Het drijfzand

Jennifer wist niet hoe ze hier op moest antwoorden. Het hert was toch al dood, dus ze konden het maar beter opeten. 'Eh... Best', zei ze aarzelend. Ze moest er nog niet aan denken om een stuk hertenvlees in haar mond te hebben, maar haar maag knorde en nam zich voor niet na te denken als ze het zou eten, dan zou het beter gaan.

Bella grinnikte ‘heb je ooit een dier dood gemaakt?’ vroeg ze onschuldig.
Ze was er achter gekomen dat de meeste hier het nog nooit gedaan hadden.
Met geoefende had vilde ze het hert en maakte een stuk klaar om te roosteren.
‘Kan jij misschien een vuurtje maken? Dan gaat het sneller’ ze was benieuwd hoe Jennifer het ging doen er waren vele manieren op een vuur te maken.
Ze deed extra voorzichtig met de delen die ze later nog eens zou kunnen gebruiken.

Jennifer schudde heftig haar hoofd. 'Nee, ik zou het denk ik niet kunnen', ze wist dat ze het wel zou kunnen, maar zei maar van niet, zodat ze het ook niet zou hoeven te bewijzen. 'Eh... Hoe precies?', vroeg ze beschaamd. Ze had nog nooit zelf een vuurtje kunnen maken. Nee, ze was niet verwend geweest toen ze nog in de gewone wereld was, maar survivallen was ze echt niet gewend.

Bella keek een beetje hulpeloos hoe kon Jennifer het zo lang uit houden zonder vuur?
‘Je zoekt droog hout in het bos en dan pak je de aansteker uit mijn tas’
ze grinnikte een beetje de aansteker die bij de waterval in het water was gevallen had ze weer aan de praat gekregen.
Ze zei het niet maar daar was ze best een beetje trots op.

Jennifer keek Bella niet-begrijpend aan. 'Aansteker?', vroeg ze verbaasd. 'Die heb je toch in het water laten vallen?', vroeg ze nog verbaasder. Ze wist zeker dat de aansteker het niet meer deed toen ze hem eruit hadden gevist, maar had Bella hem dan misschien kunnen maken? Ze hoopte het, want dat zou het een stuk gemakkelijker maken om een vuur te maken.

Trots keek Bella Jennifer aan ‘Het heeft een hele tijd geduurd maar het is me gelukt, hij doet het weer.’
Ze was blij dat ze voor ze hier aankwam net een nieuwe gekocht had.
In het opvangtehuis kon je bijna niet zonder.
Nu ze weer aan het tehuis moest denken kreeg ze toch een beetje heimwee.
Het was daar niet geweldig en je moest er met je kleren aan slapen in een kamer die te met zen achten moest delen maar toch…

Jennifer keek bewonderend naar Bella. 'Wat was je ook al weer precies voordat je hier terecht kwam?', vroeg ze lachend. Zelf was ze totaal niet technisch ingesteld en had dan nu ook diep respect voor Bella. 'Oké, ik ga dan maar hout zoeken', zei ze grinnikend. Ze stond op en liep naar de bomen toe, waar ongetwijfeld wel wat takjes bij zouden liggen.

Bella keek Jennifer na en bedacht dat ze sinds hier was veel had geleerd.
Ze schudden haar hoofd en richten al haar aandacht weer op het hert.
Zijn pezen kon ze gebruiken als draad en als ze een naald van een bot kon maken kon ze van de huid nieuwe kleren maken.

Jennifer zocht tussen de bladeren naar geschikte takjes. Ze ging met haar handen door de bladeren en voelde plots iets. Met één hand pakte ze het vast en trok het tussen de bladeren door, zodat ze kon zien wat het was. 'Aaaahh!!', gilde ze. Een slang. Natuurlijk overkwam haar dat weer. Meteen had ze het beest weer laten vallen, maar haar hart bonkte als een gek tegen haar ribbenkast. Ze ademde diep in en probeerde weer rustig uit te ademen, maar het kwam er met schokken uit door de schrik. Ze bleef geschokt naar de plek kijken waar ze zojuist de slang had gevonden.

Bella had toen ze Jennifer hoorde schreeuwen gelijk haar boog gepakt en was naar het geluid toe gaan rennen.
‘Wat is er?!’ ze keek verwilderd om haar heen en toen ze niks zag keek ze naar Jennifer.
Jennifer keek ze geschrokken dat Bella haar bij haar arm pakte en meenam naar het kamp.
‘Gaat het wel? Wat is er gebeurd?’ Bella was nieuwsgierig maar ze dwong zichzelf kalm te blijven ze keek Jennifer bezorgd aan.

Nog steeds geschokt liep Jennifer mee naar het kamp. Haar ogen als gehypnotiseerd vooruit kijkend. 'Niks bijzonders.. Gewoon een slang', probeerde ze kalm te zeggen, maar haar stem sloeg over. Ze probeerde eerder zichzelf gerust te stellen met de woorden die ze sprak, maar het hielp niet echt. 'Niks aan de hand', piepte ze een beetje bang.

Bella bekeek Jennifer en zag dat er zeker wel wat aan de hand was.
‘Kijk me aan’ beval ze.
Ze naar Jennifer en bleef ze kalm mogelijk.
Dit konden ze nu niet gebruiken.

Jennifer zat nu in kleermakerszit en wiegde zachtjes heen en weer. Het bevel van Bella negeerde ze volkomen. Het was niet eens de slang waardoor ze nu zo zat, want zo bang was zie niet voor slangen De hele situatie werd haar gewoon teveel. De lucht gierde door haar luchtpijp en ze voelde dat ze niet helder kon nadenken. Ze was duidelijk aan eht hyperventileren, maar had het zelf niet eens door.

Bella keek hulpeloos naar Jennifer ze had geen idee wat ze moest doen.
Ze pakte het water en plensde wat in het gezicht van Jennifer.
Ze had geen idee wat ze moest doen en ook niet wat Jennifer nu deed.
Ze dwong Jennifer haar aan te kijken en plensde nog wat water in haar gezicht.
‘Het komt goed! Rustig maar!’ ze zei het misschien wel rustig maar ze voelde haar hart wild kloppen.

Jennifer dacht dat het even beter ging, maar toen ze water in haar gezicht kreeg en toen net naar adem wou happen kwam er een hoop water in haar longen terecht. Druk hoestend probeerde ze Bella duidelijk te maken dat ze haar even moest laten uithoesten. Jennifer voelde dat haar hoofd rood werd en kreeg het heel erg warm, maar dwong zichzelf niet te stoppen met hoesten. Dat water moest eruit, anders zou het waarschijnlijk niet goed aflopen.

Bang bleef Bella kijken.
Ze had geen idee van wat ze moest doen het enige wat ze kon was met grote ogen kijken hoe Jennifer moest hoesten.
Ze voelde weer tranen in haar ogen en dwong deze snel weer terug.

Na een minuut lang te hebben gehoest probeerde Jennifer weer op adem te komen. Ze ging languit in het gras liggen en ademde zwaar, maar het water was er gelukkig uit. 'Jezus', was het enige wat ze uit kon brengen. Haar borstkas ging wild op en neer en ze hoorde haar hart zelfs kloppen. Nog nooit had ze gehyperventileerd, dus dit was niet alleen voor Bella eng, maar ook voor haarzelf.

Bella kon alleen maar knikken Jezus was niet het woord dat zij zou gebruiken maar het kwam er wel in de buurt.
‘Dat was echt doodeng’ haar stem klonk zwak en ze moest moeite doen om niet te gaan huilen.
Dit had ze nog nooit mee gemaakt maar toen Jennifer zo raar deed had ze echt geen idee wat ze zou moeten doen.
‘Maar wat is er nou eigenlijk gebeurd?’ ze was best wel nieuwsgierig.

Jennifer had eindelijk haar woorden en stem terug gevonden. 'Volgens mij was ik aan het hyperventileren', zei ze kalm. Haar angst was meteen weg toen ze weer op adem was gekomen. 'Ga jij maar takken zoeken', zei ze bot. Ze zou niet het risico nemen om weer een slang te pakken te krijgen, nooit meer, deze hele wereld kon haar rug op!

Bella kneep haar ogen samen ging ze weer beginnen?
De vorige keer was Jennifer ook opeens bot gaan doen en had ze Bella bijna achtergelaten.
‘Oké als jij dan verdergaat, ik was bijna klaar maar het stuk dat we gaan braden moet nog
worden afgespoeld en afgesneden het maakt niet uit hoe groot het word’
ze knikte met haar hoofd naar het stuk vlees dat ze bijna had afgesneden en hield Jennifer het mes voor.

Jennifer pakte opgelucht het mes aan. Nu nam ze tenminste geen risico. 'Dankjewel', ze keek dankbaar naar Bella. Misschien had ze het niet erg aardig gezegd dat ze liever niet meer takken wou zoeken, maar dat zou ze later wel zeggen. Zwijgend begon ze het vlees schoon te maken met wat water dat Bella bij haar had en begon vervolgens stukken te snijden. Het vlees leek op gewoon kalfsvlees en dat maakte de situatie een stuk gemakkelijker. Gewoon snijden en niet nadenken.

Bella knikte naar Jennifer en begon met haar boog het bos in te lopen op zoek naar hout.
Ze wist wat voor soort ze het best kon gebruiken maar ze keek verder of ze nog wat bruikbaars zag.
Ze sloop door het bos en zorgde ervoor dat ze zo minmogelijk aanraakte.
Doordat ze ook moest oppassen waar ze liep had ze niet door dat er een kleiner hert naar haar stond te kijken.
Ze had het pas door toen het hertje geluid begon te maken.
Het klonk zo zielig dat Bella leef staan en naar het hert bleef kijken.
Opeens rende het zonder nog om te kijken weg.
Bella snapte er niks van tot ze achter zich struiken hoorde bewegen.
Ze draaide zich langzaam om en zeg daar een klein baby beertje staan.

Jennifer had al het vlees al gesneden en wachtte geduldig op Bella. Ze keek verlangend naar het water van Bella. Zou ze nog wat mogen drinken? Nee, ze moest zichzelf bedwingen, anders hadden ze misschien niet genoeg. Plots knorde haar maag. Ze dacht eerst dat ze geen honger had, maar als je eenmaal stil zat dwaalden je gedachten al snel af naar eten.

Bella keek naar het kleine beertje en het enige wat ze dacht was dat als de baby hier was waar was dan zijn moeder?
Ze pakte een pijl en spande haar boog klaar om te schieten.
ze zag wat bruins achter de kleine en de moeder kwam tevoorschijn.
Bella had nog nooit zo’n grote beet gezien in het wild.
De paar keek dat ze in de dierentuin geweest was had ze ook al verbaast naar de grote van die beesten zitten kijken.
Ze haalde diep adem en wist haar kalmte te behouden.
Ze richten de pijl op de beer en mikte op haar kop.
Ze dacht niet meer na en schoot.
De pijl raakte de beer en haar oog en ze brulde.

Jennifer liet het vlees bijna vallen toen ze een brul hoorde. 'Was dat een beer?', fluisterde ze, ook al zou niemand haar ook echt horen. 'Bella?', fluisterde ze ongerust. Ze durfde niet te roepen, bang dat de beer naar haar toe zou komen. Ze had al moeite met een vuur aan maken, hoe kon ze dan in hemelsnaam een béér wegjagen? Jennifer kruiste haar vingers en hoopte dat Bella ergens anders zat dan de beer was.