien. 'Kan je hem niet beter doodmaken ofzo? Dit is hartstikke sneu!', zei ze verdrietig en ook wel een beetje boos. Met haar armen over elkaar geslagen keek ze naar het kleine beertje. God, wat was hij schattig en ze voelde een steek in haar maag. Nee, doodmaken was duidelijk geen optie.

Bella draaide zich langzaam om om hem niet te laten schrikken
‘hoe kun je dat zeggen! Kijk toch eens naar hem ik kan hem toch niet alleen laten’
ze draaide zich weer om en kneep haar lippen op elkaar.
Ze keek naar het beertje en haar ogen zeiden ‘het is goed kom maar hier ik ga voor je zorgen.’
Het beertje liep langzaam naar haar toe en stopte vlak voor Bella.
‘Goed zo’ mompelde Bella, langzaam stak ze haar hand uit om te zien wat hij zou doen.

Jennifer hield haar adem in toen het beertje naar Bella toe liep, alsof ze bang was dat het beertje zou schrikken als ze gewoon zou doorademen. Ook zei ze niks. Misschien had Bella wel gelijk. Één ding was zeker: ze zouden het beertje niet alleen achter laten.

Het beertje snuffelde nu aan haar hand.
Bella had natuurlijk het lichaam van de moeder beer aangeraakt dus misschien rook hij dat.
Nu hij zo dichtbij was kon ze zien dat het een honingbeer was.
Ze wist dat ze geluk gehad had, deze beren werden vaak niet groter dan 1.50 dus zou ze er best voor kunnen zorgen…
Ze raakte zijn kop aan en hij bleef gewoon staan.
Opgelucht haalde ze adem, ze had hem nooit dood kunnen schieten en hij leek niet echt bang dus er was hoop.

Haha, sws dat jij hebt gegoogled op welke beren er zijn xD Sorry ik was beetje inspiloos zo in de vroege ochtend xD
___________________________________________________
Jennifer liet opgelucht een zucht ontsnappen uit haar mond. Misschien had ze het fout, misschien konden ze hem wel meenemen. Of háár. 'Weet je al of het een jongen of een meisje is?', vroeg ze nieuwsgierig.

Bella voelde zich goed.
Ze kon het beertje nu gewoon rustig aaien.
‘Het is een meisje denk ik’ Bella wist het niet zeker maar ze hoopte van wel die waren meestal wat rustiger.
Ze stond langzaam op en het beertje bleef gewoon staan.
Nu ze haar eens goed bekeek zag ze dat het inderdaad een meisje was.
‘Ze moet een naam hebben’ Bella keek Jennifer vragend aan ‘Weet jij wat?’

Jennifer trok één wenkbrauw op. 'Ik?', vroeg ze verbaast en wees met haar wijsvinger naar zichzelf. 'Waarom ik?', vroeg ze nu een beetje boos. 'Jij wou haar houden, dus je mag lekker zelf iets gaan verzinnen', ze snapte niet waarom Bella haar überhaupt een naam wou geven. Het was geen huisdier!

Bella keek Jennifer even verbaast aan.
‘Zo had ik het niet bedoeld maar naam die ik in mijn hoofd had is niet echt een passende’ ze grinnikte, ze had Poe dacht net zo als Winnie de Poe.
Ze bekeek de beer nog eens goed.
Hij kon niet ouder dan een maand of 6 zijn en hij zag er niet uit dat hij zwaarder dan een kilo of 15 was.
Bella boog zich voorover en sloot haar armen om zijn middel.
De beer keek naar haar en trilde maar bleef nog steeds stilstaan.

Jennifer dacht na over haar woorden, misschien had ze het toch iets te gemeen gezegd. 'Sorry', mompelde ze. 'Waar dacht je dan aan?', vroeg ze nu iets blijer. Wat was nou een goede naam voor een beer?

‘Ik zat te denken aan Poe van Winnie de Poe maar dat is niet echt een naar voor een beer’ dat was het eigenlijk wel maar hij paste niet.
Bella had haar armen nog steeds rond de beer en tilde hem voorzichtig op.

Jennifer keek Bella verontwaardigd aan. 'Dat is toch een hartstikke leuke naam?' Het beertje liet zich gewoon optillen, wat haar verbaasde, maar dat maakte alles wel gemakkelijker. Als het beertje niet een beetje tam zou zijn, dan hadden ze een probleem, want dan konden ze haar niet echt helpen.

Bella wankelde even onder het plotselinge gewicht haar ze hield het beertje stevig vast.
‘Ja het is ook een leuke naar maar kijk is naar haar vind je haar echt een Poe?’ Bella draaide zich met de beer om naar Jennifer.

Jennifer keek grinnikend naar Bella. 'Het is geen huisdier hoor!' Het beertje zag er nu schattig uit, maar dat zou al snel anders zijn als ze groter werd. Dan werd ze een roofdier. En dan zouden Bella en zij niet meer voor haar kunnen zorgen. Hoe graag Bella dat ook zou willen.

‘Dat weet ik maar ze is zo schattig!’ verzuchte Bella.
Ze wist ook wel dat normale mensen geen beren als huisdier hielden maar wie zei dat het niet kon?
In deze rare wereld kon niemand zeggen dat het niet mocht.
‘Maar ik kan hem hier niet alleen laten dus gaat hij mee!’
ze keek even om zich heen en keek toen weer naar Jennifer
‘Uhh weet jij nog waar het kamp was?’