Het drijfzand

Jennifer rolde lachend met haar ogen. 'Volg me maar' Ze begon richting het kamp te lopen. Het beertje was inderdaad schattig, maar toch voelde het niet natuurlijk. Ze vond neit dat alles hier anders was dan in de gewone wereld. Zij waren nog steeds mensen en het beertje was gewoon een beertje, net zoals het in de gewone wereld zou zijn. Bella deed maar wat ze niet laten kon, maar zij zou er niet aan mee doen.

Bella liep langzaam ze wou niet te veel schudden met de beer.
Hij bleef niet stil maar probeerde ook niet te ontsnappen.
Bela haalde opgelucht adem toen ze het kamp bereikte en zetten de beer voorzichtig neer.

Jennifer raapte het vlees, wat ze had schoongemaakt en gesneden, op en keek naar Bella. 'Nu hebben we nog geen vuur', zei ze lachend. Er was niks grappigs aan, maar ze had geen zin om pessimistisch te gaan doen. 'En ik ga geen takken zoeken', ze huiverde bij de gedachte aan de slang. Nooit meer wou ze zo schrikken.

Bella keek verbaast naar de plek waar eigenlijk een vuur zou moeten branden.
‘Nee inderdaad’ ze moest ook lachen ‘Ik ga wel wat takken zoeken als jij op de beer past.’
Hout zoeken was niet het enigen wat ze wou doen.
De groten beer lag nog steeds dood in het bos en met die vacht zou ze het nooit meer koud hebben…
Ze bekeek de kleren die Jennifer aan had en zag dat die echt aan vervanging toe was, misschien kon ze van de hert kleren maken voor Jennifer.

Jennifer knikte en ging bij het beertje zitten. Het beertje keek haar aan met grote ogen. ZE hadden nog steeds geen goede naam bedacht en Jennifer vond dit wel een mooi moment. Het werd dus geen Poe. Misschien Winnie? Of Jennibel, een combinatie van hun namen. Ze wist het niet, maar zou wel de twee namen voorstellen aan Bella als ze terugkwam.

Bella baande zich een weg door het bos en kwam even later bij de dode beer aan.
Zuchtend knielde ze neer ze wist dat dit moest gebeuren maar ze vond het niet fijn om te doen.
Voorzichtig scheiden ze de huid van de beer van zijn vlees.
Het was een bloederig karwei maar het lukte haar om niet over te geven.
Toen ze klaar was het de huid bekeek ze wat overgebleven was er was genoeg vlees voor een maand.
Ze pakte de lianen die ze had meegenomen en hees de restanten op aan een boom zodat wilde dieren er niet bij konden.
Misschien hadden ze er later nog wat aan eerst moest al het bloed er uistromen.

Jennifer aaide het beertje voorzichtig. Het beertje leek niet meer zo bang voor haar en reageerde vrolijk. Er verscheen een glimlach op Jennifer's gezicht.

Bella zocht drogen takken en toen ze er genoeg van had keerde ze terug naar Jennifer.
Ze had de takken in haar enen hand en de beren vacht in haar andere.
Glimlachend bleef ze even het tweetal voor haar kijken.

Jennifer glimlachte breed naar Bella toen ze terug kwam. 'Het is je gelukt zo te zien', ze knikte naar de takken. Haar blik ging vervolgens naar de berenvel en keek er vol afgrijzen naar, maar keek snel weer weg. Bella gebruikte het tenminste nog nuttig, ze had het ook kunnen laten liggen. 'Ik heb twee ideeën voor een naam voor haar', ze aaide het beertje over haar kop.

Bella legde de berenvel onder haar tas zodat het beertje het niet hoefde te zien.
‘Oja? Wat had je dan in gedachte?’ ze durfde Jennifer nog niet aan te kijken, ze wist niet hou ze zou reageren op de berenhuid.
Ze knielde neer en legde de takken goed.
Heb beertje kroop naar haar toe en Bella aaiden hem even over zijn kop.

Jennifer volgde Bella's handelingen en keek vervolgens weer naar het beertje. 'Winnie of Jennibel, 'die laatste is een combinatie van onze namen', ze vond allebei de namen wel goed, want nog steeds vond ze dat het beertje eigenlijk niet bij hun thuishoorde, maar het was nu eenmaal zo en dat moest ze maar accepteren.

Bella knikte bedachtzaam ‘Het zijn beiden mooie namen maar ik denk dat Jennibell meer bij haar past.’
Ze keek naar het beertje en pakte haar op om haar op in de ogen te kijken.
‘En kleintje wat vind jij van Jennibell?’ volverwachting bleef Bella haar aankijken.

Jennifer lachte. Jennibell klonk inderdaad leuk. Het beertje maakte een klein geluidje, wat positief klonk. 'Zij vind het ook goed geloof ik', lachte Jennifer. Hongerig keek ze naar het vlees. Ze pakte de takken die Bella had gezocht en begon ze op een hoopje neer te leggen, zonder enig idee hoe ze een kampvuur moest maken.

Bella moest ook even lachen het klonk zo schattig.
‘Ja Jennibell word jou naam’ vastbesloten zetten ze Jennibell neer.
Ze keek naar het prutswerk van Jennifer en moest moeite doen om niet te lachen.
Het was wel duidelijk dat ze dit niet gewend was.
‘Moet ik helpen?’ ze kon de glimlach niet wegvegen maar haar stem wel ondercontrole houden

'Eh, nou... Eh...', Jennifer keek lachend naar het zielig hoopje takken. 'Lijkt me een goed plan'. Ze proestte het uit van het lachen. 'Het is... Een.. Wonder dat..', ze kon bijna niet praten, omdat ze zo hard lachte. 'Dat ik nog leef', zei ze snel. Heel diep haalde ze adem en zuchtte toen. Haar lachbui was alweer voorbij. Eigenlijk had ze het wel koud en hoopte dat Bella het vuur snel aan zou krijgen.

Bella knielde met een kleine glimlach neer en begon snel en georeerd de takken te stapelen.
Het zag er niet echt mooi uit maar het zou branden.
‘Zou je me de aansteker aan willen geven?’ zonder op te kijken stak ze haar ene hand uit.
Bella had zich zelf ook al afgevraagd hoe Jennifer het had overleeft maar dit was niet moment om het te vragen.
Bella rilde, ze kon bijna niet wachten tot het vuur aan was en ze wat warms te eten hadden.
Zou Jennibell ook was vlees lusten? Wat aten jonge beren eigenlijk?

Jennifer pakte gehoorzaam de aansteker en gaf hem aan Bella. 'Sorry dat ik niet zoveel kan doen', ze voelde zich echt een beetje schuldig. Jennifer stootte zachtjes tegen haar been aan en ze begon haar geruststellend te aaien. 'Jij krijgt ook wel wat', zei ze glimlachend.

Na wat gepruts kreeg ze het vuur aan, voorzichtig blazend werd het vuur steeds groter tot er een behoorlijk vuur branden.
‘Geeft niet haar als jij het vlees aan een stok wil rijgen doe je al genoeg’ ze lachte bemoedigend naar Jennifer en ging langzaam recht op zitten.
Jennibell kwam langzaam dichterbij en keek met grote naar het vuur.
Even leek ze bang maar later kwam ze nog wat dichterbij.
Bella pakte haar snel op voor ze zich zou branden.